Gebroken Vleugel Meisje

Eergisteren voelde ik het voor het eerst weer, sinds een lange tijd. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik hem zag en een koesterend gevoel openbaarde zich. ' Ach ja, even de benen strekken hè. Dat is belangrijk hoor, in de benen blijven.'  Al schuifelend achter zijn rollator vervolgde hij zijn rondje over de afdeling. Het rondje dat hij al minstens acht keer had gelopen die middag, maar die voor hem waarschijnlijk steeds weer nieuw was. Mis je het niet? Het is een vraag die mij veel gevraagd word nu. En ik moet eerlijk zeggen, dat viel eigenlijk steeds wel mee. Maar nu is het anders. Het gaat steeds beter met me en ik krijg meer lucht. Er is meer ruimte in mijn hoofd om te kunnen beseffen wat ik eigenlijk achter me heb gelaten. Overleven transformeert in leven en deze situatie, die glimlach op m'n gezicht, dat koesterende gevoel in mijn borstkas, het confronteerde mij.  Het gaat niet meer en het zal ook niet meer gaan. Het is onverantwoord en te variëre

Lieve mevrouw van de crisisdienst, Op dinsdag 1 februari 2016 zat ik voor het eerst bij u aan tafel. Ik weet het nog goed. Ik voelde mij veel te goed voor de crisisdienst. Het was mooi weer, zowel buiten als in mijn hoofd. De zon scheen, het was een geweldige dag en alles was mooi. Uitzonderlijk mooi. Ik zat die dag super goed in m’n vel en het was één grote onzin dat ik überhaupt deze aanmelding nodig had. Ik was veel beter dan ál die anderen. Ik hoorde hier helemaal niet te zijn. Nog voor ik de deuren van het gebouw in liep wilde ik eigenlijk alweer rechtsomkeert. Juist díé gedachten, juist dát gevoel, maakte dat ik deze aanmelding harder nodig had dan ooit. Diep van binnen wist ik dat, dus ik ging door die deur en uiteindelijk zat ik daar bij u aan tafel. De psychologe van de maandag ervoor drukte het nog op mijn hart: ‘Wees nou eerlijk morgen, want straks zit je weer veel te goed in je vel. ’ Ik kon het mij niet voorstellen, maar ze had dus wel gelijk.  Dus zo zat i

Herken je dat? De heerlijke geur van vers gemaaid gras op een zomerse dag? Hoe de pure geur je neusgaten vult? Hoe vol de landen er weer uit zien en hoe fris het gevoel is wat je daar bij krijgt? Ik vind het heerlijk. Ik houd er echt van en kan er volop van genieten. De eerste seconde… Want ik heb, samen met nog vele anderen, hooikoorts. Dus, nog voor de eerste grasluchten mijn brein hebben bereikt, beginnen mijn ogen te prikken en mijn keel, neus en oren te jeuken. Ik krijg het benauwd, warm en koud, en wordt bizar snel moe. Niet alleen met gras overigens, met de vele gewassen die pollen, zaden en sporen achter laten. Hooikoorts is niet bepaald een pretje, maar toch heb ik geprobeerd zeven positieve punten hieraan te vinden! 1          IJS!! Ik ben echt fan van ijsjes! Het liefst eet ik ze de hele dag. Mijn voorkeur gaat dan uit naar splitjes, maar –voor de lijners onder ons– waterijsjes voldoen ook prima. Het voordeel van non-stop ijsjes eten is dat het je keel verzacht.

