Mijn eerste (en laatste) instaswap

Een wat? Een 'swap' op Instagram. Net als waarschijnlijk vele van jullie had ik tot ongeveer een maand geleden geen flauw idee wat dat was. Sterker nog, ik wist niet eens dat het bestond. Het concept van een swap is dat je een vragenlijst over jezelf invult en opstuurt na aanmelding. Deze informatie wordt naar iemand opgestuurd die zich ook heeft aangemeld. Diegene stelt dan voor jou, daarmee, een cadeaupakket samen. Zo krijgt iedereen een 'swapmaatje', dus je maakt zelf ook een pakketje.

Het uitgangspunt van deze swap is een pakketje waar de ander gelukkig van wordt en waar je iets aan hebt als zodra je met jezelf in de knoop zit. Het heette dan ook de 'S&S mentalhealth swap' (#ssmentalhealthswap). Hieraan meedoen is überhaupt al een zetje in de goede richting voor velen, het vraagt namelijk om het tonen van een bepaalde kwetsbaarheid en openheid. Iets wat velen met mental-trouble toch erg lastig vinden.

Toen ik er achter kwam dat er iets als een instaswap bestond en er op dit moment de #ssmentalhealthswap werd georganiseerd, kon ik mij nog net op de valreep aanmelden. Super leuk! Ik was dolenthousiast! Ongeveer drie dagen na aanmelding kreeg ik mijn swapmaatje opgestuurd. Aan de vragenlijst te zien hadden we veel gelijkenissen, maar ook totaal verschillend. Wel was ik erg gemotiveerd om een zo leuk mogelijk pakketje samen te stellen!

Helaas was mijn enthousiasme van korte duur. Een dag later werd mijn wereld opnieuw zwart, at ik uit de vriezer, stapelde mijn afwas zich op, werd mijn huis langzaam een grote rommel (lees: teringzooi) en kon ik niets anders dan werk, paard, huilen, (therapeutisch) muren schilderen en bankhangen. Jup, knopje depressie was aan. Fuck. Hier had ik even niet over nagedacht. Blijkbaar had ik dus gewoon alleen wat goede dagen dit weekend…

Als ik dan eens in een winkel was keek ik wel of ik iets leuks kon vinden, maar totaal inspiratieloos kwam ik elke keer met niets thuis. Het zou allemaal toch niet goed genoeg zijn, of niet leuk genoeg, of niet passend. Ik maakte het mijzelf erg moeilijk en besloot het even te laten liggen voor wat het was. Ondanks dat de de deadline om het pakketje op te sturen (al) over 2,5 week was.

Gelukkig trok mijn stemming na ongeveer 1,5 week weer bij. Ik had meer rust gekregen doordat ik minder mocht werken en met door Pasen was ik nog een dag extra vrij. Ruimte om weer even op krachten te komen en daarmee trokken ook de wolken in mijn hoofd elke dag een stukje op. Nu had ik nog (maar) een week om een super leuk pakketje samen te stellen, dus daar deed ik dan ook extra mijn best voor!

Na wat research, ideeën opdoen, inspiratie kweken, nog meer research, nog meer ideeën opdoen en uiteindelijk flink mijn best doen met shoppen en in elkaar zetten was ik best tevreden over het pakketje wat ik had samengesteld. Ik was nét op tijd met verzenden, waardoor mijn swapmaatje het op tijd zou krijgen. Helaas werkte de PostNL hieraan niet echt mee, dus nu hoop ik dat ze er, na het weekend, alsnog blij van wordt.

Goed, mijn pakketje was gelukt. Nu nog wachten op het pakketje dat mijn kant op komt… De week voor sluitingsdatum lag er al een kaartje in de bus met allemaal lieve woorden en nieuwsgierig makende ideeën. Dat maakte het nog spannender! Bizar eigenlijk dat je onbedoeld toch best iets verwacht, terwijl je elkaar helemaal niet kent, maar goed. 

Toen de postbode naar boven kwam met een echt cadeautje in zijn hand wist ik gelijk dat het van mijn swapmaatje moest zijn. Opeens begon ik twijfels te krijgen bij het pakje dat ik verstuurd had, dit is namelijk veel uitgebreider ingepakt. Deze twijfels werden alleen maar groter bij het uitpakken van het hele pakketje. De buitenkant was namelijk nog niets in vergelijking met de inhoud ervan.

Als een kind in een speelgoedwinkel pakte ik elk cadeautje uit. Stiekem voelde ik het kinderlijke gevoel terug wat ik vroeger altijd had bij het openen van een verrassing, in combinatie met het spelen met de Playmobil: Heerlijk in mijn eigen wereld, met elk cadeautje een sparkle van geluk en daarbij compleet in mijn element. Dat was lang geleden en het voelde eigenlijk wel heel goed om dit weer eens te voelen. Het spreekt dan ook voor zich dat elk cadeautje op zich een super keuze was van mijn swapmaatje. Het liefst ga ik dan ook gelijk aan het werk om mijn binnentuin/meditatiekamer af te maken, zodat ik al deze spulletjes een nog beter plekje kan geven dan dat zij nu hebben gekregen.

Ondanks, dat ik het echt een super toffe ervaring vind, het een onwijs leuk concept is, deze swap echt top georganiseerd was, door twee super lieve meiden, en ik het echt leuk heb gevonden om hier aan mee te doen, zal ik mij niet snel opnieuw opgeven voor een instaswap. 

Sowieso denk ik niet dat deze ervaring overtroffen kan worden & je moet stoppen op je hoogtepunt, toch? 

De werkelijke reden is toch het verplichte deel ervan, de deadline vooral. Ik vind het super leuk om een passend pakketje voor iemand samen te stellen, ook als ik diegene niet ken. Helaas gaat dat blijkbaar alleen als ik mijzelf daar goed genoeg voor voel. Nu stond er enigszins druk op doordat ik graag een zo leuk en speciaal mogelijk pakketje wilde samenstellen en dat de eerste week niet lukte. Hoe zal dat zijn geweest als ik de volle twee weken in een donkere wolk had geleefd? Waarschijnlijk was ik dan flink over mijn grenzen gegaan en had ik uit alle macht een zo leuk mogelijk pakketje opgestuurd, een waar ik sowieso zelf niet tevreden over zou zijn geweest. Ik zou mezelf vreselijk rot gaan voelen en vooral ook schuldig naar de ander, zelfs als die zou zeggen dat ze blij is met het pakket. 

Ik ben blij dat het gelopen is zoals nu. Ik heb er veel van geleerd, maar ook een, voor mijn gevoel, leuk pakket kunnen samenstellen. Daarbij vind ik het concept echt mooi, hebben de lieve woorden mij geraakt, zijn er fijne mensen bij betrokken en zat mijn pakketje bom vol nieuwe inspiratie, rust, balans en liefde. 

Elkaar het beste wensen en hieraan een steentje bijdragen is het mooiste wat mensen elkaar en de wereld te bieden hebben. Zelfs als onbekende kun je blijkbaar bizar veel voor iemand betekenen. Ik wist het en nu heb ik het ook ervaren. 

Mijn swapmoment is geweest, maar ik laat het hier niet bij zitten. Ik heb na dit avontuur besloten om de wereld op een andere, meer eigen en passende, manier iets op te vrolijken. Naar een dergelijke manier moet ik alleen wel nog even op zoek. Heeft er iemand tips? 

Liefs, Deborah