Gebroken Vleugel Meisje

Dinsdag, 29 maart 2016 Lieve ik, Vandaag is dé dag. De dag waarop ik mijn lieve paardje al twee jaar in mijn leven mag hebben. Het zijn twee heftige jaren geweest, maar wat ben ik ontzettend blij met haar! In de afgelopen twee jaar is zo ontzettend veel gebeurd, voor mij persoonlijk, maar ook tussen ons. Zij is mijn dagelijkse spiegel, die mij verteld hoe het met mij gaat, wat er speelt en wat er aan de hand is. Een soort therapeut die ik er gratis bij gekregen heb. Al deze dingen kan zij niet vertellen, zij laat ze zien. Dat is de reden waarom het soms zo stroef loopt, wat het allemaal wat moeilijk maakte op sommige tijden, maar ook wat het zo mooi maakte en wat de band zo veel sterker maakte. De afgelopen twee jaar hebben wij elkaar moeten leren kennen, elkaar moeten leren met elkaar om te gaan, elkaar laten zien wat wij elkaar te vertellen hebben, naar elkaar leren luisteren en moeten leren samen werken. Beiden zijn wij op nul begonnen. Ik, met (te) weinig kenni

Donderdag, 22 maart 2016 Lieve ik, Al sinds 7 december zit ik ziek thuis. ‘Best al lang eigenlijk, hè?’ Was de vraag van degene met wie ik een plan van aanpak invulde. Ik weet niet hoe ze het bedoelde en dat maakt eigenlijk ook niet uit. Ja, het is lang. Heel lang. Langer, dan ik eigenlijk gehoopt had. Langer, dan ik eigenlijk gewild had. Maar, tot in tegenstelling wat misschien veel mensen denken, kan ik er niet veel meer aan doen dan dat ik nu doe. Mísschíén veel mensen denken het, want ik weet het niet zeker. Ik heb nooit echt gevraagd of mensen denken dat ik er zelf meer aan kan doen. Al spreken sommige reacties voor zich en zijn er mensen die dit letterlijk uitspreken. Ik kan en mag niet alles en iedereen over één kam scheren. Misschien vul ik deze mening ook wel in voor veel mensen en denk ik dat zij zo denken. Ik heb namelijk geleerd dat het moeilijk is om serieus over te komen, als ik zelf even niet geloof dat het niet goed met mij gaat. Ik heb gezien dat i

Zaterdag, 19 maart 2016 Lieve ik, Het leven bestaat uit keuzes maken. Het maakt niet uit waar over, of het grote, of kleine keuzes zijn en met veel, of weinig impact. Elke dag komen er verschillende keuzes voorbij.  Over het maken van sommige keuzes hoef je nauwelijks na te denken, maar er zijn ook keuzes die beslissen moeilijk maken. Kies ik goed, of kies ik fout? Bestaat er eigenlijk wel een goede of een verkeerde keuze? Als ik naar mijn verleden kijk, zie ik heel veel keuzes. Keuzes waar ik blij mee ben en keuzes die minder goed hebben uitgepakt. Toch voelen die niet als verkeerde keuzes. Die keuzes heb ik toen gemaakt, omdat ik niet beter wist, omdat de andere keuze niet juist voelde op dat moment, of omdat ik het advies van anderen aannam. Juist die keuzes hebben mij geleerd minder impulsief te beslissen. Juist die keuzes hebben mij geleerd wat ik niet wist, om dicht bij mijzelf te blijven en naar mijn hart te luisteren. Zijn die keuzes dan verkeerd? Ik de

