Update: Medicatie, het is zo slecht nog niet.

Donderdag, 17 november 2016

Enige tijd geleden, nu ongeveer twee maanden, heb ik mijn eerste pilletje genomen. Stemming-regulerend noemen ze dat. Nou, dat heb ik gemerkt.

Ik wilde nooit geen medicijnen, omdat ik het op eigen krachten wilde proberen. Toch ben ik het afgelopen jaar dusdanig tegen mezelf aangelopen, dat ik de psychiaters bijna smeekte om een medicamenteus steuntje in de rug. Na lang gedoe werd het eindelijk voorgeschreven en ik weet nog hoe spannend ik dat vond.

De eerste weken wist mijn lichaam echt niet wat het er mee aan moest. Ik was moe, leek soms dronken, mijn gedachten kwamen anders aan en de stemmingen vlogen mij om de oren. Van rustige(re), langdurige wisselingen naar korte, snelle wisselingen. Ik kreeg diepere depressies en hogere ups. Het is allemaal weer even de revue gepasseerd, als een reminder waarvoor ik dit medicijn ging gebruiken. Tot ik drie weken geleden voor de derde keer verdubbelde in dosis.

Mijn stemmingen werden minder intens, de wisselingen waren minder heftig en langzaam aan is alles een flink stuk minder geworden. Het is zelfs zo, dat ik in de afgelopen anderhalve week maar twee dagen een klein beetje ‘up’ ben geweest.

Ja, dat zei die van mij vandaag ook! Bron: pw.nl

Het werkt dus stiekem zelfs iets beter dan verwacht. Ja, ik ben (sneller) vermoeid. En ja, soms staat mijn hoofd even op standje ‘out of order’. Maar eerlijk gezegd weet ik niet of dat echt bij de medicijnen vandaan komt.

Ik merk dat ik steeds meer mezelf word, dat ik rustiger ben, praktische zaken beter op orde krijg en dat ik eindelijk eens echt mijn gevoel en emoties de aandacht kan geven die het verdiend. My God, wat is dat trouwens vermoeiend zeg, als je het niet gewend bent! 

Vermoeiend of niet, ik ben heel blij met de huilbuien, de lachbuien en de geluksmomenten die op het moment regelmatig passeren. Ze betekenen dat het elke dag een stukje beter met mij gaat.

Liefs, Deborah