Gebroken Vleugel Meisje

Het is vrijdag avond. Ik zit in de auto en en in de spiegel zie ik dat mijn achterruitensproeier het voor het eerst goed doet. Het straaltje maakt één schone stip in het midden van de stoffige vlek die mijn ruitenwisser altijd achter laat. Terwijl mijn blik er even op blijft hangen wordt het mij duidelijk. Het is een heldere spot in een blinde vlek. Een einde aan een tunnel. De vlek weergeeft een nieuw inzicht in mijn troebele gedachten. En inderdaad, vanavond heb ik een nieuw inzicht gekregen. Het straaltje sop zakt langzaam naar beneden. Het verdeelt de vieze plek in twee halve cirkels. Het zijn tegenovergestelden, twee spiegelbeelden, maar tegelijk ook gelijkwaardig aan elkaar. Zonder een van beiden kan de cirkel niet bestaan. Uit één cirkel is een eenheid van twee gemaakt. Beiden even groot en even belangrijk. De cirkel geeft een nieuwe stap in mijn leven aan. Voor het eerst besef ik dat wat ik al langer wist, nu ook echt voel. Ik voel er te mogen zijn. Niet alleen

´ Verdomme, waarom geef ik nou weer die reactie? ’ Terwijl ik de douche onder stap vraag ik mij af wat ik nou eigenlijk op Facebook gezet heb. Of niet zo zeer wat, maar waarom. -Soms komen dingen gewoon sneller uit mijn vingers dan dat ik er over nagedacht heb. Niet respectloos, of belerend, maar wel een sloot aan informatie waar niemand specifiek om vraagt. Een sloot aan informatie uit eigen ervaringen, in de hoop dat iemand er misschien iets uit kan halen, of, omdat ik weer eens uit de tent gelokt ben en het gevoel heb mijzelf te moeten verantwoorden. Zelf zie ik er het nut niet van in. Ik bedoel, ik vind het onwijs nuttige info en lees het zelf graag, alleen zal niemand er waarschijnlijk iets mee doen. In ieder geval niet degene die de discussie begon. Daarbij is het verspilde energie om mezelf te verantwoorden tegenover een muur, die zijn of haar standpunt al heeft ingenomen. Toch gebeurt het elke keer weer, nog sneller dan ik het zelf door heb.- Zodra ik onder de douche sta vallen

Zondag, 19 februari 2017 ‘ Zorg jij er eerst maar voor dat je een tijdje alleen blijft in dat huisje, want daar ben je niet zo goed in hè, in alleen zijn.’ Het is mij door meerdere mensen gezegd, maar ik geloofde er niet zo in. De mensen die met dit advies op de proppen kwamen zijn zelf ook vrijwel niet, of nooit, écht alleen geweest. Of ze zochten altijd een manier om toch onder de mensen te zijn. Daarbij ben ik al enige tijd alleen, vind ik het heerlijk om alleen te zijn en schakel ik regelmatig het contact met de buitenwereld even uit. Ook voel ik mij totaal niet eenzaam. Het kon dan ook niet anders dan dat het een afspiegeling van hun wereld was. Daar was ik heilig van overtuigd. Het advies dat zij mij gaven, was eigenlijk voor hun bestemd. Het had totaal geen betrekking -meer- op mij. Zeker niet na het afgelopen jaar, waarin ik flink gegroeid ben. Het gaat dan ook goed hier in mijn nieuwe huisje. De TV heb ik bewust buiten de deur gelaten, het internet moet nog w

