Tja, wat moet je er van zeggen

Woensdag, 21 december 2016

Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet! Het gaat juist zo goed. Niet té goed, maar gewoon echt goed. Dus dat ik nu niet lekker in mijn vel zit is gewoon een dipje. Het begon als een dipje. Het moet een dipje zijn. Het kan niet anders dan een dipje zijn. Ik wil dat het een dipje is. Want het gaat juist zo goed... Toch?

Langzaam kruipt er weer iets in mijn hoofd dat ik daar niet wil hebben. Ik wil het niet. Ik ben er zo klaar mee. Elke keer weer dat gedoe. Elke keer mijn hoofd die liegt. Elke keer zijn zoals ik niet ben.

Het is nog niet zo ver, nog niet zo diep als anders. Het kan nog gewoon een dipje zijn, toch? Ik kan het nog gewoon behouden, toch? De sombere gedachten zijn er nog niet, toch? De doodswens kan ik nog verdrukken, verschuilen achter een muur van overkoepelende belerende gedachten, toch? Ik kan nog enigszins genieten van sommige momenten. Die momenten grijp ik dan ook met beide handen aan, als het niet zo lekker gaat. Hoe harder ik schreeuw, des te meer ik het zelf geloof, toch?

Ik neem gewoon wat extra rust en me-time, dat zal wel genoeg zijn, toch? Dan word ik vast wel minder moe. Dan zal ik vast weer meer zin in alles krijgen. Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet. Ik wil het gewoon niet. Niet meer, niet weer.

Langzaam aan kruipt het weer mijn hoofd in. Het is eigenlijk al iets meer dan ik wil en durf toe te geven. Ik geef alles op alles om maar door te gaan en verleg elke dag weer mijn grenzen, maar het is niet genoeg. Zoals mijn persoonlijke spiegel soms zegt: ‘Ik zie echt wel dat de lichtpuntjes uit jouw ogen alweer een tijdje gedoofd zijn hoor.’

Het is genoeg geweest. Het heeft weer te lang geduurd. Ik zal moeten toegeven dat de depressie weer langzaam mijn leven in kruipt, langzaam in mijn hoofd. Ik geef toe aan de situatie, maar niet aan de depressie. Heel misschien, ben ik nu dan eens op tijd.

Liefs, Deborah