Gebroken Vleugel Meisje

Goed, ik was er een tijdje uit. Een tijdje lukte het schrijven niet en bleef mijn hoofd maar gaan. Een tijdje bleef ik mij af vragen, zorgen maken en mezelf verloochenen. Alles waar ik al die tijd naar toe werkte, waar ik over schreef en waarin ik had geleerd leek opeens vergeten. Zelfliefde, in het heden blijven en (zelf)vertrouwen. De rode draad in mijn leven, van al mijn lessen. Ik dacht dat ik al flink geleerd had, maar toch ging het even mis. Alsof ik van de basisschool naar de middelbare ging. Een nieuwe setting, een nieuwe probleem en andere invloeden. Alles was anders. Ik herkende dat het mij mee nam, maar ik bestreed de verkeerde dingen, de symptomen. Niet zo raar, als je bedenkt dat juist dat hetgeen was wat ik tot nu toe geleerd had. Ik zorgde ervoor niet in mijn depressie te raken en mijn structuur te behouden. Ik zorgde ervoor dat ik de realiteit bleef zien, of terug kon halen wanneer nodig. Ik bleef werken, ik bleef leven en ik deed wat ik kon om 'goed'

Door de jaren heen heb ik wel eens klachten gehad. Meestal was het niets, hier deed ik dan ook niets mee. Soms hielden de klachten dusdanig lang aan dat ik er last van had. Dan keek ik het nog even aan, maar ging ik als het echt moest eens naar de huisarts. Wel stel ik die bezoeken graag zo lang mogelijk uit. Ik voel mij niet zo op mijn gemak bij de dokter, ik vergeet de klachten waarvoor ik kom en ik ben altijd bang dat ik mij aanstel .  Vooral dat laatste is een probleem, denk ik. Sterker nog, ik denk dat dát het grootste probleem van al mijn ziek-zijn is, bij welke klacht ook. Díé angst zorgt er voor dat ik al mijn klachten bagatelliseer,  het stelt allemaal toch niets voor . Het zorgt er voor dat ik pas ergens over begin zodra ik er echt niet meer omheen kan. Wat ik dan uiteindelijk weer af doe met de woorden: ' Och, het is niets.'   Altijd check ik eerst of ik zelf iets kan veranderen in mijn levensstijl, om mijn gestel te verbeteren. Gezonder eten, water drin

"Stom kind" "Ach Jezus, wat zie er er weer uit vandaag." "Pfff, wat ben jij lelijk zeg." "Niemand vindt jou leuk." "Je kan ook helemaal niets hè." "Jij bent echt dom." "Je hoort hier niet te zijn, je bent niet goed genoeg." Deze opmerkingen en nog veel meer en erger, werden vroeger dagelijks tegen mij gezegd. Niet door anderen, maar door mezelf. Ik pestte mezelf, met mijn lage zelfbeeld en een flink minderwaardigheidscomplex. Zo vaagde ik onbewust iedereen uit mijn leven. Want ja, als ik mezelf niet in mijn eigen leven wil hebben, dan ben ik ook zeker niet goed genoeg om in andermans leven te zijn. Dat lage zelfbeeld heeft natuurlijk een oorzaak, maar het is een keuze om hierin te blijven hangen. Zelf koos ik voor verandering. Ik koos ervoor om mezelf niet meer te pesten. Ik koos ervoor om lief voor mezelf te zijn. De gedachten die ik had sprak ik tegen en ik zei -hardop- wat ik wel leuk en/of goed vo

Velen zullen mij voor gek verklaren als ik dit zeg. Ik zal het ook vast niet mogen zeggen, maar ik wil terug. Er is een wereld zonder grenzen en beperkingen. Een waar alles draait om liefde. Alles is daar puur. Zuivere intenties, verbondenheid met alles en een goddelijk leven. Het is een groot contrast met deze wereld, de wereld waar personen leren en groeien. Een wereld vol grenzen en beperkingen, doordat men de essentie nog niet heeft leren voelen. Dit is de wereld waar het ´mijn´ uiteindelijk wordt los gelaten en het ´ik´ wordt terug gevonden. Dit is de wereld waar men leert voelen in plaats van denken. Mensen zijn niet slecht. Mensen zijn vergeten hoe zij naar hun gevoel kunnen luisteren. Dat is oké, maar dat vind ik soms lastig. Ooit ben ik opgevoed in de brainwash van alle dag. Nu, op mijzelf, kom ik daar los van en merk ik dat het allemaal niet zó hoeft. Dat het ook anders kan. Het is tijd voor een nieuwe tijd, het is tijd voor verandering. Daarom is het nu tijd vo

