Bang voor mijn eigen paard

Toen ik onder de douche stapte begon alles wat er vandaag gebeurd was pas echt te bezinken. De gedachten raasden als een racende Roelie door mijn hoofd, en nog sneller kwam het steeds herhalende filmpje op mijn netvlies. Ik was bang, het vertrouwen kwijt, en dat zou betekenen dat mijn grootste droom, mijn liefste vriendin en alles waar we al die tijd naar hadden toegewerkt in één klap over zou zijn…

Nou goed, niet in één, maar in vier klappen. Vier keer lag ik sneller op de grond dan dat ik op het paard zat. Of, nou ja, ik zat nog niet eens.

Ik ben wel vaker van haar gevallen, maar nu was het anders. Sowieso viel ik van de vier keer minstens 3x op mijn hoofd. Van de vierde keer weet ik niet precies hoe ik gevallen ben. Los daarvan was het vallen nu gebaseerd op angst. Angst voor het opstappen bij haar en nu ook bij mij.

Waarom ik er überhaupt steeds weer ben opgestapt is mij momenteel een raadsel. Of eigenlijk ook weer niet. Het was nieuw gedrag en de oorzaak was bekend. Dus ik haalde de oorzaak weg. En weg. En weg, net zo lang tot ik zelf de oorzaak werd.

Hoe dan ook. Nu was ik bang. Intens bang. Zo bang, dat bij mij het idee rees dat ik haar nu –eindelijk, zullen veel mensen zeggen– echt zou moeten verkopen. Want, wat moet je met een paard waar je niets mee kunt, omdat je er bang voor bent? Helemaal met haar? Ze is nou eenmaal niet de makkelijkste...

Ten eerste even helemaal niets. Niets met het paard, wel met de mindset. Wat zorgt er eigenlijk voor dat ik mijn liefste bezigheid niet meer durf uit te voeren? Van de duizend keer dat ik gevallen ben, ben ik nog nooit bang geweest. Waarom nu dan wel? Oké, ik viel hard. Oké, ik heb er een ‘beetje’ last van. Oké, het had allemaal veel erger kunnen aflopen. Maar, was dat niet juist ooit de uitdaging? Blijven zitten. Was ik niet juist degene die het eigenlijk niet uit maakte om te vallen? Val ik niet nog veel harder in ‘het echte leven’? En elke keer sta ik ook weer op. Misschien met moeite, maar ik zorg er voor. Punt.

Face your fears to beat them. 
Dat was wat ik ging doen. Ik moest hier doorheen. Ik moest dit overwinnen. Eerst even zien of ik überhaupt nog op een paard kon komen. 

Met het makste paard van stal stond ik de volgende dag midden in de bak. Het opstijgen was opeens een ware uitdaging geworden. De beelden vlogen door mijn hoofd. Bijna zitten, rodeosprongen en op de grond. Nu opstijgen op een vreemd paard. 

Wat nou als… Kijk zijn oren! Die staan naar achter! Hij gaat het ook doen, ik weet het zeker, ik weet het zeker…

Oké Deb, nu is het klaar. Even normaal. Dit is het makste paard ter wereld en je denkt nu vette onzin. Hij doet niets, hij is niet gespannen, hij is gefocust. Niet zo moeilijk doen, je hebt het altijd gedaan!

Met mijn eigen schop onder mijn kont zet ik voorzichtig mijn voet in de beugel. NU! Ik hijs mijzelf omhoog, –mijn hemel, wat is hij groot– gooi mijn been erover en… Hij doet niets. 

Pfff…

De eerste overwinning van vandaag. Met een klein beetje opluchting en vooral nog veel spanning en trillende handjes rijd ik een paar rondjes. Langzaam werd mijn angst voor paarden weer iets minder.

Oké, fijn dat de angst voor paarden minder is, maar dat betekent niet dat ik gelijk op Galant durf te stappen. Eerst maar eens zien of de angst nog bij haar zit.

Ik heb er een half uur over gedaan om het dekje op haar rug te krijgen. Daarna volgde het zadel snel. Top, dat is geregeld. Een mooie afsluiter voor vandaag. Ik had namelijk flinke last van alles, dus het risico om nogmaals te vallen was te groot…

“Helemaal niet. Ik heb niets gezien, dus er is niets aan de hand. Ik doe het wel." 

Het was de uitspraak waar ik stiekem op hoopte, maar die ik niet durfde te vragen. Want ja, als ik er zelf al niet op durf en het gevaarlijk vind, hoe kan ik het dan aan iemand anders vragen?

Vastberaden hing het derde karakter van onze kudde een paar keer voorzichtig aan het zadel. Dat ging goed. Na een aantal keer vond ze het mooi geweest. Ze zwiepte het been over haar rug… 

–Oh mijn God, oh mijn God, oh mijn God, hier ging het steeds mis!– 

Van buiten stoer en ontspannen, maar met een racent hoofd, wachtte ik af…

D’r oren gingen iets naar achteren en… Er gebeurde HELEMAAL NIETS. Ze stond stil als nooit tevoren. Geheel ontspannen en blij dat ze eindelijk kon stappen liepen we samen een rondje.

De dag er na ben ik, met een beetje hulp, en een ietsie pietsie meer dan gezonde spanningen, zelf weer gaan rijden. Sterker nog, we reden beter dan we ooit samen gereden hebben! 

Liefs, Deborah