Gebroken Vleugel Meisje

Woensdag, 30 november 2016 I-hi-k ben jarig! Ikke ben jarig! Ik ben lekker jarig!  Ik ben vandaag 25 jaar geworden. Vijf-en-twintig. Ik word al bijna oud! De eerste rimpels komen op, grijze haren zijn gespot en ook loop ik met een rollator voor mijn krakkemikkige beentjes. Het echte rimpelsauriër tijdperk  -nee, dat woord heb ik niet verzonnen, ik heb het gepikt-  is voor mij aangebroken!!! Het is ver-schrik-ke-lijk!  Hahaha, nee hoor, ik maak een grapje. De rollator ligt nog in de kast, de grijze haren heb ik ook nog niet gespot... Of had ik daarom misschien mijn haar geverfd? En tja, de rimpels daar kan ik al een aantal jaren niet meer om heen.  Dus mijn excuses voor degene die zich wel aangesproken voelen als rimpelsauriër, want het is niet gemeen bedoeld. Wel zou ik je willen adviseren, mocht je echt aangedaan zijn van mijn opmerking, de volgende vraag even onder de loep te nemen: ' Waarom zit leeftijd mij zo dwars? ' Die vraag kan namelijk best grote gevolgen heb

Donderdag, 17 november 2016 Enige tijd geleden, nu ongeveer twee maanden, heb ik mijn eerste pilletje genomen. Stemming-regulerend noemen ze dat. Nou, dat heb ik gemerkt. Ik wilde nooit geen medicijnen, omdat ik het op eigen krachten wilde proberen. Toch ben ik het afgelopen jaar dusdanig tegen mezelf aangelopen, dat ik de psychiaters bijna smeekte om een medicamenteus steuntje in de rug. Na lang gedoe werd het eindelijk voorgeschreven en ik weet nog hoe spannend ik dat vond. De eerste weken wist mijn lichaam echt niet wat het er mee aan moest. Ik was moe, leek soms dronken, mijn gedachten kwamen anders aan en de stemmingen vlogen mij om de oren. Van rustige(re), langdurige wisselingen naar korte, snelle wisselingen. Ik kreeg diepere depressies en hogere ups. Het is allemaal weer even de revue gepasseerd, als een reminder waarvoor ik dit medicijn ging gebruiken. Tot ik drie weken geleden voor de derde keer verdubbelde in dosis. Mijn stemmingen werden minder intens, de wis

Vrijdag, 25 november 2016 Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is. Mijn geluksmomentje van deze week komt van afgelopen maandag. Ik was aan het paardrijden en dat lukte aardig. Ze was lekker ontspannen, mooi met haar koppie omlaag -ja, ik noem dat gewoon koppie- en de hulpen werden ook goed ontvangen. Tot… Het moment dat ik naar de galop aanspoorde. Mevrouw had al een tijdje niet meer gek kunnen doen, door het weer, en bedacht zich niet… WHIEEEHOEEE! Ik mag rennen! Volle vaart vooruit! Niet meer te ho

Zondag, 20 november 2016 Het is de laatste tijd weer kaartjes tijd. Ik merkte het toen ik zelf weer mijn inzichtkaarten ging pakken en ook werden laatst op stal de orakel kaarten op tafel gelegd. Nog het meest duidelijk was het toen ik vandaag vanuit het niets een kaart voor mijn voeten geworpen kreeg. Een vriendin was met een vriendin van haar kaartjes aan het trekken van een (ander) orakel. Zij vertelde dit even over de App en trok op dat moment ook, zomaar, een kaartje voor mij: Vergeving. Bij de kaart zit een flinke uitleg, maar alleen de titel zegt genoeg. –Ik werk sowieso liever intuïtief.– Het is één van de thema’s die al een tijdje spelen in mijn leven. En hoe... Ongeveer twee jaar geleden begon ik met vergeven. Ik begon met het vergeven van anderen. Niet voor de ander, maar voor mezelf. Loslaten wat er in het verleden is gebeurd. Niet om te vergeten, maar om niet meer te blijven hangen, en uiteindelijk verder te kunnen. H et vergeven van anderen liep lang