In mijn vrije tijd, als ik echt volledig (op) mezelf ben, ben ik zo iemand die zich volledig suf filosofeert. Dat vind ik fijn. Het laat mij zien hoe en wie ik ben en vooral ook, hoe ik naar de wereld kijk. En dat is niet altijd even standaard! Net als vrijwel elk stuk, plaats ik ook dit achteraf. Nu alleen iets verder achteraf, ik schreef het een week of vier geleden. Genietend, in het zonnetje, op mijn balkon. Ik schreef het, omdat er al dagen achtereen deze vraag in mijn hoofd dwaalde: Waarom is de wereld zoals die nu is? Ik bedoel: Waarom wil de huidige maatschappij ons zo gezond mogelijk laten leven, door van alles te verbieden, maar helpen ze ons niet gezonder te worden? Of: Waarom zijn wij, als mensheid, al eeuwen op zoek naar de kennis en mogelijkheden van verloren volkeren, met de wetenschap dat de wetenschappelijke methode niet werkt? Waarom volgen mensen, mensen op de voet?  Waarom denkt iedereen vrij te zijn, ondanks de beperkingen die ons worden opgelegd?

Gisteren wees een Facebookvriend mij op een artikel genaamd ' Dat honden zo lief en sociaal zijn, komt door een DNA fout. '  Het is geschreven door M. Keulemans en verscheen op 19 juni 2017 in de Volkskrant. Niets ten nadele van de schrijver hoor, hij doet gewoon zijn werk. Hoewel ik kranten, nieuws en nieuwtjes graag links laat liggen, sprak deze titel mij ontzettend aan. Op de een of andere manier verbaast het mij niets. Honden zijn net zo lang doorgefokt tot ze de liefste wezens ter wereld werden. Zo veel te lief dat ze weer worden vervalst door de meest manipulatieve wezens ter wereld en zelfs dat accepteren ze met hun open hart. Wat blijkt nu? Dat lieve gedrag komt door een DNA-fout. Even opnieuw: Honden zijn lief door een DNA-fout. Heb je hem? Ze hebben een verstandelijke handicap, namelijk de hondenversie van het menselijke Williams-Beuren-syndroom.  Voor zo ver het gehele syndroom wordt uitgelegd in het artikel zijn mensen met deze 'handicap' socialer,

Hé daar! Ik zie het wel! Ik zie jou wel. Je bent niet anders dan vele anderen onder ons, maar ondertussen ben je juist zo anders.  Opgeslokt door je dag of week vol verplichtingen zet je nog maar even een serietje aan. Plan je de overige tijd nog voller om niets te missen. Pak je weer even je telefoon, om je nog even niet in de drukte te hoeven mengen. En wat dacht je van een lekkere snack, een drankje, een sigaretje, of juist het extreem sporten en/of eten?  Je loopt steeds meer aan je zelf voorbij en je hebt het niet eens door. Onbewust raak je de connectie met jezelf volledig kwijt. Je raakt jezelf kwijt.  De dagelijkse verplichtingen slokken je energie op en zonder dat je het door hebt gooi je hier zelf nog een schepje bovenop. Want, soms is toegeven gewoon makkelijker dan vechten.  Dat is waar. Vechten kost energie, net als toegeven. Daarom is het tijd om deze cirkel te veranderen. Kom weer met jezelf in verbinding. Vul je energie weer aan. Leer jezelf kennen zoals je jeze

Goed, laten we de zin aanpassen. In plaats van: "ik ben geen goede vriend" naar:  "ik ben geen vriend".  Op mijn vorige blog schreef ik dat ik mijzelf niet als een goede vriend zie. Ik meette mijn persoonlijke kenmerken aan de eisen die sommige bekenden aan een vriendschap stellen. Ik zou mijn eigenwijze zelf niet zijn, als ik mezelf perfect in dat profiel zou kunnen proppen. Dat lukte dan ook niet.  Ik sloot het blog af met:  'Dat maakt ook niet uit, want mijn vriendschappen zijn goed."   Wat maakt in mijn ogen dan de vriendschappen goed? Daarvoor zal ik bij mezelf beginnen. Een vriendschap begint namelijk niet bij een ander, maar bij jezelf.  De enige eis die ik aan een vriendschap stel is dat we beiden onszelf kunnen zijn. Dat houdt in dat ik de ander laat zijn zoals hij of zij is, maar ook dat ik mezelf laat zijn zoals ik ben. Als dat niet kan, als ik mijzelf niet kan zijn, dan ben ik dus geen vriend . Maar, wanneer dan wel?  Als ik mezelf