Vandaag de dag is het erg belangrijk om het leven rationeel in te vullen. Alles gaat via een plan en niets komt meer spontaan. Het beeld van hoe anderen over je denken is erg belangrijk en je moet toch zeker een goede toekomst bouwen. Ten minste, als ik een deel van mijn vrienden moet geloven. Zelf geloof ik daar niet zo in.  Hoe meer ik plan, hoe ongelukkiger ik word. Dat gegeven wist ik eerst ook niet, mijn leven is namelijk heel lang geleid door to-do-lists en drukke agenda's. Tot het moment dat, dat niet meer ging. Een soort van burn-out, in samenwerking met een stemmingsstoornis maakte dat ik het roer volledig om moest gooien. Ik moest mijn leven leiden, in plaats van dat het leven mij leidde.  In deze (nieuwe) tijd zijn er veel mensen die instorten en de druk van vandaag niet meer aankunnen. De wereld vraagt te veel van ons en wij leggen ons te veel op. Dat kan ook anders, maar hoe?  Dat is heel simpel, door naar jezelf te luisteren! Op elk moment, van elke dag. Er is

Ik loop vaak te schelden op de huidige wereld waarin ik leef. Ik vind de maatschappij waarin ik leef verschrikkelijk. De westerse beschaving te druk en de wereld te kwaadaardig. Echt, al die oorlogen, het geweld en het gezeur om niets. Ruzies die ontstaan vanuit koppigheid in combinatie met het gemis van respect. Het veroordelen van mensen, groepen en hele volksstammen. Uithalen om niets. Waar gaat het allemaal over? Helemaal niets. De Westerse beschaving is veel te druk. Zo veel mogelijk technologie, het leven met meer dan één computer op zak. Altijd laten zien hoe geweldig je bent en vooral zo vooruitstrevend mogelijk. Joehoe, kijk mij eens! Eikels. Dan heb ik het nog niet gehad over die belachelijke maatschappij van hier. Je wordt onzeker gemaakt vanaf je geboorte, door een (school)systeem dat is gebaseerd op de fouten die je maakt. Alles draait om geld. Iedereen moet zo gezond mogelijk zijn en de tijd racet voorbij. Om te gieren, want met deze prestatiedrang vliegt iede

Wat is jouw droomwens voor later? Het is een vraag waar ik na mijn tiende perfect antwoord op kon geven. ‘ Een eigen paard, dat nog erg jong en groen is, maar wel zo oud dat je er bijna op kan rijden. Een paard dat ik alles zelf kan leren en waarbij ik echt alles vanuit vertrouwen op kan bouwen. Echt díé band creëren dat je alles met elkaar kan, met zo min mogelijk spullen. En dan het liefst eentje met vlekken, een bonte.’ Of ik het letterlijk zo verwoordde weet ik niet meer, maar dit was de essentie van mijn droom. Zelfs toen wist ik al dat ik een paard met karakter wilde, eentje met een eigen persoonlijkheid. Onbewust wenste ik dat wij het beste in elkaar naar boven zouden halen, met behulp van vertrouwen.  Op 30 maart 2014, bijna drie jaar geleden, was het zo ver. We gingen haar halen, mijn eigen paard. Ik was ondertussen iets verstandiger geworden -voor degene die mij kennen en in lachen uitbarsten: Ja, toen was ik nog minder verstandig dan nu-, dus had al naar een a

Jaaa! We kunnen weer! Nadat ik één week aan het schilderen en verhuizen was geweest, dacht mijn provider leuk te doen. Het resultaat? Drie weken wachten op WiFi en twee op het internet van mijn telefoon. Heel fijn!  Aangezien de laatste twee woorden van de vorige alinea sarcastisch bedoeld zijn, zal ik gelijk melden dat het eigenlijk helemaal niet zo vervelend was. Aan het begin wel. Ik voelde mij echt afgesloten van de wereld. Appen, Facebook, mails, Insta... Alles kreeg ik alleen binnen zodra ik ergens een WiFi verbinding had. Behalve het socializen was het ook vooral lastig. Allerlei zaken, zoals belasting, nutsbedrijven, abonnementen, routes, etc. liepen in de soep.  Het besef dat ik best vaak op mijn telefoon zat kwam toen ik thuis Facebook opende. Hmmm... Dat werkt niet. Oké, dan een Appje. Ohnee, doet het niet. SMS kost te veel, die had ik namelijk net omlaag gezet met mijn nieuwe abonnement. Nou dan maar even de route checken voor de afspraak vanavond. Doet het ook niet. Mo