Gebroken Vleugel Meisje

Ga ik dit echt schrijven? Ja. Nee. Ja. Ga ik het publiceren dan? Ja. Nee. Weet ik nog niet. Waarom eigenlijk niet? Het is misschien iets persoonlijker dan andere stukken, maar eigenlijk valt dat ook wel weer mee. Misschien confronteert het anderen iets meer dan anders. Misschien omdat het op dit moment bij mij speelt, dat het dan lastiger is, of zo. Misschien confronteert het dan mij wel te veel. Misschien ben ik bang dat het anders wordt opgevat dan bedoeld. Misschien… Ik voel me rot. Ik ben stom. Ik kan het niet. Ik wil dit niet. Ik ben het niet waard.  Ik belast anderen te veel.  Het ligt allemaal aan mij. Ik ben slecht,  in alles wat ik doe.  Ik heb nergens zin in.  Ik ben zo ontzettend moe.  Ik ben saai.  Het is te veel. Het gaat niet meer. Ik ben een mislukking. Ik durf dit niet. Ik ben bang. Het is te zwaar.  Ik wil dood.  Ten minste, dat zegt mijn hoofd. Constant. (Bijna) elk moment van de dag. Ongeveer sinds vijf dagen terug. Toen ging bij mij weer eens het depressie

Zaterdag, 15 oktober 2016 Lieve ik, Op een betonnen trappetje in Gran Canaria zit ik te wachten bij de poort van het vakantiepark. Ik wacht, om de poort te openen voor mijn mede-vakantiegangers, die nog bij het restaurant even verderop waren gebleven. Ik was alvast eerder weg gegaan, om nog even te kunnen slapen, zodat ik er vanavond nog gezellig bij kon zitten. En bij gebrek aan sleutels appten zij mij net wakker om te zeggen dat ze onderweg zijn. Ik wacht, op dat betonnen trappetje, tegenover de poort. Ik kijk om mij heen. Naast mij zijn mieren keihard aan het samenwerken om voldoende voeding en dergelijke onder de grond te verzamelen. Het zijn de eerste insecten, behalve vliegen, die ik hier eigenlijk heb gezien. Overdag is het gewoonweg te warm. Ik zie ze en bedenk dat, dat iets is wat mij de laatste tijd een stuk minder goed af gaat, samenwerken. Het lukt wel, maar beperkt. Niet meer met van alles en iedereen. Ik ben wat selectiever geworden daarin. Onderwijl ik me

Vrijdag, 14 oktober 2016 Lieve ik, Vandaag begin ik even met een situatie die zich gisteren voordeed: “Heb ik hem niet goed geroerd? Oh, dan heb ik het niet goed gedaan. Zal ik die van jou nog even roeren dan?’ Het was als een grappig en niet serieus moment bedoeld, maar ze had het nog niet gezegd of ik hield mijn kopje oploskoffie, waar ik net drie slokken uit had genomen, omhoog. Zodat zij, met het lepeltje wat ze al had gepakt, nog even mijn koffie kon roeren.’ Echt, het gebeurde echt. Zelfs nog voor ik er überhaupt erg in had. Zelfs nog voor ik er überhaupt over na had gedacht. Ze roerde gewoon de koffie. Míjn koffie, die al bijna op was, die ik in mijn handen had en die ik makkelijk zelf had kunnen roeren. Ik stond achteraf perplex. Hoe heeft dit in hemelsnaam kunnen gebeuren? Een grapje of niet, de vanzelfsprekendheid waarmee dit ging, vind ik echt, maar dan ook echt, not done. Terwijl ik dit opschrijf besef ik nogmaals hoe verwend deze situatie geweest is, hoe ver

Zondag, 9 oktober 2016 Lieve ik, ‘ We zijn alleen geboren en we gaan alleen weer dood.’ Iemand heeft dat ooit tegen mij gezegd. Hij bedoelde daarmee te zeggen dat het niet uit maakt wie er in je leven is, of eerder wie niet, dat je niemand kunt vertrouwen en dat iedereen je toch in de steek laat. Hij betrok het negatief, zo van: het is niet erg om eenzaam te zijn, want dat maakt het cirkeltje rond. Hoewel ik niet helemaal achter zijn ideeën sta, kan ik hem op één punt gelijk geven. Het maakt niet uit wie er wel of niet in je leven is. Het gaat er namelijk niet om wie ze zijn, of hoe lang ze er zijn, maar wie ze voor je zijn, wat ze voor je betekenen en welke indruk ze bij je achter laten. En, hoe meer ik me dat besef, besef ik mij ook steeds meer dat ik ook zo een persoon ben, iemand die een indruk achter laat. Niet alleen ik, trouwens, maar ook jij en iedereen om ons heen. Dus dan rijst bij mij de vraag: Welke indruk wil jij achter laten? Liefs, Deborah