Er zijn mensen die zeggen het hier niet mee eens te zijn, maar ik vind het echt: Ik ben geen goede vriend. Sociaal gesteld zou je als vriend altijd attent moeten zijn, je zou je vrienden moeten troosten en ze hulp aanbieden waar nodig. Een goede vriend laat je lachen in plaats van huilen en stelt de ander voorop. Aan de hand van al die eisen kan ik zeggen: Ik ben geen goede vriend. Ik ben niet zo. Ik ben niet attent, ik zoek vrijwel niemand uit mezelf op en ik zal je niet troosten. Sterker nog, ik laat je graag huilen, als je dat nodig hebt. Ik ben niet iemand die snel hulp aanbiedt, of iets uit zichzelf doet. Maar als je het vraagt, sta ik voor je klaar.  Ik ben geen standaard vriend. Ik ben eerlijk en direct, dat komt over als hard. Ik heb geen medelijden, maar mededogen, wat wordt gezien als ongevoelig. Ik ben niet iemand die regelmatig iets van mezelf laat horen, het zit dan gewoon goed.  Ik ben geen goede vriend en dat maakt niet uit, want mijn vriendschappen zijn goed.

“Ik zag je haar en dacht: Oh nee hè, wat moet ik daar nou weer mee? Maar toen ik het in handen kreeg was ik verbaasd. De structuur is goed en je kunt er juist super veel mee!”  Ja, als je het ziet zul je het niet zeggen, maar ik verbaasde de kapper en de kapper verbaasde mij. – Zo’n 8 maanden geleden.–  Mijn haar zag er niet uit. Ik was al in ongeveer 1,5 jaar niet meer bij de kapper geweest, maar toch was ze heel blij met mijn haar.  Waar voorheen het ene na het andere spulletje geadviseerd werd, omdat mijn haar onhandelbaar, futloos en slap was, kreeg ik nu mijn eerste compliment. Ik was verrast en stiekem een beetje trots, want nu was al mijn ‘harde werk’ in ieder geval niet voor niets geweest. Slap en futloos.... Ik suggereer niet dat ik het perfecte haar heb. Wel kan ik zeggen dat het meer volume heeft dan eerst en dat elastiekjes en/of een slag er gewoon in blijft zitten als ik dat wil. Hier heb ik verder geen troep, spuitbussen, gelletjes of andere meuk voor nodig. H

Laatst kreeg ik een Tindermatch. Prima meid om te zien en we hadden enigszins gezamenlijke interesses. -Voor zo ver je dat kunt bepalen vanaf die App.-  Vrijwel direct vroeg ze naar mijn blog en ik vertelde daar eerlijk over. Haar reactie was ongeveer als volgt: ' We kunnen beter verder swipen, want ik ben niet op zoek naar een labiel iemand.' Na deze zin begon mijn hoofd iets te borrelen. Niet extreem, niet boos, of overstuur, maar eigenlijk alleen nadenkend over de vraag: ' Wat vind ik daar eigenlijk van?' Of ik labiel ben, of niet, daar mag iedereen een eigen mening over hebben. Mijn enige stabiliteit is het gegeven dat ik nooit helemaal stabiel zal zijn, dus in dat geval moet ik haar gelijk geven. Aan de andere kant heb ik ondertussen een behoorlijk stabiele basis opgebouwd, die elke dag stabieler wordt. Hierdoor kan ik goed met alles en iedereen omgaan. In dat geval zou ik zeggen dat die 'labiliteit' nog best mee valt.  Maar goed, uiteindelijk

Eergisteren voelde ik het voor het eerst weer, sinds een lange tijd. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik hem zag en een koesterend gevoel openbaarde zich. ' Ach ja, even de benen strekken hè. Dat is belangrijk hoor, in de benen blijven.'  Al schuifelend achter zijn rollator vervolgde hij zijn rondje over de afdeling. Het rondje dat hij al minstens acht keer had gelopen die middag, maar die voor hem waarschijnlijk steeds weer nieuw was. Mis je het niet? Het is een vraag die mij veel gevraagd word nu. En ik moet eerlijk zeggen, dat viel eigenlijk steeds wel mee. Maar nu is het anders. Het gaat steeds beter met me en ik krijg meer lucht. Er is meer ruimte in mijn hoofd om te kunnen beseffen wat ik eigenlijk achter me heb gelaten. Overleven transformeert in leven en deze situatie, die glimlach op m'n gezicht, dat koesterende gevoel in mijn borstkas, het confronteerde mij.  Het gaat niet meer en het zal ook niet meer gaan. Het is onverantwoord en te variëre