Goed, ik was er een tijdje uit. Een tijdje lukte het schrijven niet en bleef mijn hoofd maar gaan. Een tijdje bleef ik mij af vragen, zorgen maken en mezelf verloochenen.
Alles waar ik al die tijd naar toe werkte, waar ik over schreef en waarin ik had geleerd leek opeens vergeten. Zelfliefde, in het heden blijven en (zelf)vertrouwen. De rode draad in mijn leven, van al mijn lessen. Ik dacht dat ik al flink geleerd had, maar toch ging het even mis.
Alsof ik van de basisschool naar de middelbare ging. Een nieuwe setting, een nieuwe probleem en andere invloeden. Alles was anders. Ik herkende dat het mij mee nam, maar ik bestreed de verkeerde dingen, de symptomen. Niet zo raar, als je bedenkt dat juist dat hetgeen was wat ik tot nu toe geleerd had.
Ik zorgde ervoor niet in mijn depressie te raken en mijn structuur te behouden. Ik zorgde ervoor dat ik de realiteit bleef zien, of terug kon halen wanneer nodig. Ik bleef werken, ik bleef leven en ik deed wat ik kon om 'goed' te blijven en me niet mee te laten sleuren.
Daardoor bleef de oppervlakte goed, maar zat het daaronder toch iets anders.
Ik kwam niet terug in het nu en ik was niet lief voor mezelf. Wel kwam ik voor mezelf op, maar toch nam ik mezelf niet serieus.
Ik kwam voor mezelf op, vanuit angst. Een angst gebasseerd op ideeën en vragen over de toekomst, gevormd vanuit een onzekerheid in het heden. Dat alles maakte mij niet liever tegen mezelf. Nee, in tegendeel, ik haatte het dat ik zo bang was, voor iets dat waarschijnlijk toch niets zou zijn. Dat, terwijl ik ook bang was dat het misschien wel wat zou zijn.
Al met al bleken mijn zorgen voor niets en dat mag. Het is zonde van de energie en de tijd die er in is gaan zitten, maar het is zoals het is.
Of, nee, het is niet zonde. Ik heb er van geleerd en goed ook. Middelbare school in levenslessen, les 1: Check! Nu is het weer even tijd voor mezelf. Tot de volgende les.
Liefs, Deborah
Alles waar ik al die tijd naar toe werkte, waar ik over schreef en waarin ik had geleerd leek opeens vergeten. Zelfliefde, in het heden blijven en (zelf)vertrouwen. De rode draad in mijn leven, van al mijn lessen. Ik dacht dat ik al flink geleerd had, maar toch ging het even mis.
Alsof ik van de basisschool naar de middelbare ging. Een nieuwe setting, een nieuwe probleem en andere invloeden. Alles was anders. Ik herkende dat het mij mee nam, maar ik bestreed de verkeerde dingen, de symptomen. Niet zo raar, als je bedenkt dat juist dat hetgeen was wat ik tot nu toe geleerd had.
Daardoor bleef de oppervlakte goed, maar zat het daaronder toch iets anders.
Ik kwam niet terug in het nu en ik was niet lief voor mezelf. Wel kwam ik voor mezelf op, maar toch nam ik mezelf niet serieus.
Ik kwam voor mezelf op, vanuit angst. Een angst gebasseerd op ideeën en vragen over de toekomst, gevormd vanuit een onzekerheid in het heden. Dat alles maakte mij niet liever tegen mezelf. Nee, in tegendeel, ik haatte het dat ik zo bang was, voor iets dat waarschijnlijk toch niets zou zijn. Dat, terwijl ik ook bang was dat het misschien wel wat zou zijn.
Al met al bleken mijn zorgen voor niets en dat mag. Het is zonde van de energie en de tijd die er in is gaan zitten, maar het is zoals het is.
Of, nee, het is niet zonde. Ik heb er van geleerd en goed ook. Middelbare school in levenslessen, les 1: Check! Nu is het weer even tijd voor mezelf. Tot de volgende les.
Liefs, Deborah
Maandag, 4 september 2017.
Reacties
Een reactie posten