Maandag, 9 mei 2016
Lieve ik,
Ik wacht geduldig. Ik wacht heel geduldig. Ik wacht zo
geduldig dat ik nu wel een beetje ongeduldig begin te worden. Ik accepteer het
wachten. Ik sta het toe en laat het gaan.
Wachten zonder eind is niet makkelijk. Het duurt lang en
maakt wanhopig. Helemaal als hetgeen waar je op wacht echt nodig is en je
zonder niet verder komt.
Ten minste, dat zeggen mijn gedachten. Want is dat wel zo?
Kom ik echt niet verder? Waar is wachten eigenlijk goed voor? Wat geeft het je
wel?
Ten eerste geeft het rust. Even een mogelijkheid van pure
pauze tussen alle razernij. Even een momentje van stilte, om alles te overdenken
wat is geweest. Alle indrukken die zijn gemaakt.
Waarschijnlijk is het dan ook, juist nu, even het momentje
van ontspanning, even een adem ruimte tussen alle drukte door. Juist het moment
om even van de kleine dingetjes te genieten, je hoofd op pauze te zetten en
alleen even te zijn.
Tijdens het moment van de pauze heb je tijd om dingen te
verwerken, even alles op een rijtje te zetten en weer met een schone lei te
beginnen.
Er is altijd een nieuw begin na het lange wachten. Er is
altijd weer een startmoment waarna je er weer volop tegen aan kunt gaan. Al sta
je te wachten in een rij bij de kassa, al sta je te wachten op een verandering.
Altijd komt er een moment waarop de drukte, de stroming, weer begint.
Nu is het alleen nog even wachten en, hoewel mijn hoofd vaak
anders verteld, moet ik zeggen, dat ik dit zo wel even prima vind.
Liefs, Deborah
Reacties
Een reactie posten