Geluksmomentje van de week: Vliegensvlug van haar rug.

Vrijdag, 25 november 2016

Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is.

Mijn geluksmomentje van deze week komt van afgelopen maandag. Ik was aan het paardrijden en dat lukte aardig. Ze was lekker ontspannen, mooi met haar koppie omlaag -ja, ik noem dat gewoon koppie- en de hulpen werden ook goed ontvangen. Tot…

Het moment dat ik naar de galop aanspoorde. Mevrouw had al een tijdje niet meer gek kunnen doen, door het weer, en bedacht zich niet…

WHIEEEHOEEE! Ik mag rennen! Volle vaart vooruit! Niet meer te houden en, vooral ook, niet meer te sturen zette ze een kracht onder dat zadel waar menig raceauto jaloers op zal zijn. Van 20 naar 100 in twee stappen en daar gingen we. Lekker vrij! Lekker rennen!

Nou ja, zij. Want we reden in de bak en voor zo ver ik weet is die afgezet met hekken. We hebben dus niet zo heel, heel, heel veel ruimte. Gevolg: Ik in paniek. Zij in paniek. Oh neeeeeee! EEN HEK! Een flinke noodstop volgde, met een lekkere strakke bocht er achter aan. En van het een op het andere moment had ik een neus in mijn gezicht, met daarbij twee grote, verbaasde ogen op mij gericht. Daarbij durf ik te wedden dat ze zei: ‘HUH??? Wat doe jij nou daar!? Je zat toch op mijn rug?’

Daar kon ik haar alleen maar gelijk in geven: Ik zát op haar rug.

Een vrije val op de camera kan niet zonder Facebook, dus nog voor ik van mijn paard af stapte stond het stukje film daar al verschillende ‘likes’ te scoren.

Op het moment zelf was ik natuurlijk niet zo heel erg gelukkig, maar dat lieve snoetje en de humor die we achteraf er om gehad hebben maakt alles meer dan goed. Ik houd er van.

Liefs, Deborah

P.S. Gelukkig hebben we de rit wel goed af kunnen sluiten. Samen zijn we nog eens lekker en gecontroleerd de bak door geracet, zodat mevrouw ook gelijk weet dat dit het ook zo kan als ze wél luistert en wat geduld kan bewaren.

P.P.S. Ja, echt. De appeltaart is onderweg. 

P.P.P.S. Nog snel een plaatje van een paar maandjes terug. Wat is ze mooi hè.