Donderdag, 10 november 2016 Oké, hier komt het: Ik ga mijn baan kwijt raken.  Het zat er al een tijdje aan te komen. Ik bedoel, ik ben niet dom of blind, en als het na een jaar nog niet lukt om meer dan vier halve dagen te maken, is het beter dat we deze strijd stoppen. Ik weet het. Ik wist het. En nu hoorde ik het definitief, in een gesprek gisteren. Waarschijnlijk voor altijd uit de patiëntenzorg aan het bed. Niet meer doen waar ik ontzettend veel van geniet. Niet meer doen wat ik onwijs leuk vind. Niet meer doen waar ik net mijn diploma voor heb gehaald. Ik kan niet zeggen dat het mij niets doet, anders had ik nu niet zitten huilen... Het afgelopen jaar heb ik keihard mijn best gedaan om terug te kunnen. Dat lukte niet. Het ging niet, doordat mijn hoofd andere plannen had en nog steeds heeft. Mijn hoofd kan niets doen aan die concentratie. Ik kan niets doen aan die concentratie. Hoe goed ik ook leer omgaan met die stemmingswisselingen, de concentratie zal niet snel

Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is. Ik was het allemaal zo zat na vorige week. Al die spanningen, emoties en stress. Ik werd alleen maar moeier en het lukte niet meer te ontspannen. Dus mijn besluit was deze week snel gemaakt: Ik moet gaan ontspannen! Nou ja, moeten... Ik moet niets. Maar toch... Woensdag heb ik per direct een week vrij gevraagd en gelukkig was dat oké! De volgende dag begon ik mijn vakantie met een dagje cadeau’s shoppen in Haarlem. Heerlijk ontspannen wandelen in een rustige stad, met

Dinsdag, 18 oktober 2016 ‘ Jezus Deb, stop eens met zeuren! ’ Dacht ik, pas nadat ik dat al vijf dagen deed. En dan bedoel ik niet het vele nadenken over dingen, maar echt het zeuren om te zeuren. Het klagen om niets. Het op alle slakken zout leggen. Zelfs, lieve ik, nu ik al een tijd geleden afscheid heb genomen van deze eigenschap. Dacht ik. Daarmee wil ik zeggen dat ik probeer mij hiervan bewust te zijn en het werkelijke zeuren zo veel mogelijk beperk. Het lukt niet altijd, maar het zeuren om de echt kleine dingetjes doe ik niet meer. Zoals het zeuren om het irritante gekriebel van een vlieg op mijn arm. Sterker nog, het fascineert me wat zo een klein beestje eigenlijk allemaal durft op zo een reus van een mens. Dit bekijk ik dan ook vaak uitgebreid en ik voel dat irritante gekriebel ondertussen niet meer. Nee, waar ik nu om zat te zeuren is vooral over de irritatie dat andere mensen zeuren. Over die irritant kriebelende vliegen, bijvoorbeeld. Maar echt, waar maak je je

Meestal ontloop ik lijstjes. Ik zorg er bewust, en onbewust, voor dat ik er gewoon niet naar hoef te leven, ze vergeet, of ze helemaal niet maak. Ik houd gewoon niet zo van lijstjes.   Desalniettemin kunnen ze soms wel handig zijn. Zoals een to-do-lijstje op drukke dagen, of een boodschappenlijstje bij een krap budget. -Ja, iedereen houdt wel eens een stuk maand over aan het eind van zijn salaris... Toch?- Naast alle bekende, en soms zelfs verplichte lijstjes, is er één lijstje waar ik wel fan van ben: Het prioriteiten-lijstje.  Mijn prioriteiten-lijstje, moet ik eigenlijk zeggen. Dat is namelijk het enige lijstje waar ik ook écht iets aan heb gehad. Ongeveer 1,5 maand geleden begon ik met het opschrijven van mijn prioriteiten top 5. Vrienden, werk, paard, kennissen, Reiki, school, nog meer vrienden, sport, een nieuwe partner zoeken, een nieuw huis zoeken, nog meer vrienden, en... Zo kon ik nog wel even doorgaan. Het idee om het lijstje te beginnen bleek een stuk makkelijker

Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is. Deze week was het flink zoeken naar geluksmomentjes. Dat betekent niet dat ik ongelukkig was, of dat ze er niet waren, ik heb gewoon even een zware week gehad.   Toch, als ik zo terug kijk naar de afgelopen week, heb ik wel veel geluksmomentjes gehad. Veel daarvan waren met mijn paard, Galant. Oké, eerst even wat achtergrondinformatie. Onze band is de laatste maanden veel sterker geworden. Zij is in sommige periodes echt het enige lichtpuntje op de dag (geweest) e

Zaterdag, 15 oktober 2016 Lieve ik, Ik weet het wel, maar ik snap het niet. Ik probeer het op verschillende manieren te bekijken, maar ik begrijp er geen zak van. Ik weet dat je pas verandering aanbrengt in je leven zodra je zelf doorhebt dat het nodig is, maar hoe diep moet de put zijn wil je dat inzien? Ik bedoel, ik weet dat het leven zwaar kan zijn. Ik stoei vaak met die kant van het leven. Maar, die schaduwkant is juist de kant die laat zien hoe mooi het leven óók kan zijn. Dáárom stoei ik met die schaduwkant. Ik snap namelijk niet dat het oké is als het leven ‘nou eenmaal zo is’, als het leven ‘gewoon niet leuk is’ en als het leven ‘altijd zwaar is’. Het is namelijk niet waar, het leven hoeft helemaal niet zo te zijn. Het is net wat je er van maakt, wat je er van wilt en hoe je ernaar kijkt.  Ik weet dat het bij mij even duurde voordat ik dat zelf door had. Dus ik weet ook dat je iets pas beseft, zodra je het zelf ziet. Het is alleen zo zonde om al die tijd te bli

Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is. Deze week werd ik erg gelukkig van Boris! Hij was al een paar dagen niet zo lekker, begon wat op zichzelf te raken en was iets minder actief dan normaal. Daarbij zat ik ook wat minder lekker in mijn koppie, dus dat hielp niet echt mee.  Tót mijn stemmingsknopje maandag omsloeg! Zomaar, er gebeurde niets speciaals toen de grijze wolk in mijn hoofd opeens helemaal verdween.  Lekker enthousiast, met het zonnetje in mijn hoofd en behoorlijk actief ging ik naar huis. Ik kli

Vrijdag, 14 oktober 2016 Lieve ik, Een brandende zon, 33 graden, geen water, alleen maar zand en eigenlijk geen flauw idee welke kant ik op moet, hoe lang de tocht nog duurt, of wat de tocht zal brengen. Dwars door de duinen van Gran Canaria naar de bungalow waar we overnachten. Alleen de bestemming is bekend. Met elke stap die ik zet vraag ik mij af wat ik de volgende stap tegen kom. Ik bedenk mij dat we geen water bij ons hebben. Ach, ik heb net nog gedronken en het zou maximaal twee uur lopen moeten zijn. Na ongeveer een uur zijn er vele duintoppen gepasseerd. Het zijn grote duintoppen, niet zoals in IJmuiden. Onderaan de een verwacht je niet dat de volgende nog minstens twee keer zo hoog en groot zal zijn. Door het mulle zand. Ik ben al behoorlijk buiten adem als er een paar struiken enigszins wat schaduw bieden. Laten we dat even benutten om uit te rusten en weer op krachten te komen. Ik ga even zitten, zit ondertussen onder het zand en geniet van de relatieve koelte.