Zondag, 2 oktober 2016 Lieve ik, ‘ Oké, even uitgaande van het feit dat alles energie is, er een zelfgenezend mechanisme in elk levend wezen is en een te kort aan energie ook aangevuld kan worden: Kijk, het menselijk lichaam heeft drie lichamen die in balans moeten zijn om echt perfect in balans te zijn als mens. (Eigenlijk 5 en in sommige theorieën zeggen ze zeven, maar die zijn minder direct aanwezig.) Dit zijn het fysieke lichaam (het stoffelijke lichaam), het mentale lichaam (psyche en emoties) en het energetische lichaam (de aura, de energiebanen en de chackra’s). Als één van die drie uit balans is, kan de rest dat normaal gesproken wel weer optrekken. Dit wordt gedaan door aan- en/of opvullen, tot de energie weer in zijn geheel is aangevuld. (Zo ontstaan, onder andere, ook ziektes. Als je het ene lichaam opvult met de energie van het andere en er verder niets aan doet, komt er een tekort bij het ander, wat weer opgevuld dient te worden. Zo krijg je een negatieve

Donderdag, 29 september 2016 Lieve ik, Vanmiddag zat ik daar dan. Om half 12, in de wachtkamer van de psychiater. Veel te vroeg, maar ook veel te laat. Eindelijk ziet het er naar uit dat ik medicatie ga krijgen. Ten minste, dat was afgesproken met de tweede second opinion arts. Toch begon ik te twijfelen zodra de klok 12 uur sloeg. Zou ze het wel echt gaan voorschrijven? Wat nou als ze het er niet mee eens is? Het is al 10 over 12, zal ze de afspraak vergeten zijn? We hadden toch 12 uur afgesproken? Ben ik soms op de verkeerde dag? Nee, in mijn telefoon staat inderdaad vandaag om 12 uur, dan zal het wel goed zijn. En inderdaad, om kwart over 12 stond ze voor me. ‘ Hoi Deborah, ga je mee? Wil je soms nog iets drinken?’ Drie kwartier later stond ik weer buiten. Mét recept dit keer! Een nieuw begin, eindelijk behandeling, na zo veel maanden. Ik heb ze gelijk opgehaald en nu zit ik hier, met 14 kleine pilletjes voor me. Bijzonder dat zo iets kleins misschien kan helpen. Aan

Zondag, 25 september 2016 Lieve ik, De laatste tijd komt dit onderwerp vaak in mijn gedachten langs. Waarom weet ik niet precies. Misschien heeft het met mijn persoonlijkheid te maken, misschien aan mijn situatie, of misschien wel aan de fase waarin ik nu zit. Het waarom maakt ook niet zo veel uit. De vraag die namelijk steeds vaker terug komt gaat over een ‘wat’. Het gaat over de vraag: Wat is vrijheid? Theoretisch gezien betekent vrijheid dat je kunt doen en laten wat je wilt, maar dat is niet wat ik bedoel. Wat ik bedoel is: Wanneer ben je nou écht vrij? Wanneer kan jij zeggen ‘ik ben vrij’? We kunnen alle kanten op, maar toch ook niet. Ik bedoel, we zijn ook al jaren aan het proberen van deze aarde te komen en toch blijven we beperkt. Daarbij kunnen we doen wat we willen, zo lang we daarnaast maar alles doen wat van ons verwacht wordt. Denk hierbij aan werken, basisopleidingen, woonsituatie, financiën. Dus, doen we dan nog wel wat we écht willen? We mogen gaan en staa

Zondag, 25 september 2016 Lieve ik, Vandaag heb ik een spirituele wandeling in het bos meegedaan. Het was heerlijk om even stil te staan in het hier en nu, met de natuur om je heen. De prachtige natuur van deze tijd van het jaar. De herfst treedt weer aan en zoals elk jaargetijde, heeft ook dit seizoen zijn wonderlijke schoonheden. De schitterende rood/oranje kleuren, de bladeren die vallen, de paddestoelen en zwammen die de grote schoonmaak beginnen en de talrijke zaden en vruchten die loskomen om de dieren te voeren en een nieuw leven te dragen voor de lente. De herfst. Het is het seizoen die ik misschien wel het meest waardeer. Het is ook de tijd om los te laten. Alle overtollige ballast mag je laten gaan. Sta maar even stil bij wat er speelt en wat er gespeeld heeft. Voel wat het met je doet, maar laat het daar. Pak het even vast en laat het weer los. Geef het terug, terug de aarde in, terug aan het universum. Laat de energie, die het nog vraagt, opnemen in de natuur o