Aan de medicatie

Donderdag, 29 september 2016

Lieve ik,

Vanmiddag zat ik daar dan. Om half 12, in de wachtkamer van de psychiater. Veel te vroeg, maar ook veel te laat. Eindelijk ziet het er naar uit dat ik medicatie ga krijgen.

Ten minste, dat was afgesproken met de tweede second opinion arts. Toch begon ik te twijfelen zodra de klok 12 uur sloeg. Zou ze het wel echt gaan voorschrijven? Wat nou als ze het er niet mee eens is? Het is al 10 over 12, zal ze de afspraak vergeten zijn? We hadden toch 12 uur afgesproken? Ben ik soms op de verkeerde dag? Nee, in mijn telefoon staat inderdaad vandaag om 12 uur, dan zal het wel goed zijn. En inderdaad, om kwart over 12 stond ze voor me. ‘Hoi Deborah, ga je mee? Wil je soms nog iets drinken?’

Drie kwartier later stond ik weer buiten. Mét recept dit keer! Een nieuw begin, eindelijk behandeling, na zo veel maanden. Ik heb ze gelijk opgehaald en nu zit ik hier, met 14 kleine pilletjes voor me. Bijzonder dat zo iets kleins misschien kan helpen.

Aan de medicatie. Eindelijk, maar ook spannend. Want nee, ik geloof niet dat dit ene tabletje alles op zal lossen. Ik hoop alleen wel dat het mij goed genoeg kan maken om de onderliggende zaken zelf aan te pakken. Iets stabieler, zodat ik kan gaan puinruimen. Eventueel met aanvullende hulp.

Iets stabieler betekent ook een hele hoop troep van de afgelopen jaren verwerken. Spannend. Eng, maar wel goed.

Het kan ook nog zo zijn dat dit pilletje voor mij helemaal de oplossing niet is. Dat het helemaal niet werkt, of juist averechts. Je hoort zo vaak van de bijwerkingen die mensen tegen staan. Zal dat bij mij niet net zo zijn? Het kan allemaal. Alles kan.

De tijd zal het leren, we gaan het zien. Voor nu is mijn eerste pilletje, van de aankomende (opbouw) tijd, net ingeslikt. Eindelijk.

Liefs, Deborah