Mijn drama van de GGZ zorg

Zondag, 26 juni 2016

Lieve ik,

Mensen die in de zorg werken zijn helden. Ze redden levens en zijn sowieso ooit begonnen met de beste bedoelingen om iets te kunnen betekenen voor anderen.

Ook ik ben iemand die in de zorg werkt en nee, ik schrijf deze brief niet om mezelf de hemel in te prijzen. Sterker nog, ik kan niet beoordelen of ik überhaupt goed ben in mijn werk. Ik doe mijn best om, naar mijn idee, zo goed mogelijk werk te leveren. Zo kan ik ook niet zeggen dat alle zorgmedewerkers helden of vijanden zijn. Iedere zorgverlener is een mens en elk mens heeft te leren van de dingen die hij of zij meemaakt. Ik ga uit van het positieve van mensen, dat houd in dat iedereen handelt naar zijn of haar beste kunnen van dat moment.

Dat gezegd te hebben wil ik toch echt even iets kwijt over een aantal mensen en regels in de zorg. En dan vooral de geestelijke gezondheidszorg. Want, mijn hemel, wat een drama kan dat zijn zeg.

Dit jaar heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik gaan verkennen. Ik verliet mijn oude, vertrouwde, particuliere psycholoog om kennis te maken met de grote, nieuwe GGZ wereld. Natuurlijk was de hele situatie een stuk minder spannend dan ik hier beschrijf. Ik moest. Ik moest meer, vaker en uitgebreidere hulp, omdat er een grote storm in mijn hoofd raasde waarbij mijn psycholoog niet voldoende ondersteuning kon bieden. Het was een storm die mij afwisselend goede en slechte momenten gaf, die soms zo heftig was dat ik bang was te kapseizen en te verzuipen op de open, kolkende oceaan.

Na lang vragen en smeken werd ik dan eindelijk doorgestuurd naar een grote en algemene instantie op de crisisafdeling. Van een persoon werd ik opeens een nummertje en nog voor ze mij een uur gezien hadden wisten ze precies welk label ze op me moesten plakken.

Hoppa, lekker makkelijk! Etiketje erop en klaar is Kees. Onder het ‘ik heb geleerd, dus weet het beter’ beleid kreeg ik in de gesprekken daarna nog wat suggestieve vooroordelen toebedeeld en met een behandelingsadvies op maat zou het allemaal goed komen.

Helaas, voor hun, ben ik een moeilijk persoon. Door vrienden wordt ik ook wel koppig en eigenwijs genoemd en ik laat me dan ook niet zo snel van alles wijs maken. Helemaal niet als de suggestieve vooroordelen, mijn inziens, niet kloppen, er geen overtuigende argumenten gegeven worden (eigenlijk gaven ze helemaal geen argumenten), het etiketje volgens eerdere onderzoeken voor een groot deel niet klopt en ik het behandeladvies al een jaar of zes eerder begonnen ben en het daardoor, in de grote lijnen, niet beter is geworden.

Ik weet dat het werken in de zorg moeilijk is; er is een hoge werkdruk, de verwachtingen zijn hoog, je wilt zo goed mogelijk voor iedereen en de middelen zijn beperkt. Daarnaast heb je mensen tegenover je in crisis, die op dat moment alles willen, zo snel mogelijk, maar ook eigenlijk niet weten wat ze precies willen, of wat er mogelijk is.

Toch, denk ik, dat deze mensen het zich een stuk makkelijker hadden kunnen maken door mij als een mens te zien en gewoon te luisteren. Écht te luisteren. Interesse te tonen en oprecht een uur aandacht te geven in plaats van suggestief aanwezig te zijn. Misschien hadden ze dan wel eerder geweten wat mijn zorgvraag nou werkelijk was toen ik daar binnen stapte met de zin: ‘Hoi, ik geloof dat ik hulp nodig heb.’

Nu ben ik vijf maanden en nog geen stap verder wat behandeling betreft. De storm heb ik ondertussen, met ondersteuning van de dagopvang, op eigen kracht weten te trotseren en ook in deze situatie kwam wederom de les naar voren die centraal staat in mijn leven: Ik moet het zelf doen, ik moet mijzelf redden en ik moet voor mijn eigen steun en hulp zorgen.

Ik ben blij dat ik deze ervaring heb moeten meemaken, zodat ik in de toekomst zal proberen het anders aan te pakken. Mensen zijn geen nummer, mensen zijn geen label of etiket. Mensen hebben niets aan boekenwijsheid als de ervaring ontbreekt. Gelukkig hebben mensen zelf ervaring en kennis. Ik had het erg fijn gevonden als de zorgverleners daar iets meer interesse in getoond hadden. Het had een mooie utopie geweest als mijn zelfkennis en ervaringen konden worden gemengd met de boekenwijsheid en ervaringen van de zorgverleners. Een situatie waarin we gelijk hadden gestaan, in plaats van onder of boven elkaar.

Waarschijnlijk was dit gewoon één slechte ervaring uit een schap van oneindig veel goede ervaringen. Dat neem ik niemand kwalijk. Wel moest ik het kwijt en aangezien ik eigenlijk alleen maar positieve berichten over de zorg vind, behalve dan de wachttijden, mag ik wel eens zeggen: Het is niet altijd koek en ei.

Liefs, Deborah