Gebroken Vleugel Meisje

Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is. Vrijdag, 30 december 2016 30 december. De dag voor het einde en een nieuw begin. En als ik zo terug denk over een geluksmomentje van deze week, staat die gedachte eigenlijk wel centraal. Ondanks dat het ´just an ordinary day´ is, voelt de energie al de gehele week compleet anders aan. Het is de energie van overgang naar een nieuw begin. Maar om opnieuw te beginnen, zul je eerst moeten afsluiten. De laatste week gaat deze afsluitende flow al flink door mij heen

Zondag, 11 december 2016 Telefoon in mijn hand, telefoon weer weg. ‘ Borrie, kom je bij me zitten?’ Weer die telefoon in mijn hand. Hup, weg dat ding! Zal ik dan maar een serie kijken? Ik pak mijn laptop en… Jawel, weer die telefoon in mijn hand. Zelfs al zit ik met Boris, laptop en ben ik aan het schrijven, dan nog heb ik weer die telefoon in mijn hand. Wat is dat toch? Want, wat doe ik er mee? Helemaal niets. Ik heb wel vaker een periode waarin ik mijn telefoon vaak gebruik, maar nu is het wel heel erg. Net als het roken trouwens… Al rook ik niet zo veel, er zitten nooit meer dan twee rookvrije dagen tussen tegenwoordig. Dat betekent dat ik meer rook dan anders en nog erger, het lukt me niet meer om er zomaar vanaf te blijven. Het zijn slechte gewoontes en daar ben ik niet trots op. Nog erger vind ik –en ik vind het best moeilijk om dit voor het eerst en openlijk toe te geven– dat ik zelfs een gevoel van onrust ervaar als de tijd zonder ‘een van de producten’ langer

Woensdag, 21 december 2016 Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet! Het gaat juist zo goed. Niet té goed, maar gewoon echt goed. Dus dat ik nu niet lekker in mijn vel zit is gewoon een dipje. Het begon als een dipje. Het moet een dipje zijn. Het kan niet anders dan een dipje zijn. Ik wil dat het een dipje is. Want het gaat juist zo goed... Toch? Langzaam kruipt er weer iets in mijn hoofd dat ik daar niet wil hebben. Ik wil het niet. Ik ben er zo klaar mee. Elke keer weer dat gedoe. Elke keer mijn hoofd die liegt. Elke keer zijn zoals ik niet ben. Het is nog niet zo ver, nog niet zo diep als anders. Het kan nog gewoon een dipje zijn, toch? Ik kan het nog gewoon behouden, toch? De sombere gedachten zijn er nog niet, toch? De doodswens kan ik nog verdrukken, verschuilen achter een muur van overkoepelende belerende gedachten, toch? Ik kan nog enigszins genieten van sommige momenten. Die momenten grijp ik dan ook met beide handen aan, als het niet zo lekker gaat. Hoe

Maandag, 12 december 2016 Een bericht uit het verleden, Wat kom je doen hier in het heden? Was de deur nog open dan? Was ik niet duidelijk genoeg? Of is dit bericht dan toch, Het kiertje waar je toen om vroeg? Zijn er nog lessen te behalen? Is ons verhaal dan nog niet klaar? Of is dit bericht dan toch, De afsluiting van toen en daar? Liefs, Deborah Bron.

Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is. Dinsdag, 13 december 2016 ´ Hmpf, rotwekker. Hoe laat is het? 6:00 uur?! Nou ik blijf nog even liggen hoor. ’ Vier wekkers, acht kattenknuffels en vijftig minuten later hijs ik mezelf uit bed. Hup, de douche onder en wakker worden. Poging mislukt. Hoe laat ik maandag naar bed ga, dinsdag ben ik er niet uit te slaan. Pure vermoeidheid na een halve dag werken op maandag. Wonder boven wonder lukt het mij altijd om op tijd in de auto te zitten, dus ook vandaag. Ik rijd het dor

Dinsdag, 6 december 2016 Zeg, emoties hè, wat zijn dat? Ik vind het maar rare dingen. Waar ik eerst dacht er goed mee om te kunnen gaan, blijkt nu dat ik goed heb leren omgaan met mijn stemmingen. Het is net, alsof ik nooit geen emoties heb gekend. Als een kind die leert fietsen ervaar ik ze met vallen en opstaan. Soms iets te snel door de bocht. Soms een beetje afgeleid en zo overmoedig dat ik het stoeprandje vergeet. En soms zo langzaam dat ik bijna omval. Maar, net als bij een kind op de fiets, gaat het steeds een beetje beter, houd ik steeds langer de balans en blijf ik steeds langer rechtop. Met vallen en opstaan bedoel ik niet de ups en downs van de stemmingen die ik had. Nee, het is echt heel anders. Mijn stemming is nu bijna dagelijks stabiel, ‘normaal’, op de nullijn. Geen ‘ups’ en ‘downs’ meer, maar, zoals bij elk mens, een dipje of een vrolijke bui en met échte emoties. Echte emoties… Waren die andere nep dan? Ik kan geen ja of nee zeggen, want ze waren er wel en voor mij

Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is. Vrijdag, 9 december 2016 Het was afgelopen zondag middag.  Samen met een vriendin ging ik naar een indoor skihal, waar ik nog nooit geweest was. Helaas, want het is een erg mooie hal.   Voor het eerst sinds twee jaar stond ik weer eens op de latten. De frisse wind, de koelte en de mooie sneeuw kwamen in mijn snuit en ik voelde het gelijk; dit heb ik gemist.  Het was wel weer even spannend. Zo goed was ik niet in skiën… Zou ik het nog kunnen? De laatste ski-vakantie

Zaterdag, 3 december 2016 ‘ Ik wil dat mijn hoofd het blijft doen, na 1,5 uur iets gedaan te hebben. Ik wil een net, schoon en opgeruimd huis. Ik wil werk doen dat ik leuk vind. Ik wil kunnen ontspannen en daardoor kunnen loslaten. Ik wil kunnen huilen tot ik een ons weeg en daarna nog harder kunnen lachen. Ik wil dat alles net iets makkelijker verloopt, zodat het vechten minder wordt. Ik wil horen wat er goed gaat. Ik wil dat het commentaar van anderen verdwijnt. Want, ik weet al wat er mis gaat. Ik ben niet zoals ik nu ben, maar dit hoort wel bij mij. Het is niet dat ik niet wil, het kan er alleen nu even niet bij. Ze zeggen leven en laten leven. Laat mij dan ook eens vrij. Alsjeblieft. ’ Ik weet dat ik hoge eisen stel aan mijzelf. Ik weet dat ik veel dingen wil die nu en misschien ook later, niet haalbaar zijn. Ik weet ook dat de eis die ik hierboven aan anderen stel, waarschijnlijk veel te hoog gegrepen is. Voor sommigen. Want het is moeilijk, om door te

Zaterdag, 3 december 2016 Vandaag vier ik even een zeik momentje. Gewoon, omdat het kan. Geen depressie, wel boos. Geen ´up´, vooral teleurgesteld. Ik ben boos op de situatie waarin ik mij bevind. Ik ben teleurgesteld omdat ik het niet kan veranderen. Ik wil het wel, maar ik zit vast. Gevangen binnen de grenzen van deze tijd. Gevangen binnen de grenzen van de maatschappij. Er wordt van mij verlangd dat ik blijf zitten waar ik zit. In dit huis en in deze werksituatie.  Het is voorlopig, houd ik mezelf voor.  Ik zit niet verkeerd, het is een goede tussenplaats. Ik moet wachten. Het is voorlopig...  Hoe lang is dat eigenlijk? Voorlopig? Ik zit nu goed, maar niet op mijn plek. En ik kan het nog niet veranderen.  Het frustreert. Dit was even mijn zeikmomentje. Gewoon, omdat het kan. Liefs, Deborah

Woensdag, 23 november 2016 Het elektrische gesuis van een tv die in de kamer hiernaast aan staat. De lampen die branden. Een maag die rommelt. Het getrippel van de kat die naar de voerbak loopt. Het gekauw. Mijn gesnotter en zware ademhaling. De pen op het papier die krabbelt. Mijn hand die over het papier schuift met elk woord.  Zelfs als al het geluid uit staat, is het nooit echt helemaal stil. Ik houd van stilte. Soms is het even wennen, afkicken van de drukte overdag. Nu we het daar toch over hebben; het is echt, echt, echt druk overdag. Sta maar eens stil –hihi, woordgrap-, midden op de dag. Leg alles even neer en luister. Luister naar alles om je heen. Wat hoor je allemaal? Kun je de geluiden op twee handen tellen? Ik vaak niet en ik moet eerlijk bekennen, dat maakt me soms gek. Het overprikkeld me zonder er erg in te hebben. Het put me uit. Het overstemd mijn gedachten en mijn eigen ik. Daarom houd ik van stilte. Het geeft rust en gehoor aan mijn eigen geda

Vrijdag, 2 december 2016 Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is. De afgelopen week was echt een heerlijke week. Er waren veel fijne dagen en leuke momenten, het was flink volgepland en het was lekker even helemaal over de top. Fijn om weer even in mijn ´up´ te zitten, met als toppunt –en misschien ook de aanleiding– mijn verjaardag afgelopen woensdag. Waar ik onwijs van heb genoten. Helaas – of gelukkig– kwam aan deze ‘up’ ook weer een eind en, zoals altijd, werd die afgesloten met een dip. Het tij keerde w