Depressie; verbreek de stilte

Ga ik dit echt schrijven? Ja. Nee. Ja. Ga ik het publiceren dan? Ja. Nee. Weet ik nog niet. Waarom eigenlijk niet? Het is misschien iets persoonlijker dan andere stukken, maar eigenlijk valt dat ook wel weer mee. Misschien confronteert het anderen iets meer dan anders. Misschien omdat het op dit moment bij mij speelt, dat het dan lastiger is, of zo. Misschien confronteert het dan mij wel te veel. Misschien ben ik bang dat het anders wordt opgevat dan bedoeld. Misschien…

Ik voel me rot. Ik ben stom. Ik kan het niet. Ik wil dit niet. Ik ben het niet waard. Ik belast anderen te veel. Het ligt allemaal aan mij. Ik ben slecht, in alles wat ik doe. Ik heb nergens zin in. Ik ben zo ontzettend moe. Ik ben saai. Het is te veel. Het gaat niet meer. Ik ben een mislukking. Ik durf dit niet. Ik ben bang. Het is te zwaar. Ik wil dood. 

Ten minste, dat zegt mijn hoofd. Constant. (Bijna) elk moment van de dag. Ongeveer sinds vijf dagen terug. Toen ging bij mij weer eens het depressie knopje aan. Even erger dan de laatste tijd het geval was, maar gelukkig niet erg genoeg om mij niet meer af te kunnen leiden. Het kan komen door de medicatie dat alles nu wat harder binnen komt, maar eigenlijk is het een logisch gevolg na gerommel in mijn structuur en een best flinke ‘Up’ in de vijf dagen hiervoor.

Maar hoe erg, hoe confronterend en hoe oprecht dit misschien ook mag wezen of klinken, het maakt niet uit. Mij niet in ieder geval, echt niet. Het is dan ook geen roep om aandacht waarvoor ik dit schrijf. Of, misschien… Eigenlijk wel.

Want, ík weet dat wat mijn hoofd verzint, niet waar is. Dat de depressie ervoor zorgt dat mijn hoofd constant liegt tijdens deze dagen. Ik weet ook dat deze dagen, bij mij, vanzelf weer over gaan, eventueel met wat hulp en medicatie, na een relatief korte tijd. Ondertussen heb ik ook geleerd om de gedachten van een afstandje te bekijken, ze te laten gaan en er niet meer tegen te vechten. -Met uitzondering van de pep-talk die ik mijzelf soms (hardop) moet geven.-  Als ik maar structuur, rust, afleid-momenten en een vorm van uiting blijf behouden, komt alles wel weer goed.

Maar ik ben niet alleen. Wij zijn niet alleen. En om ons heen zijn veel mensen die ook op dit moment zo iets, of hetzelfde, meemaken. Mensen die niet weten, of niet kunnen geloven dat hun hoofd liegt. Misschien zelfs wel meer mensen dan dat je jezelf kunt voorstellen, of had verwacht.

Dus eigenlijk vraag ik aandacht voor díé mensen. Door te zeggen en te laten zien, dat het uiten van deze gevoelens en gedachten ook gewoon mag.

Hashtag #verbreekdestilte en hashtag #delenmag.

Liefs, Deborah