Gebroken Vleugel Meisje

Dinsdag, 26 juli 2016 Lieve, lieve, lieve ik, Wist je al hoe mooi jij bent? Hoe bijzonder en speciaal? Wist je al dat er maar één op de wereld is zoals jij bent? Je bent uniek en, juist daardoor, geweldig. Hoe klein of groot jij je ook voelt, voor jou is het echt. Geen emotie is niet waar, geen gedachte is verzonnen. Alle aandacht die jij daaraan besteed is terecht. Het is niet erg om lief voor jezelf te zijn, of goed voor jezelf te zorgen. Zo lang je niemand benadeeld is er geen reden om bang te zijn. Laat die bezorgdheid maar eens los.  Het is niet erg eens goed naar jezelf te luisteren, of alleen te zijn. Want pas als je de liefde voor jezelf hebt gevonden, kan hij er ook voor een ander zijn. Liefs, Deborah.  

Vrijdag, 15 juli 2016 Lieve ik, Het is half 12 ’s avonds en ik kan niet slapen. Op zich geen rare tijd voor de vrijdag, maar wel vervelend als om 6 uur de wekker weer gaat. Ik heb nog niet van alles geprobeerd, maar mijn hoofd is onrustig. Ik pieker niet, ik ga van hot naar her. Ergens ver weg geloof ik dat ik moe ben, maar ik merk er weinig van. Mijn lichaam is moe. Het schijnt zo te zijn dat ik vandaag al vier keer in energiepeil omgeslagen ben, ook dat weet ik ergens nog wel. Pieuw pieuw pieuw, knuffelberen, werk, vriendschappen, morgen, paard, olifant, giraffe, tatu tatu, oké stop. Schrijven helpt soms iets te bedaren, het zorgt er voor dat ik geconcentreerd blijf, voor zo ver dat lukt. Muziek wil ook nog wel eens helpen. Of ademhalingsoefeningen, mediteren, dagboek, niets doen, ogen dicht, rennen, eten, nee wacht. Schrap die laatste twee dingen. Kortom, het is een zooitje in mijn hoofd. En hoezo? Als ik dat toch eens wist. Liefs, Deborah P.S. Welterusten

Woensdag, 13 juli 2016 Lieve ik, Hoewel ik in mijn vorige artikel over de GGZ flink uithaalde naar de zorg die ik gekregen heb, kan ik na vandaag eindelijk mijn woorden terug nemen. Of, nou ja, ik zal ze niet terugnemen, want niets is gelogen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik, dankzij mijn eigen inzet, eindelijk eens serieus genomen werd. Na het zoveelste gesprek, waarin ik wederom niet het idee had dat ze mij écht begrepen, was ik het zat. Ik weet dat ik verbaal niet onwijs sterk ben in verschillende situaties. Ik kan alles goed verwoorden in rust, maar zodra ik ‘overruled’ word sla ik dicht. Daarbij kom ik redelijk voor mezelf op, maar als ik merk dat ik daar niet verder mee kom laat ik het. Toch zat het mij dit keer niet lekker. Wéér dezelfde besluiten na het half nakomen van afspraken. Wéér geen argumenten en, sterker nog, zelfs geen antwoorden op de vragen die ik stelde. Ik was er klaar mee, hier moest maar eens verandering in komen. Het enige wat ik vroeg is om geh

Zondag, 10 juli 2016 Lieve ik, Een gedichtje, het kwam vanmiddag zomaar in mijn hoofd, dus zocht ik het op. Op 5 maart 2007 schreef ik dit: Marionetje. Aan touwtjes vastgeknoopt. Haar armen, haar benen En zelfs haar hoofd. De touwtjes bewegen. Ze loopt een stukje verder. Haar arm zwaait door de lucht. Haar hoofd knikt En ze denkt; Waarom sla ik niet op de vlucht? Ze probeert los te komen, Maar zo lang ze vast zit, Aan de touwtjes, Kan zij nergen heen. Ze zal altijd blijven bewegen, Naar haar spelers been. Ik wist dat ik ooit een gedicht schreef met dit onderwerp, maar toen ik het terug las was ik verbaasd over de inhoud. Vluchten heb ik gedaan, jaren lang. Daarna ben ik gaan vechten. Tegen alles, maar vooral ook tegen mezelf. Het putte mij uit en maakte mij gek. Vandaag bedacht ik me, dat ik eigenlijk al even ben gestopt met vechten. Een tijdje geleden heb ik ook besloten niet meer te vluchten, maar vertrouwen te hebben en mee te v

