Een bijzondere dag...

Zondag, 15 mei 2016

Lieve ik,

Vandaag was weer zo een dag waarbij alles even op z’n plaats viel en duidelijk werd gemaakt. Het begon al vroeg, toen ik net wakker was. Mijn gedachten gingen razend, zoals wel vaker de laatste tijd, maar precies op het moment dat er één bepaald onderwerp bleef hangen begonnen de aanwijzingen.

Een keihard kraaiende kraai en een constant dichtslaande autodeur verstoorden de stilte in mijn slaapkamer. Beiden stopten niet, tot ik het door had. In de veronderstelling dat alles met elkaar samen hangt en in verbinding staat, stelde ik mijzelf de vraag wat deze twee stoorzenders mij te vertellen hebben. Een constant dichtslaande deur, moet ik soms ergens mijn deuren voor dichtgooien? Moet ik dit letterlijk afsluiten? Zelf de deuren dicht slaan voor het onderwerp wat in mijn gedachten bleef hangen?

Het zou passend zijn voor het onderwerp en het bevestigt ook mijn gevoel hierbij, wat ik overigens al een aantal dagen heb. Waar staat de kraai eigenlijk voor? Ik zocht het even op: ‘De kraai verschijnt bij afsluiting, einde en het stoppen van iets.’ Hmmm… Oké, duidelijk. Ik laat het nog even zo.

Vanuit mijn bed, hop onder de douche en door naar stal. Precies op het moment dat ik daar eigenlijk op het punt sta om te blijven hangen… Zet een stalgenootje keihard, maar dan ook keihard de muziek aan. Het overdonderd mij en geeft een ‘maak dat je weg komt’ gevoel. Aan dit gevoel geef ik maar even wel toe, ik pak mijn spullen en maak dat ik weg kom. Op naar het land, naar mijn liefste paardje.

Ik sta voor het land en rook nog even vier of vijf trekjes van een sigaretje voor ik naar de paarden loop. Een slechte gewoonte, waar ik eigenlijk niet zo vaak aan toe geef. De laatste tijd helaas iets vaker. Toevallig heb ik laatst weer een pakje gekocht, waar er pas drie uit zijn.

Het gaat momenteel weer niet zo goed, ik zit te veel in mijn hoofd en heb ergens toch ook een schuldgevoel over de marktplaats advertentie die ik gisterenavond geplaatst heb. We gaan weer op zoek naar een stabiel iemand die de zorgen en opvoeding voor Galant minstens drie dagen per week oppakken of aan kan vullen.

Zo gevoelig als de kudde is, merken alle paarden gelijk op dat het niet helemaal goed met mij gaat. Er komt wat onrust, het weer betrekt, er lopen wat paardjes naar me toe en sommige worden ook weer weg gejaagd. Voor ik het doorheb staan er weer paarden ruzie te maken om bij me te gaan staan. Het beangstigd me, waardoor ik nog meer onrust creëer in de kudde. Voor ik het weet zit ik op de bunker, een hogere, veilige plek. Dacht ik.

De paarden kalmeren en Galant richt zich tot mij. Ze jaagt nog even een ander paard weg. Echt even tijd voor ons, tijd voor hetgeen waarvoor wij in elkaars leven gekomen zijn. Elkaar beter maken.

Ze knabbelt wat aan mijn rechter hand en begint met snuffelen en uiteindelijk ook met likken. Duidelijk een teken dat ze mij wilt helpen en alles wilt verzachten, wegnemen. Ondertussen weet ik dat het geknabbel aan en de aandacht voor mijn rechter hand betekent dat ik te veel in m’n hoofd zit. Het likken laat zien dat ze de gedachten en emoties probeert weg te nemen.

Van mijn hand gaat haar aandacht naar mijn heup. Ik krijg een flinke zet. Ze gebiedt me op die manier om stevig op beide benen te gaan staan. Ik voel me alles behalve stevig op dit moment, dus ik wijs het af. Ik blijf zitten waar ik zit en duw haar hoofd zachtjes een beetje weg.

Natuurlijk gaat ze er niet mee akkoord en schraapt met haar been over de bunker. ‘Niet doen pop, straks bezeer je jezelf.’ Zeg ik en ik gebied haar te stoppen. Verkeerde antwoord. Plots staat ze met twee voorbenen op de bunker. Van schrik sta ik op en stap ik van de bunker.

Triomfantelijk en trots stapt ze van de bunker en gaat verder waar ze gebleven is. Door met haar bovenlip over mijn heup te frunniken trekt zij al mijn energiebanen aan de rechter kant door. Heel m’n rechter been begint onwijs met trillen. Ik voel de overtollige, onrustige energie afvloeien. Ondanks dat ik iets steviger sta dan ik mij voel, merk ik dat het mij te veel word. Ik bedank mijn lieve paardje voor de healing en loop de kudde uit.

Ik word door haar gevolgd en binnen een mum van tijd blokkeert ze mij de weg. Ze is nog lang niet klaar en gebied mij terug naar de kudde te gaan. Terug naar de veilige plek waar de healing kan worden afgemaakt. Ik weet het, maar soms is het voor een mens even belangrijk om dingen zelf, alleen, zonder kudde, te doen. Daarnaast is het mij op dit moment te veel en ik beantwoord haar vraag terug naar de kudde te gaan met een nee.

Nog één keer probeert ze mij terug naar de kudde te krijgen, door laag te gaan steigeren met haar oren plat in haar nek en te dreigen met haar kont. Nogmaals geef ik haar een duidelijke nee, ik gebied haar mij voor nu even met rust te laten en zelf terug te gaan naar de kudde. Ik weet genoeg voor nu en waar ik zelf verder mee moet. Morgen zal ik er weer zijn en mag zij afmaken waarmee ze bezig was. Een ander paard komt haar halen, samen lopen ze terug en ze kijkt mij met toegespitste oren na.

Ik loop verder naar mijn auto en mijn gedachten vallen op de terugrit allemaal langzaam op z’n plaats. Thuis pak ik mijn schrift en een pen en begin ik gelijk met schrijven…

Liefs, Deborah