Gebroken Vleugel Meisje

Zaterdag , 28 mei 2016 Lieve ik, ‘ Ik was er wel, maar ook weer niet. Snap je? ’ Toen dat voor het eerst tegen mij gezegd werd, dacht ik te begrijpen wat zij bedoelde. Ik knikte ja en probeerde het mij voor te stellen. Ik dacht aan momenten die, volgens mij, gelijk waren en probeerde dat gevoel naar voren te halen. Maar werkelijk, als ik heel eerlijk ben, ik had toen geen idee van wat deze vrouw bedoelde. Toen niet, nu wel. Het is ongelofelijk hoe snel de afgelopen twee weken aan mij voorbij zijn gegaan. Ik kan me nauwelijks herinneren wat ik heb gedaan of waar ik ben geweest. Het is alsof de gesprekken en handelingen die ik gevoerd heb in mijn dromen zijn geweest. Één lange droom, die langzaam, stukje voor stukje weer naar boven komt. Het was alsof ik constant stoned was, of dronken, of op welke manier ook onder invloed, zonder ook maar iets gebruikt te hebben. Het is bizar om wakker te worden na 11 uur slaap en je niet kunt achterhalen wat je de afgelopen twee weken

Zondag, 22 mei 2016 Lieve ik, Wanneer is het tijd om iets af te sluiten? Wanneer is het tijd om ergens mee te stoppen, de deur dicht te gooien? Wanneer is het tijd om afscheid te nemen en nooit meer terug te komen? Een ander pad te kiezen? Wanneer is het tijd om verder te gaan? Het is een moeilijke vraag die ik mezelf stel. Hij confronteert. Hij confronteert mij met het feit dat ik soms nog wel eens te lang ergens bij blijf hangen, of ergens in blijf hangen. Eigenlijk is het punt waarop je er over denkt om ergens mee te stoppen het begin. Op dat punt moet er iets veranderen. Veranderd het niet, dan zou je er mee moeten stoppen. Met stoppen bedoel ik dan ook echt stoppen. Niet half doorgaan, niet nog even iets er aan doen. Alle kleine beetjes trekken je terug. Terug naar het verleden, terug naar toen. Ze belemmeren in de stap naar voren, de nieuwe kijk op alles, de nieuwe richting op je pad.  Het nieuwe begin. Eigenlijk begint de afsluiting bij het besluit te

Zondag, 15 mei 2016 Lieve ik, Vandaag was weer zo een dag waarbij alles even op z’n plaats viel en duidelijk werd gemaakt. Het begon al vroeg, toen ik net wakker was. Mijn gedachten gingen razend, zoals wel vaker de laatste tijd, maar precies op het moment dat er één bepaald onderwerp bleef hangen begonnen de aanwijzingen. Een keihard kraaiende kraai en een constant dichtslaande autodeur verstoorden de stilte in mijn slaapkamer. Beiden stopten niet, tot ik het door had. In de veronderstelling dat alles met elkaar samen hangt en in verbinding staat, stelde ik mijzelf de vraag wat deze twee stoorzenders mij te vertellen hebben. Een constant dichtslaande deur, moet ik soms ergens mijn deuren voor dichtgooien? Moet ik dit letterlijk afsluiten? Zelf de deuren dicht slaan voor het onderwerp wat in mijn gedachten bleef hangen? Het zou passend zijn voor het onderwerp en het bevestigt ook mijn gevoel hierbij, wat ik overigens al een aantal dagen heb. Waar staat de kraai eigenli

Maandag, 9 mei 2016 Lieve ik, Ik wacht geduldig. Ik wacht heel geduldig. Ik wacht zo geduldig dat ik nu wel een beetje ongeduldig begin te worden. Ik accepteer het wachten. Ik sta het toe en laat het gaan. Wachten zonder eind is niet makkelijk. Het duurt lang en maakt wanhopig. Helemaal als hetgeen waar je op wacht echt nodig is en je zonder niet verder komt. Ten minste, dat zeggen mijn gedachten. Want is dat wel zo? Kom ik echt niet verder? Waar is wachten eigenlijk goed voor? Wat geeft het je wel? Ten eerste geeft het rust. Even een mogelijkheid van pure pauze tussen alle razernij. Even een momentje van stilte, om alles te overdenken wat is geweest. Alle indrukken die zijn gemaakt. Waarschijnlijk is het dan ook, juist nu, even het momentje van ontspanning, even een adem ruimte tussen alle drukte door. Juist het moment om even van de kleine dingetjes te genieten, je hoofd op pauze te zetten en alleen even te zijn. Tijdens het moment van de pauze heb je tij