Woensdag, 6 juli 2016 Lieve ik, Het is nu best moeilijk om mijn hoofd erbij te houden. Hij springt van het organiseren van verschillende evenementen, naar het schrijven van nieuwsbrieven, naar series, naar Appjes en naar Facebook. Er is al een deel aan het werken met mijn paard op het land en een ander deel wil over drie verschillende onderwerpen tegelijk schrijven in dit schrift. Ja, ik schrijf deze brieven op de ouderwetse manier, met pen en papier, en type ze later over. Eigenlijk doe ik niet veel met mijn laptop. Enkele momenten per week zit ik er aan om de blogs bij te werken en ik kijk zo nu en dan een serie. Een doelgericht programma, serie of een film kan trouwens wel erg rustgevend werken. Verder kijk ik vrijwel ook nooit naar de TV. Eerlijk gezegd weet ik niet eens of deze TV is aangesloten, of dat het de vorige was. Als ik TV kijk is het meestal bij anderen. Het enige wat ik wel dagelijks gebruik is mijn telefoon. Soms iets te vaak, maar over het algemeen ‘hang’

Woensdag, 6 juli 2016 Lieve ik, Om bepaalde berichten op de sociale media moet ik echt lachen. Niet, omdat ik het leuk vind. Je zou het meer uitlachen kunnen noemen, maar ook die benaming klopt niet helemaal. Eerder ben ik een soort van overrompeld of is het een soort van ongeloof. Met deze eerste zinnen bestempel ik precies het onderwerp dat ik in deze brief wil aankaarten: Oordelen. Ik kan niet zeggen dat ik geen oordelen heb. Ik bedoel, ik probeer ze zo min mogelijk te hebben, maar het is menselijk dus ze zijn er. Het verschil zit hem, denk ik, in het feit hoe bewust je er van bent en wat je er mee doet. Want, uiteindelijk is het uitspreken van de (oppervlakkige) oordelen hetgeen wat het meest gebeurd, terwijl de handelingen vaak het tegengestelde laten zien. Om mijn punt te verduidelijken wil ik graag een bericht dat ik laatst las als voorbeeld nemen. Dit bericht ging over homohaat. De schrijfster suggereerde in dat bericht dat ze de homohaters verafschuwde, dat ze

Donderdag, 30 juni 2016 Lieve ik, Hoewel ik vorige week duidelijk behoorlijk minder heb gezeten en hier ook over geschreven heb, mag ik toch eigenlijk niet klagen op het moment. Juist door de afgelopen maanden kan ik niet genoeg tegen mezelf zeggen hoe blij ik ben dat het de laatste tijd allemaal wat rustiger verloopt. De extreme korte schommelingen zijn nu al ruim een maand weg gebleven en ik begin weer een beetje op mijn oude ritme te komen: Een periode wat minder, een periode té goed en dan ook nog een normale periode. Waarschijnlijk ben ik iets te voorbarig om dit te zeggen, maar de afgelopen vijf dagen is mijn stemming zelfs normaal geweest. Wat vind ik dat fijn zeg! Ik vind het heerlijk dat ik weer een beetje op krachten kom en dat mijn concentratie weer steeds beter wordt. Ook vind ik het heerlijk om lekker rustig mijn huisje aan kant te werken, te stofzuigen, de was te doen, de afwas bij te houden en dan vooral het feit dat ik dat op mijn gemak kan doen, zonder

Zaterdag, 25 juni 2016 Lieve ik, Ik zit al uren te bedenken wat ik schrijven moet, maar ik krijg niets op papier. Dat komt niet, doordat ik niet weet wat ik wil of moet schrijven. Er komen genoeg ideeën langs en als het lukt schrijf ik alles op. Het is alleen zo moeilijk schrijven als je, elke zin die verschijnt, direct weer vergeet.   Eerlijk gezegd heb ik nu ook helemaal geen zin in schrijven. Maar ik weet dat het mij goed doet, dus ik probeer het gewoon. Net zoals ik vanmiddag gewoon bij paard ben geweest en gewoon heb gewandeld. Op mijn tempo van vandaag, net iets trager dan normaal. Ik wil het eigenlijk niet, maar het doet mij goed, zeg ik tegen mezelf. Ik heb goed geslapen, maar ik blijf moe. Ik heb goed gegeten, maar het smaakte niet, en ik had eigenlijk ook geen honger. Alles is net wat zwaarder dan normaal. Zelfs ademen kost energie. Tegenwoordig maakt het mij niet zo veel meer uit, wat anderen van me zien. Voorheen deed ik nog mijn best om me van mijn bes