Work in progress...

Donderdag, 10 november 2016

Oké, hier komt het: Ik ga mijn baan kwijt raken. 

Het zat er al een tijdje aan te komen. Ik bedoel, ik ben niet dom of blind, en als het na een jaar nog niet lukt om meer dan vier halve dagen te maken, is het beter dat we deze strijd stoppen.

Ik weet het. Ik wist het. En nu hoorde ik het definitief, in een gesprek gisteren. Waarschijnlijk voor altijd uit de patiëntenzorg aan het bed. Niet meer doen waar ik ontzettend veel van geniet. Niet meer doen wat ik onwijs leuk vind. Niet meer doen waar ik net mijn diploma voor heb gehaald. Ik kan niet zeggen dat het mij niets doet, anders had ik nu niet zitten huilen...

Het afgelopen jaar heb ik keihard mijn best gedaan om terug te kunnen. Dat lukte niet. Het ging niet, doordat mijn hoofd andere plannen had en nog steeds heeft. Mijn hoofd kan niets doen aan die concentratie. Ik kan niets doen aan die concentratie. Hoe goed ik ook leer omgaan met die stemmingswisselingen, de concentratie zal niet snel genoeg verbeteren. Ik zal niet goed genoeg zijn.

Ik vind dat erg. Ik vind dat heel erg. Want buiten dat ik daardoor constant tegen mezelf aanloop, zorgt het er ook voor dat ik niet meer te vertrouwen ben in de patiëntenzorg aan het bed.

Verdomme. K(walitatief) U(itermate) T(elleurstellend) hoofd. Ik kan wel janken. Wat zeg ik? Ik ben aan het janken.

Ondanks dit vervelende bericht, kwamen er ook veel positieve punten uit het gesprek. Ik ben namelijk echt een goede, precieze, sociale verpleegkundige, het afgelopen jaar zijn er veel andere kwaliteiten naar boven gekomen én mijn inzet was goed te zien.

Desalniettemin, is het ook een opluchting dat het nu definitief is uitgesproken. Het betekent namelijk dat ik het niet meer hoef te blijven proberen, dat ik mezelf niet constant hoef te bewijzen en dat ik niet elke keer net iets over mijn grenzen hoef te gaan. Het is gewoon ontzettend frustrerend als je aan het vechten bent voor iets dat niet wil lukken. Helemaal als je dat eigenlijk al weet, na de zoveelste poging.

Een einde staat gelijk aan een nieuw begin. Ik geloof dat alles met een reden gebeurt en dat er iets moois groeit uit elk ‘lelijks’. Dus ik heb er vrede mee en ben er zen onder, afgezien van de emoties die gewoon even de revue moeten passeren. We gaan nu op zoek naar iets dat beter bij mij past, iets dat ik kan volhouden en waarin ik ook nog mijn passie kwijt kan. Mijn deuren staan weer open voor een nieuwe toekomst. Die ik overigens positief tegemoet ga. Het is namelijk niet dat ik niet wil, ik hoop alleen iets te vinden dat wel lukt.

Liefs, Deborah