Zaterdag, 7 mei 2016 Lieve ik, Laatst heb ik voor het eerst sinds lange tijd, met heel veel mazzel, een prijs gewonnen. Sterker nog, volgens mij heb ik, behalve in een ver verleden met turnen, nog nooit een prijs gewonnen bij een eerlijke beoordeling. Als ik al eens met een prijs naar huis ging, waren het troostprijzen. Ik was dan ook altijd de beste van de slechtste en draaide de uitslaglijst standaard op z’n kop. Dat ik altijd verlies, maakt mij eigenlijk niet zo veel uit. Ik doe soms mee met wedstrijden, omdat ik het leuk vind. Toch werd ik laatst met mazzel de koningin van de longbow 2016 tijdens koningsverschieting met boogschieten. Met heel veel mazzel, want ik schoot ‘maar’ 35 van de 600 te behalen punten. Ik ben nog steeds onwijs trots op dit behaalde resultaat, want meestal schiet ik gewoon naast het blazoen. De mazzel die ik had was dat de originele koningin promoveerde tot keizerin en de categorie dames longbow uit twee dames bestond. Je raad het nooit, ik was d

Zondag, 1 mei 2016 Lieve ik, Het had allemaal waarschijnlijk veel makkelijker geweest, als mijn rugzakje wat minder vol zou zijn, als ik minder had mee gemaakt en minder had gezien. Misschien had het allemaal ook wel makkelijker geweest als ik mij minder aantrok van wat er viel te zien, als ik minder serieus was en minder gevoelig. Het had misschien makkelijker geweest. Misschien was ik fluitend alle dagen door gegaan, maar misschien ook niet. En, als het makkelijker had geweest, was het dan nog wel echt? Had ik dan nog wel geworden, zoals ik nu ben? Want, ondanks de vervelende momenten, houd ik wel van het leven. De ervaringen hebben mij gebracht naar de persoon die ik nu ben. Iemand die bewust leert van elk moment. En, hoe vervelend het leven soms ook kan zijn, dat laat mij nog even extra zien, hoe onwijs fijn het ook kan zijn. Ondanks dat ik die ervaringen heb, de vervelende momenten ken en het leven soms onwijs moeilijk vind of heb gevonden, zou ik mijn lev

Dinsdag, 26 april 2016 Lieve ik, Wat zegt een naam jou? Want ik ben ze eigenlijk al weer vergeten. Ze blijven echt niet hangen. Misschien lijkt het ongeïnteresseerd, maar ik vind ze gewoon onbelangrijk. Een naam krijg je bij je geboorte, van twee mensen die je eigenlijk nog niet kennen. Je hebt dan nog maar een kort verhaal, met over het algemeen weinig inhoud. In mijn ogen is het juist het verhaal die de persoon maakt. De inhoud, de weerspiegeling, de ervaringen. Die onthoud ik. Die laten mij zien wie je bent. Het verhaal van een persoon laat zich zien in het zichtbare spiegelbeeld van de mens. Een naam zijn enkel wat letters. Liefs, Deborah

Zondag, 1 mei 2016 Lieve ik, Ik vind het zo moeilijk soms, om duidelijk naar buiten te zijn, te laten zien hoe en wie ik echt ben, maar ondertussen doe ik niet anders. Want  op het moment dat ik ergens ben, ben ik zoals ik op dat moment ben. Alleen, omdat ik heel verschillend kan zijn, moet ik erg veel moeite doen om mensen dat soms duidelijk te maken. Het is nou eenmaal niet zo makkelijk, om mensen iets uit te leggen wat ze niet zien. En het wordt nog moeilijker om iets uit te leggen, wat je op sommige momenten zelf niet (in) ziet. Toch wil ik het proberen, al is het alleen maar op papier. Want, dat lachende poppetje, dat ben ik niet altijd. En dat verdrietige, lusteloze poppetje, ben ik liever niet. Het liefst ben ik gewoon mezelf. Mezelf zie ik dan ook altijd een soort van in het midden staan. Als ik mezelf ben, ben ik rustig, kalm en evenwichtig. Ik ben niet onzeker, maar gelijk. Ik laat niet over me heen lopen en loop niet over anderen heen. Als ik mezelf