Gebroken Vleugel Meisje

Woensdag, 21 september 2016 Lieve ik, Ik heb al meerdere keren geschreven over de goed bedoelde adviezen die ik liever niet hoor tijdens mijn depressie of een (emotionele) breakdown. Zo schreef ik in ' Weet je wat jij zou moeten doen? Je lekker met jezelf bemoeien! ' o ver de al gemene, alledaagse tips en in  ' Onoprechte drama ' sc hreef ik over mensen die proberen te adviseren om overal minder zwaar aan te tillen. De tip die ik terug gaf was om dit soort adviezen beter niet te geven, eerlijk te blijven en vooral te luisteren naar de persoon in kwestie. Toch heb ik hier nog eens goed over na gedacht, het blijft knagen. Het is namelijk erg makkelijk om op dingen af te geven, maar daarentegen is het ook wel zo eerlijk om dan aan te geven wat ik dan zelf meer zou waarderen. En al ga ik dan goedbedoelde adviezen bestrijden met goed bedoelde adviezen, in plaats van een goed voorbeeld te zijn , zal ik in deze brief proberen uit te leggen wat ik zelf fijn vind in zo

Woensdag, 21 september 2016 Lieve ik, Ik heb last van stemmingswisselingen. Nu zal je vast denken: Goh, echt? Wat een verrassing. En dan zeg ik: Ja, echt. Dat had ik zeker nog niet eerder laten merken? Ik weet ook dat ik daar al regelmatig over geschreven heb. Vaak over de depressies, maar ook wel eens over de periodes die ik ‘Up’ noem. Want ja, ik ben nou eenmaal een schrijver en ik schrijf graag over de dingen die mij bezig houden. Zoals dus ook die stemmingswisselingen. Die verrekte stemmingswisselingen. Ik kom er waarschijnlijk ook niet vanaf, ik moet er mee leren leven. En dat is nou precies wat ik probeer te doen! In mijn eerdere brief ' Laat het los '   heb ik al eens omschreven dat je iets pas echt los kunt laten als je het eerst goed hebt vastgehouden. Een theorie waar ik oprecht in geloof, dus dat is wat ik de afgelopen tijd heb gedaan. Mijn stemmingswisselingen vast gehouden. -Dit was trouwens geen keuze hoor, mijn omstandigheden hebben mij gedwongen.-

Zaterdag, 17 september 2016 Lieve ik, Ik ben nu al een tijdje vrijgezel. Niet erg lang hoor, een maand of acht. Ik heb er ook eigenlijk helemaal geen problemen mee. Begrijp mij niet verkeerd, ik zou het leuk vinden om weer eens une femme fantastique in mijn leven te hebben, maar ik vind dit allenige leven ook heerlijk. Misschien is dat dan ook wel de reden waarom het mij de laatste tijd zo opvalt hoe hoog de drang om mij heen is om in een relatie te zitten. Sowieso is de druk hoog vanuit de maatschappij, er zijn in de huidige wet- en regelgeving absurd veel praktische en financiële voordelen aan een relatie. Daarnaast kom ik het begrip relatie gedurende mijn dagen regelmatig tegen op social media, in gesprekken of tijdens andere (sociale) interactie. Soms lijkt het wel, alsof je niet goed genoeg bent als je alleen bent. Alsof niemand de voordelen van het allenige leven kan zien. Het allenige leven, –ik weet überhaupt niet of allenige een woord is– ik noem het bewust zo. Alleen

Donderdag, 15 september 2016 Lieve ik, Ik word achtervolgd. Achtervolgd door iemand die precies weet hoe ik me voel. Achtervolgd door iemand die precies weet wat ik doe en die precies weet wat gedaan moet worden om op mij in te spelen. Ik word achtervolgd, elke minuut van elke dag. Er worden dingen in de weg gezet als ik er niet gelijk door mag. Soms word ik er erg verdrietig van, soms boos en soms hysterisch blij. Helaas ben ik nooit helemaal echt vrij. Ik hoop dat ik dat ooit mag zijn, lieve ik, want ik word achtervolgd, door mezelf. Liefs, Deborah

Dinsdag, 6 september 2016 Lieve ik, ‘ Misschien moet je er eens wat minder zwaar aan proberen te tillen. ’ Een advies dat zeer regelmatig soortgelijk gegeven wordt. In de afgelopen twee dagen zelfs drie keer. En guess what ? Ze hebben helemaal gelijk! Geloof het of niet, ik ben het er helemaal mee eens. Ik probeer het dan ook elke dag opnieuw. Iets minder serieus, iets minder nadenken over dingen, iets minder tillen. Sterker nog, ik probeer alles te laten staan. Met een beetje mazzel lukt het. Een minuut of vijf, of tien en soms zelfs een uur! Maar dan begint het. Mijn hoofd begint met denken, grijpt zich vast aan, als ik mazzel heb, één onderwerp, maar soms ook wel 10 of 20 onderwerpen tegelijk. Er is maar af en toe een dag dat het lukt om mijn hoofd stil, of rustig te houden. Zelfs met regelmatige meditatie, zelfs met afleiding en zelfs met alles wat ik ooit geprobeerd heb om mijn gedachten rustig te krijgen. Ik snap dat het vervelend kan zijn voor de mensen om mij he

