Gebroken Vleugel Meisje

Laatst las ik op internet een stuk tekst van een mede blogger. Zij beschreef in haar blog het hoe en waarom over haar eigen zelfbeschadigende gedrag. Ik stond er van te kijken hoe open zij hier over schreef. Ik vond het ontzettend knap en kwetsbaar, alleen was mijn eerste reactie een fikse schrikreactie, door de manier waarop zij het beschreef. Zelfbeschadiging, of automutilatie, is een onderwerp waar ik zelf al heel lang over wil schrijven. Het komt al een aantal jaren in mijn leven voor en heeft daardoor een groot deel van mijn leven bepaald. Ik vind het een belangrijk onderwerp om onder ogen te brengen, maar toch is het niet iets waar je, naar mijn idee, ‘zomaar’ even over schrijft. Ooit ben ik namelijk zelf begonnen met krassen, nadat ik een interview hierover las in een of ander meiden magazine. Ik was toen elf en zat totaal niet lekker in mijn vel. Ik wist niet wat ik met mijzelf aan moest, had een groot minderwaardigheidscomplex en er was vrijwel niemand waarbij ik mi

´Liefde voor jezelf is het mooiste kado dat je anderen kunt geven.´ Deze zin kwam, ongeveer twee jaar geleden, ´opeens´ in mijn hoofd opzetten. Sindsdien heb ik hem bewaard en werkelijk gekoesterd, ik ben er hard mee aan de slag gegaan, ik heb ervan geleerd en ik heb ermee geleerd.  Nog steeds word ik door deze zin geïnspireerd. Elke keer als ik hem zie, of er aan denk. Ten eerste, omdat het thema zelfliefde nog erg lang in mijn levenswoordenboek zal blijven bestaan. Ten tweede, omdat ik mij elke keer weer besef hoeveel waarheid er eigenlijk in die ene zin schuilt. Het zit namelijk zo: Door jezelf lief te hebben, leer je luisteren naar je gevoel, je leert af te gaan op je gevoel en er naar te leven. Het is een goed kompas, want gevoel is altijd eerlijk. Deze eerlijkheid straal je uit en geef je door. Je zult tegen anderen niet liegen, omdat je dan tegen jezelf staat te liegen en ook de leugens van een ander zullen je tegen gaan staan. Dit zorgt ervoor dat je dit aange

Vandaag geen blog!  Ik heb geen tijd. Ik heb even geen tijd om te schrijven. Of nee, dat zeg ik verkeerd. Ik heb even geen tijd om de geschreven blogs die ik op papier heb staan, over te typen. Eigenlijk is dat vette onzin natuurlijk. Tijd is subjectief. Het is er wel, maar ook weer niet. We leven nu. Daarbij heb ik kunnen schrijven, dus heb ik ook kunnen typen. Trouwens, ik typ nu ook.  Misschien is het dan nu gewoon niet de tijd. Mijn hoofd zit nog te vol met ideeën... Die wil ik eerst orderen en opschrijven.  Of ook weer niet, want dat had ik ook al lang kunnen doen. In de tijd dat ik dit typ heb ik ook al weer van alles gedaan. En ik moet ook nog van alles... Schrijven, typen, inpakken, nalezen, de was, -Oh verdorie, de was!- met de kat spelen, nieuwsbrief maken, niets vergeten, eten verdelen in bakjes, afwassen.... Zo kan ik nog even door gaan. Kortom, ik heb geen tijd!  Boris de kat is er ondertussen maar bij gaan liggen, veel te vermoeiend allemaal. Dat moet ik ook nog