Verwend of aangeleerd gedrag?

Vrijdag, 14 oktober 2016

Lieve ik,

Vandaag begin ik even met een situatie die zich gisteren voordeed:

“Heb ik hem niet goed geroerd? Oh, dan heb ik het niet goed gedaan. Zal ik die van jou nog even roeren dan?’ Het was als een grappig en niet serieus moment bedoeld, maar ze had het nog niet gezegd of ik hield mijn kopje oploskoffie, waar ik net drie slokken uit had genomen, omhoog. Zodat zij, met het lepeltje wat ze al had gepakt, nog even mijn koffie kon roeren.’

Echt, het gebeurde echt. Zelfs nog voor ik er überhaupt erg in had. Zelfs nog voor ik er überhaupt over na had gedacht. Ze roerde gewoon de koffie. Míjn koffie, die al bijna op was, die ik in mijn handen had en die ik makkelijk zelf had kunnen roeren. Ik stond achteraf perplex. Hoe heeft dit in hemelsnaam kunnen gebeuren? Een grapje of niet, de vanzelfsprekendheid waarmee dit ging, vind ik echt, maar dan ook echt, not done.

Terwijl ik dit opschrijf besef ik nogmaals hoe verwend deze situatie geweest is, hoe verwend ik mij in deze situatie gedroeg. Niet eens verwend, verwaand zelfs. En nee, ik beschouw mijzelf niet als verwend. Sterker nog, ik ben al bijna tien jaar uit dit leven gestapt, waardoor ik leerde voor mijzelf te zorgen en mijn eigen koffie te roeren. Ik ben er dan ook al jaren lang niet meer aan gewend dat dit soort dingen gebeuren. Maar hoe kan het dan dat ik, zonder er over na te denken, vol automatisch, gewoon mijn kopje omhoog houd?

Als ik er zo over na denk, denk ik dat het een patroon is dat ik vroeger heb aangeleerd. Eentje waarin ik dusdanig geconditioneerd geraakt ben, dat ik daar automatisch in mee ga nu ik mij weer in dezelfde situatie bevind. Ik ben geschrokken van mijzelf. En ik moet eerlijk zeggen dat ik de makkelijke afhankelijkheid verafschuw, nu ik het, in mijn dagelijkse leven, blijkbaar toch voor een groot gedeelte heb afgeleerd.   

Het is aan mij om dit patroon te doorbreken. Dus vanmorgen roosterde ik mijn eigen brood.

Liefs, Deborah