Mijn droomwens: een paard

Wat is jouw droomwens voor later? Het is een vraag waar ik na mijn tiende perfect antwoord op kon geven.

‘Een eigen paard, dat nog erg jong en groen is, maar wel zo oud dat je er bijna op kan rijden. Een paard dat ik alles zelf kan leren en waarbij ik echt alles vanuit vertrouwen op kan bouwen. Echt díé band creëren dat je alles met elkaar kan, met zo min mogelijk spullen. En dan het liefst eentje met vlekken, een bonte.’

Of ik het letterlijk zo verwoordde weet ik niet meer, maar dit was de essentie van mijn droom. Zelfs toen wist ik al dat ik een paard met karakter wilde, eentje met een eigen persoonlijkheid. Onbewust wenste ik dat wij het beste in elkaar naar boven zouden halen, met behulp van vertrouwen. 

Op 30 maart 2014, bijna drie jaar geleden, was het zo ver. We gingen haar halen, mijn eigen paard.

Ik was ondertussen iets verstandiger geworden -voor degene die mij kennen en in lachen uitbarsten: Ja, toen was ik nog minder verstandig dan nu-, dus had al naar een aantal beleerde paarden gekeken. Toch waren die het allemaal niet. Ze waren te duur, te verkeerd opgeleerd of ze weigerden de vrachtwagen in te gaan. Duidelijk niet de paarden voor mij.

Bij deze was het al direct anders. Ik hoefde alleen al de foto's te zien en ik was verkocht. Dat er in de tekst stond dat ze bijna drie was en al die jaren met een kudde op het land had vertoefd, kon mij niets meer schelen.

Dit paard had de basis die ik altijd al wilde, behalve de vlekken. Nu is het mijn taak om díé band te creëren, dát vertrouwen te winnen en haar de basis te geven die ze nodig heeft.

Met enige hulp, want met alleen mijn geringe ervaring zou dat nooit lukken.

Door te beginnen met vertrouwen winnen, samen werken en samen ontdekken legde ik de basis voor een goede band en een fijne omgang met elkaar. Al snel bleek dat ik te eigenwijs was om de aangeboden hulp klakkeloos over te nemen. Niet, omdat ik onbeleefd wilde zijn, maar omdat het goed voelde alle mogelijke manieren te bestuderen. Ik zocht alles op, liet mij van verschillende kanten informeren en zocht uren naar informatie. Vanuit alles wat ik vond, volgde ik uiteindelijk mijn hart.

Op zich niet altijd de meest slimme route, maar het voelde goed en het werkte prima.

Ik wandelde hele stukken alleen, het longeren ging goed en ook het rijden was volledig gebaseerd op vertrouwen en had een prima op gezamenlijk niveau. We waren goed op weg naar mijn uiteindelijke doel…

Na het eerste jaar gepasseerd te zijn veranderde langzaam aan alles.Ik raakte langzaam aan mijn basis, mijn zelfvertrouwen en mijn zelfrespect kwijt en daarmee raakte ik haar kwijt. Net zoals dat zij haar basis, haar vertrouwen en mij kwijt raakte. De relatie, die eerder gebaseerd was op vertrouwen, viel nu uiteen. Het coachen was begonnen. 

Hoewel ze daar eigenlijk nog iets te jong voor was, zette ze mij op mijn strepen. Met haar extraverte en gevoelige reacties probeerde ze mij duidelijk te maken wat er nou eigenlijk echt speelde, alleen ik begreep haar niet. Beiden raakten we gefrustreerd. Beiden werden we wanhopig en beiden reageerden wij daar niet altijd even prettig op.

Het tij keerde ongeveer een jaar geleden. Met het zoeken naar mezelf, vond ik steeds meer duidelijkheid in haar aanwijzingen. Het werd mij steeds duidelijk wat ze nou écht bedoelde. Het ging niet allemaal vanzelf, maar zij leerde mij mijzelf te zijn.

Ik, vanuit mijn pure essentie, tegenover haar, vanuit haar pure essentie. Een verbinding die zo puur is dat het de enige basis is die eigenlijk echt nodig is.

Tot vanavond dacht ik eigenlijk dat ik het al die jaren had verpest en in die jaren de toegang tot mijn droom verpestte. Maar na een gesprek vanavond besefte ik mij dat het pad dat wij hebben gelopen, precies is wat we nodig hadden om dit doel te bereiken.

Elkaar, elke dag, net iets beter leren kennen. Van elkaar groeien, maar ook van elkaar genieten. Met boven aan het lijstje: samen gelijk zijn. 

Onze samenwerking wordt elke dag steeds een beetje beter. Je ziet het vanaf de buitenkant niet altijd, maar ik voel het. Dat vertrouwen, dáár gaat het om. Het paard dat toen in mijn leven is gekomen, is mijn beste vriendin.  

Oh, en trouwens, wat ze zeggen is waar: Je kiest een paard niet, je krijgt het paard dat je nodig hebt.

Liefs, Deborah