Zondag, 13 maart 2016 Lieve ik, Het lijkt tegenwoordig allemaal zo vanzelfsprekend. De manier waarop mensen contacten leggen, vriendschappelijke-, of liefdesrelaties aangaan en gewoon even aan komen waaien in elkaars leven. Zelfs over ruzies en vijanden wordt zo normaal gedaan. Op zich is dat ook niet zo gek. Mensen leven op sociale interactie. Een mens is gebouwd om relaties aan te gaan, met mens en/of dier, zodat ze van deze relaties kunnen leren en om verder te komen in hun persoonlijke groei. Alleen wordt alles zo snel als vanzelfsprekend gezien de laatste tijd. Dat, terwijl het eigenlijk een eer is als de personen die in jouw leven komen het toestaan om van hun te mogen leren. Dat zij er in hun leven voor kiezen om langs te komen in jouw leven. Dat zij er voor kiezen om ook van jou te leren. Welke relatie ook, bij mens of dier, niemand kun je dwingen in jouw leven te blijven of te komen. Dat is iets waar iedereen zelf voor kiest. Dus hoe vanzelfsprekend is het

Zaterdag, 12 maart 2016 Lieve ik, Mag ik je vragen wat in jouw ogen liefde is? Want het voorbeeld dat ik zie kan ik amper nog geloven. Ik zie mensen die zeggen dat ze van anderen houden en daarom van diegene alles willen weten, controleren en achterhalen. Ik zie mensen die uit liefde alles voor iemand willen doen, maar achteraf denken stank voor dank te krijgen en dit ongenoegen overal bespreken. Ik zie mensen die zo veel van anderen houden, dat ze hun alleen voor zichzelf willen hebben. Ik zie dat mensen ruzie maken, uit liefde voor de ander. Ik zie mensen grapjes en pesterige opmerkingen over of naar anderen maken, omdat ze van ze houden. Ik zie dat mensen beschermd worden, niet weg mogen en binnen grenzen gehouden worden, omdat er iemand is die van ze houdt. Ik zie dat mensen worden vastgehouden, omdat de ander zo veel van ze houdt dat hij of zij niet zonder diegene denkt te kunnen. Ik zie dat mensen, uit liefde voor de ander, anderen kwetsen, om ze maar te laten doen w

Dinsdag, 8 maart 2016 Lieve ik, Waar draait het tegenwoordig allemaal om? Ik bedoel, het is de bedoeling dat iedereen binnen de huidige maatschappij past. Netjes aan het werk, huisje, boompje, beestje. Doe je dat niet, pas je niet of lukt dat niet, dan ben je ziek, raar of niet normaal. Tijd voor jezelf bestaat niet meer en zelfs het ‘ziek’ zijn kan niet naar eigen inzicht. Sterker nog, plak overal maar een plakker op, passend of niet, en er is een reden om even overal afstand van te mogen doen, (niet altijd passende) hulp te krijgen en ziek te zijn. Alleen niet te lang, want dat is niet goed voor je. Dan pas je straks misschien niet meer in de maatschappij waarin je, je bevindt. Ondertussen zijn er steeds meer mensen die ziek worden * . Steeds meer mensen die niet ‘goed genoeg’ zijn voor de maatschappij. Steeds meer mensen die onder doen aan het ‘normaal beeld’. Wat is eigenlijk normaal? Want als er zo veel mensen ‘ziek’ worden in deze maatschappij, is deze maatsc

Zaterdag, 27 februari 2016 Lieve ik, Soms vraag ik mij af wat we hier, op aarde, eigenlijk allemaal doen. Wat ons plekje op de aarde moet betekenen. Wat het doel is van deze poppenkast, het leven, de huidige manier van doen. Ik bedoel, het enige wat we doen is een toneelstukje opvoeren. Het leven naar de huidige maatschappij, de race tegen de klok. Iedereen doet maar en doet maar. Iedereen is druk. Iedereen heeft iets. Iedereen wordt geleefd door zijn of haar leven, of leeft zijn of haar leven. Iedereen leeft zijn of haar leven, maar wat is dat dan precies? Iedereen wordt geboren en iedereen gaat dood. Hoe zit het dan met alles dat daar tussen in zit? Een grote berg met haast? Een grote berg met onheil, ziekte en verdriet? Een grote berg met niets meer dan alleen een hoop tijd? Als dat het enige is, wat heeft het dan allemaal voor nut? Dan zou het toch niet uit maken wie je tegen kwam en wat je doet? Dan is het leven één groot spel en kun je alles doen wat je diep