Gebroken Vleugel Meisje

Goed, ik was er een tijdje uit. Een tijdje lukte het schrijven niet en bleef mijn hoofd maar gaan. Een tijdje bleef ik mij af vragen, zorgen maken en mezelf verloochenen. Alles waar ik al die tijd naar toe werkte, waar ik over schreef en waarin ik had geleerd leek opeens vergeten. Zelfliefde, in het heden blijven en (zelf)vertrouwen. De rode draad in mijn leven, van al mijn lessen. Ik dacht dat ik al flink geleerd had, maar toch ging het even mis. Alsof ik van de basisschool naar de middelbare ging. Een nieuwe setting, een nieuwe probleem en andere invloeden. Alles was anders. Ik herkende dat het mij mee nam, maar ik bestreed de verkeerde dingen, de symptomen. Niet zo raar, als je bedenkt dat juist dat hetgeen was wat ik tot nu toe geleerd had. Ik zorgde ervoor niet in mijn depressie te raken en mijn structuur te behouden. Ik zorgde ervoor dat ik de realiteit bleef zien, of terug kon halen wanneer nodig. Ik bleef werken, ik bleef leven en ik deed wat ik kon om 'goed'