Woensdag, 21 september
2016
Lieve ik,
Ik heb al meerdere keren geschreven over de goed bedoelde adviezen die ik liever niet hoor tijdens mijn depressie of een (emotionele) breakdown. Zo schreef ik in 'Weet je wat jij zou moeten doen? Je lekker met jezelf bemoeien!' over de algemene, alledaagse tips en in 'Onoprechte drama' schreef ik over mensen die proberen te adviseren om overal minder zwaar aan te tillen. De tip die ik terug gaf was om dit soort adviezen beter niet te geven, eerlijk te blijven en vooral te luisteren naar de persoon in kwestie.
Toch heb ik hier nog eens goed over na gedacht, het blijft
knagen. Het is namelijk erg makkelijk om op dingen af te geven, maar
daarentegen is het ook wel zo eerlijk om dan aan te geven wat ik dan zelf meer
zou waarderen. En al ga ik dan goedbedoelde adviezen bestrijden met goed
bedoelde adviezen, in plaats van een goed voorbeeld te zijn, zal ik in deze brief
proberen uit te leggen wat ik zelf fijn vind in zo een situatie.
Luisteren
Het beste advies heb ik al gegeven, namelijk: luisteren.
Niet luisteren ‘omdat het moet’, niet luisteren ‘om het luisteren’ of ‘antwoord
te geven’ en ook niet luisteren terwijl je tegelijk iets anders aan het doen
bent, maar luisteren ‘om te (proberen te) begrijpen wat iemand verteld’.
Op de een of andere manier willen we er altijd voor zorgen
dat een ander geen verdriet heeft of zich rot voelt. Dus ik het eerste wat we
proberen te doen het probleem oplossen of diegene troosten. Maar hé, het is
niet erg om je soms rot te voelen. Sterker nog, daar leren we van. Daarbij
leren we het beste als we zelf de mogelijkheid krijgen dingen op te lossen en
te verwerken. Praten helpt hierbij. Het zorgt er voor dat je alles op een
rijtje kunt zetten, een van de beste raadgevers ben je namelijk altijd zelf!
Eerlijk zijn
Een tweede raad die ik kan geven is eerlijk zijn. Ik heb nog
nooit iemand boos aangekeken omdat diegene eerlijk zei dat hij/zij even niet
wist hoe hij/zij moest reageren. Sterker nog, toen een goede vriend aangaf dat
hij even genoeg aan zichzelf had kon ik hem alleen maar toejuichen tijd voor
zichzelf te nemen. Ik begrijp echt wel dat we allemaal net zo menselijk zijn
als elknder en daarbij, de ander stelt zich op dat moment net zo kwetsbaar op
als ik doe op dat moment. Wat kan ik dan nog meer verlangen?
Gewoon een arm
Ja, het klinkt zo makkelijk. Ik heb ook vaak genoeg de
behoefte aan net even een arm om me heen. En nee, ik zal het vaak genoeg niet
vragen. Buiten die arm kan enkel aanwezigheid, of de vraag ‘kan ik iets voor je doen?’ een echte
gerusstelling zijn. Het geeft steun die je net even niet ziet op sommige
momenten.
Hier en nu
Persoonlijk ben ik in een stemming snel het hier en nu
kwijt. Ik pieker over het verleden, of juist over de toekomst. Soms droom ik er
op los en laat ik al die dromen uitkomen. Het kan mij dan echt helpen om weer
even met twee voetjes op de vloer gezet te worden. Terug bij wat er is, rustig
ademen en weer in het lichaam in plaats van het hoofd.
Eigen ervaring
Als laatste zal ik toch nog één advies goedkeuren, namelijk
een eigen advies uit een soortgelijke ervaring. Dan heb ik het niet over wat je
doet op die ene dipdag die eens per jaar langskomt, of wat de tante van je
buurvrouw haar achterneefje deed toen zij in een depressie zat, maar over je
eigen ervaringsverhaal. In die ervaringen zit vaak veel herkenning, wat ook
steun biedt, en daarbij kan het net die ene tip geven waar je wel iets aan
hebt.
Succes voor iedereen die iemand met een depressie in hun omgeving heeft, want depressief zijn of in een dip zitten is zwaar, maar er naast leven minstens net zo. Onthoud dat niemand in een depressie er beter van wordt als een ander zich erdoor ook rot gaat voelen. Vooral in deze positie geld; denk eerst aan jezelf. Zodra je goed voor jezelf zorgt, kun je goed voor een ander zorgen.
Liefs, Deborah
Reacties
Een reactie posten