Ze hadden gelijk...

Zondag, 19 februari 2017

‘Zorg jij er eerst maar voor dat je een tijdje alleen blijft in dat huisje, want daar ben je niet zo goed in hè, in alleen zijn.’

Het is mij door meerdere mensen gezegd, maar ik geloofde er niet zo in. De mensen die met dit advies op de proppen kwamen zijn zelf ook vrijwel niet, of nooit, écht alleen geweest. Of ze zochten altijd een manier om toch onder de mensen te zijn.

Daarbij ben ik al enige tijd alleen, vind ik het heerlijk om alleen te zijn en schakel ik regelmatig het contact met de buitenwereld even uit. Ook voel ik mij totaal niet eenzaam.

Het kon dan ook niet anders dan dat het een afspiegeling van hun wereld was. Daar was ik heilig van overtuigd. Het advies dat zij mij gaven, was eigenlijk voor hun bestemd. Het had totaal geen betrekking -meer- op mij. Zeker niet na het afgelopen jaar, waarin ik flink gegroeid ben.

Het gaat dan ook goed hier in mijn nieuwe huisje. De TV heb ik bewust buiten de deur gelaten, het internet moet nog worden aangesloten en voor een goede radio ben ik aan het sparen. Behouden enthousiast maak ik van mijn huisje steeds meer mijn thuisje. Het is nog niet af, maar ik voel mij nu al meer thuis dan dat ik mij in mijn leven ooit gevoeld heb. 

Ik zit hier nu een week en langzaam bezinkt de drukte. Afgelopen vrijdag merkte ik dat voor het eerst. Ik zat 's avonds heerlijk op mijn jaren vijftig stoel te genieten van de rust om mij heen. Een voor een werden de afgelopen dagen in mijn gedachten afgespeeld. Tot het moment dat er een soort onrustig gevoel op kwam zetten.

Direct pakte ik mijn telefoon, om iemand te Appen. Wat trouwens niet lukte, doordat mijn internet het nog steeds niet deed. Gelijk kwam het besef. Dit is wat ze altijd hebben bedoeld. Dit is wat ze bedoelen met het niet goed alleen kunnen zijn. Dit is waar ik aan moet wennen en wat ik zal moeten accepteren. Ik legde mijn telefoon aan de kant en pakte mijn laptop. Dan maar een filmpje…

Hoewel ik mijn favoriete film had opgezet bleef het onrustige gevoel mij pesten. Ook dit was blijkbaar het ontvluchten van de werkelijkheid. Ik moet, nee wil, dit leren. Ik wil niet constant op de run te hoeven zijn ‘omdat ik alleen ben'. Ik wil gewoon zijn. Daar was dit huisje voor, om volledig mijzelf te kunnen zijn. 

Dus nu zit ik, op deze druilerige zondag ochtend, in dezelfde stoel. Ik kijk naar alles, ik zie van alles en ik bedenk van alles. Dat onrustige gevoel is er nog, maar wordt langzaam minder. Ik zit hier gewoon (alleen) te zijn.

Liefs, Deborah