Het kunnen vinden en zien van
geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment
word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment
moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind
ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te
verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het
goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen.
Gewoon, omdat het leven leuk is.
Deze week was het
flink zoeken naar geluksmomentjes. Dat betekent niet dat ik ongelukkig was, of dat ze er niet
waren, ik heb gewoon even een zware week gehad.
Toch,
als ik zo terug kijk naar de afgelopen week, heb ik wel veel
geluksmomentjes gehad. Veel daarvan waren met mijn paard, Galant.
Oké, eerst even
wat achtergrondinformatie. Onze band is de laatste maanden veel sterker
geworden. Zij is in sommige periodes echt het enige lichtpuntje op de dag (geweest)
en daardoor heb ik veel met haar gedaan de laatste maanden. We hebben met, dankzij en bij elkaar flink wat (zelf)vertrouwen
weten te kweken en dat is deze week echt bewezen.
Sowieso ben ik al
trots op mezelf dat ik haar in de hele week maar één keer heb laten staan. Dat
is iets wat ik voorheen ‘zomaar’ de hele week kon doen als het even niet goed
ging en nee, daar ben ik niet trots op. Dat ik zes dagen met haar heb gewerkt
laat dan ook zien dat ik persoonlijk flink gegroeid ben.
Dit is echter niet
mijn geluksmomentje. Zoals ik al zei zijn er veel geluksmomentjes geweest met
haar de afgelopen week. Toch is er één specifiek geluksmoment die er echt uit
springt, en wel die van vandaag.
Met zijn vieren gingen
we een rondje buiten uitstappen. Wij vieren zijn; een geweldige combi van paard
en ruiter en wij. Het paard van die combi is voor Galant een soort grote, oude,
papa-beer, een soort goede, rustige, verstandige vriend, of ook wel een echte
leermeester. Dankzij hem wordt ze veel zekerder en durft ze buiten steeds meer
te ondernemen.
Zo zijn we al van ‘lekker
veilig’ achter hem aan, naar ‘stoer 20 meter vooruit hobbelen’. Tot
er iets engs is hoor, want dan wachten we gespannen af tot we weer lekker
veilig achter die goedzak aan kunnen kruipen.
En zo ging het dus
ook vandaag. Weer iets zekerder dan eerst, dol enthousiast, voorop. Zwalkend
over straat, omdat er overal wel iets leuks te zien is. –Dat gaat dus echt zo
van: ‘Hé! Dat is leuk!’ Hoofd naar links, lichaam volgt de weg over naar
links. Zonder het zelf door te hebben, tot ik rustig wat corrigeer en ze door
krijgt dat ze eerst aan de andere kant van de weg liep.–
Bijna thuis liepen
we het laatste stukje, druk kijkend en in een beste stap. Tot mevrouw opeens vol
in de ankers ging. Hoofd omhoog, zwaar gespannen en wild achterom kijkend
naar de rest. Die nog véél te ver achter liepen aldus haar, dus bleven we stil
staan. Want ja, dat al-eeuwig-staande-hek daar was toch wel héél eng! Toch?!
Nou, die gedachte deelde ik niet helemaal. Ik trok de stoute schoenen aan
en vroeg letterlijk: ‘Zeg popje, is dat hek echt zo eng? Of kunnen we er
misschien wel heel voorzichtig langs lopen?’
EN TOEN GEBEURDE
HET! Ze keek nog even snel achterom, waar ze nog ver achter ons waren, en stapje
voor stapje, diep inbuigend en met een grote boog reden we er langs! Echt
een top prestatie van mijn drama-queen en daar ben ik dan ook rete trots op!
Het was een super
mooi momentje op deze zonnige dag.
Liefs, Deborah
Reacties
Een reactie posten