Lieve,

Lieve,

Als een beste vriendin blijf jij aan mijn zij. In goede en in slechte tijden. Of ik je nodig heb of niet. Je bent er en zal er altijd blijven. Je wijst mij op mijzelf, je bent eerlijk en laat mij niet in de steek. Ergens heb ik respect voor je vasthoudendheid. Daarmee laat je zien dat ik besta en weet ik dat je altijd bij me bent en ik op je kan rekenen. Je laat me vliegen en ik kan met je lachen, maar ook met je huilen en rusten op de bank.

Maar, lieve beste vriendin, ik haat je. Ik haat je, omdat je mij niet los kunt laten. Altijd als ik denk dat ik van je af ben, kom ik je weer tegen. Je zit op de meest onmogelijke plekken verscholen en valt me van achter aan. Klim ik omhoog, trek jij mij naar beneden. Ben ik positief, laat jij mij geloven in fabels. 

Je zult vast wel gemerkt hebben dat ik wat afstand aan het creëren ben. Ik wil al een tijdje van je af, maar je luistert niet. Niet met een andere denkwijze, of een nieuw inzicht. Zelfs niet met medicatie en ook niet met een andere levensstijl.

Soms lijkt het alsof het mij is gelukt om van je af te komen. Toch blijf je elke keer weer terugkomen, met een steeds hardere klap in mijn gezicht. Je doet het licht uit en aan, tot ik gek word van het geknipper. En juist op dat moment, knapt het lampje. In één keer alle lichten uit. In één keer alles donker. Je wilt niet weg en daar zorg je voor. Hoe graag ik dat ook wil.

Waarom? Vraag ik mij af... 

‘Luister eens!’ Is het antwoord dat je geeft. 

Want dat is, lieve stoornis, wat jij wilt. Dat ik luister naar mijzelf, door te luisteren naar jou. Dat ik leer leven naar gevoel, in plaats van naar verstand. 

Liefs, Deborah