Dinsdag, 16 augustus 2016 Lieve ik, Ik weet het allemaal niet meer. En wat ik zou moeten weten, dat weet ik ook niet meer. Het leven zou makkelijk zijn als anderen weten wat ik zou moeten weten, maar hoe zouden anderen het kunnen snappen als ik het zelf niet eens begrijp? De ene week nog vrolijk, maar nu staat alles stil. Ik kan toch echt niet zeggen dat dit is wat ik wil. Liefs, Deborah

Woensdag, 14 september 2016 Lieve ik, Ik vind het eng. Ik vind het dood eng. Afgelopen maandag leek het nog een goed idee. Ik zat toen heerlijk in mijn ´Up´ en vroeg mijzelf niet eens af of het misschien niet zou lukken. Maar helaas dacht mijn lichaam er anders over en werd gisteren ochtend het knopje ´energie´ uitgezet. Dus nu zit ik er maar mooi mee. Morgen begin ik met zes uur werken en ik ben bang dat ik het niet vol zal houden. Mijn hoofd gaat maar door. ‘ Wat nou als…’ ‘Maar ik ben nu al gebroken’ ‘Hoe moet dat nou…’ ‘Stel ik straks iedereen, maar vooral mijzelf, weer teleur.’    En ja, direct daarop vraag ik het mijzelf gelijk af. Wat is nou zes uur? Zes uur, vier dagen per week. Het is net geen grotemensenbaan. Het is net genoeg om van rond te kunnen komen, maar net niet voldoende om mijn werk echt te kunnen doen. Als dat überhaupt al zou lukken. Als, want dat lukt al een tijdje niet. Eigenlijk een hele poos al niet en na dat besef komt het moment waarop ik bed

Dinsdag, 6 september 2016 Lieve ik, Laten we het vandaag eens hebben over hokjes. Je weet wel, van die leuke titels die mensen elkaar graag geven. Heerlijk al die eenduidigheid. Je weet precies waar je aan toe bent en, voordeeltje, het is lekker overzichtelijk. Het is handig om te weten in welk hokje je past, want dan heb je gelijk ook al je beperkingen op een rijtje staan. En de kwaliteiten, daar kijken we gewoon niet naar. Zal ik alvast beginnen met mijn hokje? Blogger, is dat passend genoeg? Nee, niet echt. Verpleegkundige dan? Ook dat is niet helemaal wie ik ben. Meisje? Vrouw? Lesbo? Dierenvriend? Introvert? Prettig gestoord? Lui? Ziek? Sportief? Gevoelig? Emotioneel? Sarcast? Tsja… ik weet het niet. Allemaal passen ze wel, maar toch omvatten ze niet helemaal. Daarbij kan ik nog wel even doorgaan. Dus wat nou als je, zoals ik, niet in één hokje past? Daar moet toch iets op te vinden zijn. Hmmm... Wacht! Ik geloof dat ik het weet! Ik ben een mens! Liefs, Deborah

Woensdag, 31 augustus 2016 Lieve ik, ‘ Depressief? Jij? Maar jij lacht juist zo veel!’ ‘ Hier hebben we het lachebekkie van de club.’ ‘Ik had nooit gedacht dat jij depressief zou zijn.’ ‘Depressief, hmmm… achter die glimlach van jou gaat dus een hoop schuil.’ Het zijn maar een aantal quotes van een aantal reacties die ik kreeg toe ik voor het eerst open was over mijn depressies. Zoals de laatste reactie weergaf: De depressie was, en is, mijn geheim achter de glimlach. En, na wat speurwerk op het internet, blijkt dat ik niet de enige ben met dit geheim. Er zijn vele normale, maar ook bekende mensen, acteurs, zangers en zelfs comedianten die stuk voor stuk bekend staan als vrolijk en entertainer, maar tegelijk een zelfde schaduwzijde hebben. Wat is dat toch? Hoe komt het dat er zo veel mensen rondlopen met een depressie terwijl die totaal niet bekend staan als depressief? Dat is een raadsel waar ik het antwoord niet op heb, maar waar ik wel mijn antwoord op kan geven. A

Dinsdag, 6 september 2016 Lieve ik, Dit weekend waren we naar de dierentuin. Een klein park, ergens in Brabant. Hartstikke gezellig, ik was in goed gezelschap en er was veel te zien.  De dieren waren kalm en rustig. De verblijven waren niet extreem groot, maar toch zagen de dieren er vrijwel allemaal gelukkig uit. Na een wandeling, op deze zonnige dag, bedacht ik mij dat ze het eigenlijk ook best wel goed hebben. Oké, je dient als dier in de dierentuin als attractie, maar ondanks dat er naar je gekeken wordt en de ruimte die je hebt beperkt is, krijg je elke dag eten, hoef je niet bang te zijn, heb je ruimte voor jezelf én met soortgenoten, hoef je niets anders te doen dan in het nu te leven, te luieren, te eten en soms, vrijwillig, een paar opdrachten uit te voeren. Direct daarop volgde een kritische gedachtenstroom uit een vraagstuk die mij al maanden achtervolgt, met betrekking tot de dieren waar ik zorg voor draag. Want in de opinie waar ik naar neig te leven, horen di