Gebroken Vleugel Meisje

“ Maar, wat doe je dán de hele avond?” Deze vraag komt vrijwel altijd nadat iemand voor het eerst mijn woonkamer betreedt. Gelijk, nadat diegene constateert dat ik geen TV heb staan. En nu, na bijna 4 maanden later, heb ik nog steeds geen antwoord op die vraag.  Om heel eerlijk te zijn weet ik niet wat ik 's avonds 'standaard' doe. Het maakt mij dan ook helemaal niet uit. Daarbij is deze vraag ook niet voor mij bedoeld, dus is een antwoord eigenlijk niet nodig. Nee, hoewel het een vraag aan mij is, is hij niet voor mij. Het maakt hun namelijk niet uit wat ik  doe de hele avond.  Het gaat er om dat zij niet weten wat zij zouden moeten doen.  -Alsof je überhaupt iets moet  doen.-  De enige vraag die er wel toe doet zal ik nu maar even stellen:  “ Als je niet weet wat je zonder TV zou moeten de hele avond, wat doet de TV dan met jou de hele avond? ” Met mij helemaal niets (meer). Ik kijk niet meer als een zombie de programma’s die ‘gewoon’ aan staan.

Ik had het nooit. Dat stemmetje wat maar blijft zeggen wat ik allemaal verkeerd doe. Dat stemmetje dat maar blijft herhalen dat ik een nietsnut ben. Ik had het nooit, of ten minste niet bewust. Sinds een week valt 'ie me op. Hij vertelt me de dingen die ik niet goed doe. Hij maakt me belachelijk en bespot me.  "Doe dat maar lekker, dat is toch niet goed voor je! Lekker ongezond!" "Ja joh, kon je het weer niet laten? Nou ik hoop dat 'ie smaakte want je voelt je er in ieder geval niet beter door." "Weet je wat? Neem er lekker nog wat! Of een beter idee! Rijd er even voor naar de supermarkt!" "Heb je het weer niet gedaan, hè? Stom van je!" Het zijn een aantal voorbeelden die dagelijks de revue passeren. Een nieuwe voorloper op een depressie? Het kan.  Het is een stemmetje vanuit mij, dus ergens wil ik mezelf iets vertellen. Iets dat ik wil. En dat klopt, want ik wil verandering. Ik wil datgene loslaten wat me nog tegenho

Gras, bunkers, zon, vrijheid en rust. Het is weer zo ver. Mijn favoriete periode voor de paardjes is aangebroken: De landperiode. Op de een of andere manier doet het mij altijd goed. Weer of geen weer, vrijwel dagelijks zit ik even in de kudde op een van de bunkers. Het rustige geknabbel, de nieuwsgierige koppies, de kwetterende vogels, of juist (soms) de onrust in de groep, het zorgt er altijd voor dat ik mezelf weer vind. Op zich niet raar, tussen een van de meest bijzondere dieren die er bestaan. Met hun aardse zuiverheid en hun gevoeligheid zijn het bijzondere spirituele spiegels met een helende werking. Altijd zullen ze proberen het beste van de kudde te maken, door de zwakkeren sterker te maken. Het is fijn om weer een periode te kunnen gedijen op deze energie, het onbaatzuchtige en oordeelloze van de dieren. Het houdt mij geaard en bij mezelf. Juist nu, in een periode waar oneerlijkheid in de vorm van vooroordelen, oordelen en veroordeling opnieuw weer steeds vaker

“ Ik maak me een beetje zorgen om je, red je het wel, met geld en zo?” Deze vraag heb ik, sinds ik op mezelf woon, al regelmatig gehoord. En, hoewel het eigenlijk niemand aan gaat, is mijn antwoord standaard: “ Dat komt wel goed.” Het is een politiek correct en niet gelogen antwoord, maar eigenlijk geen antwoord op de vraag. Een ‘omzeil-antwoord’ zal ik het maar noemen. Ik red het namelijk niet.  Met een paard, een (huur)huis, een (nuttige) auto, vaste lasten, huishouden, katten, een privé leven en wisselende periodes van een gat in de hand kom je immers altijd geld te kort. Toch maak ik mij totaal geen zorgen om geld. Buiten dat ik geld ook echt niet belangrijk vind, hoef ik mij er niet druk om te maken. Ik zorg  er namelijk gewoon voor dat het goed komt. Wil je weten hoe? Dan heb ik hier enkele tips: Tip 1: Ik houd van… Potjes! Jup, ik houd van potjes en ik gebruik potjes! Een vastenlasten-potje, een huishoud-potje, een paarden-potje, een benzine-potje, ee

“Ja, ja, mevrouwtje Droog, daar betrap ik je dan toch stiekem even op. Dat, terwijl je heel goed weet wat je eigenlijk zou moeten doen.” Toch wel leuk dat ze zich, na zeven jaar therapie, veilig genoeg voelt om mij op deze manier te benaderen. Verassend genoeg reageer ik er rustiger op dan dat ik waarschijnlijk bij een ander had gedaan. Of dit komt omdat zij de psycholoog is zou ik niet weten, ik denk het niet. Ze heeft gewoon gelijk. Rust, reinheid en regelmaat. Ik schreef er al over in mijn laatste blog , waarin ik de regelmaat benoemde. Nu is het puntje rust aan de beurt. Na het verliezen van de regelmaat, verloor ik ook de rust. Een logisch gevolg is het verdwijnen van de reinheid, maar door mijn ongeplande ziekenhuisbezoek, ben ik daar gelukkig bij geholpen. Juist nu ik rust nodig heb, is het er niet. Er is een disbalans in al mijn hersenknoppen nu mijn lichaam uit moet rusten en mijn hoofd op volle toeren draait. Ik wil, ik wil, ik wil, ik wil! Ik ga, ik ga,

" The problem is not the problem; the problem is your attitude about the problem."  - Captain Jack Sparrow Probleem? Maar wat is dan het probleem?   Ik zal je eerlijk zeggen, er is geen probleem. Behalve dat ik nu geen blogs heb om te plaatsen. Hmmm... Dat zeg ik verkeerd. Ik heb ze wel, alleen niet op de computer. Dan nog is dat voor mij geen probleem, het is een gevolg.    Een gevolg van gebrek aan structuur . Het is er wel, maar toch ook niet.  Een aantal weken geleden moest ik wederom bewijzen dat vier dagen werken te veel voor mij is. De situatie was veranderd, waardoor het dit keer wel kon lukken. Die kans greep ik aan, ik ging het gewoon proberen. Met volle moed begon ik. Het ging zo veel beter met mij, dat dit nu gewoon moest lukken. Helaas dacht mijn hoofd hier anders over en stortte ik met lawinetempo mijn heuveltje weer af. Het heuveltje 'buffer' dat ik net een beetje gecreëerd had. Eigenlijk was het geen heuveltje, meer een hoopje zand.