Eergisteren voelde ik het voor het eerst weer, sinds een lange tijd. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik hem zag en een koesterend gevoel openbaarde zich. 'Ach ja, even de benen strekken hè. Dat is belangrijk hoor, in de benen blijven.' Al schuifelend achter zijn rollator vervolgde hij zijn rondje over de afdeling. Het rondje dat hij al minstens acht keer had gelopen die middag, maar die voor hem waarschijnlijk steeds weer nieuw was.
Mis je het niet? Het is een vraag die mij veel gevraagd word nu. En ik moet eerlijk zeggen, dat viel eigenlijk steeds wel mee. Maar nu is het anders. Het gaat steeds beter met me en ik krijg meer lucht. Er is meer ruimte in mijn hoofd om te kunnen beseffen wat ik eigenlijk achter me heb gelaten. Overleven transformeert in leven en deze situatie, die glimlach op m'n gezicht, dat koesterende gevoel in mijn borstkas, het confronteerde mij.
Het gaat niet meer en het zal ook niet meer gaan. Het is onverantwoord en te variërend. Mijn hoofd kan het niet aan en dat zal op termijn weer problemen gaan geven. Ik zal niet meer in de patiëntenzorg verschijnen. En eerst viel het wel mee, maar nu zal ik zeggen: Ja, ik mis het. En hoe...
Bij het zien van deze meneer maakte mijn hart een sprongetje en tegelijk kwam het besef. Ik zal nooit meer helpen lopen, nooit meer helpen wassen, nooit meer helpen eten en nooit meer mensen helpen leven. Ik kan mij nog zo goed die ene vrouw herinneren. Ze was zo trots dat ik haar zichzelf liet wassen, na jaren te geloven dat zij dit niet meer kon. Of die ene man die ik, na dagenlang sondes weigeren, een van zijn eerste, en waarschijnlijk ook laatste, hapjes vla mocht geven. De tranen stonden in zijn ogen van genot. Net als bij de vrouw die mij 's middags bedankte, omdat ik haar 's ochtends had overgehaald om uit bed te komen en zichzelf te wassen. Het had haar toch wel erg goed gedaan.
Het zijn maar een aantal voorbeelden, maar ik mis het. Ik mis alles. Elke glimlach, elke traan, elk goed gesprek, elk geintje, elke kwetsbaarheid en alle drukte, ad hoc en hectiek die er ook bij hoort. Het stoeien met de beschikbare tijd en de tijd die ik voor mensen wilde nemen. Alles kon, het lukte mij altijd.
Patiënten zijn mensen, die op het meest kwetsbare moment van hun leven aan je overgeleverd zijn. Ze verdienen de aandacht en die gaf ik. Voor iedereen zorgde ik en nam ik de tijd, behalve voor mezelf.
Dus de tijd nam mij. Zonder pardon en zonder de gedag te kunnen zeggen.
De ervaring zal blijven, net zoals de herinneringen. Ik houd ze bij me. Het is goed zo.
Liefs, Deborah
Mis je het niet? Het is een vraag die mij veel gevraagd word nu. En ik moet eerlijk zeggen, dat viel eigenlijk steeds wel mee. Maar nu is het anders. Het gaat steeds beter met me en ik krijg meer lucht. Er is meer ruimte in mijn hoofd om te kunnen beseffen wat ik eigenlijk achter me heb gelaten. Overleven transformeert in leven en deze situatie, die glimlach op m'n gezicht, dat koesterende gevoel in mijn borstkas, het confronteerde mij.
Het gaat niet meer en het zal ook niet meer gaan. Het is onverantwoord en te variërend. Mijn hoofd kan het niet aan en dat zal op termijn weer problemen gaan geven. Ik zal niet meer in de patiëntenzorg verschijnen. En eerst viel het wel mee, maar nu zal ik zeggen: Ja, ik mis het. En hoe...
Bij het zien van deze meneer maakte mijn hart een sprongetje en tegelijk kwam het besef. Ik zal nooit meer helpen lopen, nooit meer helpen wassen, nooit meer helpen eten en nooit meer mensen helpen leven. Ik kan mij nog zo goed die ene vrouw herinneren. Ze was zo trots dat ik haar zichzelf liet wassen, na jaren te geloven dat zij dit niet meer kon. Of die ene man die ik, na dagenlang sondes weigeren, een van zijn eerste, en waarschijnlijk ook laatste, hapjes vla mocht geven. De tranen stonden in zijn ogen van genot. Net als bij de vrouw die mij 's middags bedankte, omdat ik haar 's ochtends had overgehaald om uit bed te komen en zichzelf te wassen. Het had haar toch wel erg goed gedaan.
Patiënten zijn mensen, die op het meest kwetsbare moment van hun leven aan je overgeleverd zijn. Ze verdienen de aandacht en die gaf ik. Voor iedereen zorgde ik en nam ik de tijd, behalve voor mezelf.
Dus de tijd nam mij. Zonder pardon en zonder de gedag te kunnen zeggen.
De ervaring zal blijven, net zoals de herinneringen. Ik houd ze bij me. Het is goed zo.
Liefs, Deborah
Reacties
Een reactie posten