Twee of drie jaar geleden kwam er toen ik op de bus stond te wachten een verkoopster op mij af. Haar opening begon met deze vraag:  “ Wat doe jij eigenlijk voor het milieu? ” Het was een goede openingszin want, hoewel ze mij uiteindelijk niets kon verkopen, is deze vraag mij nog altijd bij gebleven. Het milieu en de natuur vind ik een belangrijk onderdeel van het leven. En, hoewel ik niet het idee had dat ik daar echt slecht mee om ging, kon ik ook niet zomaar een antwoord bedenken op deze vraag. Inderdaad, wat doe ik eigenlijk voor het milieu? Ik besloot het even te laten voor wat het was en de vraag opnieuw te bekijken zodra mijn thuissituatie meer mij en van mijzelf zou zijn. Die tijd is nu en, zonder echt moeite te doen, merk ik dat ik best zuinig op de natuur ben. Nog steeds rijd ik dagelijks auto, ben ik geen hippie-achtige milieuactivist en sorteer ik mijn afval niet (slecht, ik weet het). Ook zal ik niet stoppen met het eten van vlees en koop ik mijn kleding zo goe

Hoe veel moeten er nog komen? Hoe veel zullen er nog gaan? Leef ik eeuwig in die dromen,  Die dan plotseling vergaan? Hoe veel zullen er nog komen?  Hoe veel kunnen er nog gaan? Van mijn leven in de wolken, Naar oneindig in het donker staan. Het wordt minder heftig en intens,  Ik leer het kennen en bespelen,  Maar ik blijf altijd dit mens.  Leren zal ik,  Strijden ook. Maar hoe veel moeten er nog komen? En kan ik dit mijn leven aan? Liefs, Deborah Note:  Stemmingswisselingen. Schrijven is 'n manier om er mee om te gaan. Het is mijn manier om er mee om te gaan. Hoewel ik erg open in mijn schrijven kan zijn, plaats ik vaak pas achteraf. Het is dan enigszins bewerkt en aangepast. Toch, zal ik mij ook op deze momenten moeten accepteren, er aandacht aan besteden en mijn onvoorwaardelijke liefde sturen naar daar waar het nodig is.  Ook de ruwe, onbewerkte ik mag er zijn.  Het hoort bij mij en hoe meer ik dit ontken, des te zwaarder het

Gisteren kwam ik een briefje tegen van vorig jaar april. Ik heb er minstens vijf minuten vol bewondering naar zitten kijken.  Het was een herinnering aan het spirituele paardenweekend, waar ik toen ben geweest. – Zo'n weekend is echt een aanrader voor iedereen die dichter bij zichzelf wilt komen, maar, voor ik iedereen ga overtuigen hoe leuk, mooi en bijzonder paarden wel niet zijn, zal ik weer terug gaan naar dat briefje... – Het hele weekend draaide om één ding: Jezelf en het leven. Hoe vul jij jouw leven in? Dit is jouw leven en jij moet er voor zorgen dat het geweldig, leuk en ideaal is. Hoe? Door te weten wanneer jouw leven ideaal is.   De opdracht was dan ook: Benoem drie kernpunten na het afmaken van de volgende zin;  Als mijn leven ideaal is, dan… En dit waren mijn antwoorden:  -  Leef   ik volledig vanuit onvoorwaardelijke liefde.   - Ben ik volledig mezelf.   - He b ik vertrouwen (in het zijn). Bij het terugkijken was ik blij verrast, want het klopt

Van een huisje naar mijn thuisje. Van een leven uit dozen en het zwerven tussen verschillende woningen was het voor mij tijd voor een vaste plek. Zoals jullie misschien wel weten heb ik een aantal maanden geleden deze kans gekregen, dus nu is het tijd voor mijn allereerste, echte eigen thuisje, wat ik ondertussen al heerlijk aan het realiseren ben.  Nu ik hier al even zit merk ik dat ik mij eigenlijk vanaf mijn 11 e niet meer ergens echt thuis heb gevoeld. Het is een vreemd besef. Daar waar ik eerst altijd het liefst van huis was, ben ik nu het liefst thuis. Zelfs al is dat zonder TV , alleen en met depressies (die evengoed langs blijven komen). Het maakt allemaal niets meer uit, want: Ik ben thuis. Ik merk dat ik, nu ik echt op mezelf zit, veel meer mezelf aan het worden ben. Zo verandert mijn huisje rustig met mij mee. Het wordt echt een mengelmoes waarin ik de natuur, het spirituele, een girly touch en een beetje vintage naar voren wil laten komen. Het is nog niet h