Prioriteit Nr. 1: Ik

Meestal ontloop ik lijstjes. Ik zorg er bewust, en onbewust, voor dat ik er gewoon niet naar hoef te leven, ze vergeet, of ze helemaal niet maak. Ik houd gewoon niet zo van lijstjes. Desalniettemin kunnen ze soms wel handig zijn. Zoals een to-do-lijstje op drukke dagen, of een boodschappenlijstje bij een krap budget. -Ja, iedereen houdt wel eens een stuk maand over aan het eind van zijn salaris... Toch?- Naast alle bekende, en soms zelfs verplichte lijstjes, is er één lijstje waar ik wel fan van ben: Het prioriteiten-lijstje. Mijn prioriteiten-lijstje, moet ik eigenlijk zeggen. Dat is namelijk het enige lijstje waar ik ook écht iets aan heb gehad.

Ongeveer 1,5 maand geleden begon ik met het opschrijven van mijn prioriteiten top 5. Vrienden, werk, paard, kennissen, Reiki, school, nog meer vrienden, sport, een nieuwe partner zoeken, een nieuw huis zoeken, nog meer vrienden, en... Zo kon ik nog wel even doorgaan. Het idee om het lijstje te beginnen bleek een stuk makkelijker dan het lijstje maken zelf. Tot ik schreef: 

Prioriteit N°1: Mezelf.

Achteraf gezien de belangrijkste prioriteit van mijn hele lijstje. Wat zeg ik? Van mijn hele leven. Het klinkt wel wat egoïstisch hè? Jezelf voorop stellen in plaats van anderen. Ik vind van niet. -Al las ik laatst een artikel waarin iemand het 'positief egoïstisch' noemde, maar dat terzijde.- 

Egoïstisch klinkt, in mijn ogen, onwijs negatief en als ik terugkijk naar de afgelopen 1,5 jaar is mijn leven zeker veranderd, maar vooral positief.

Ik begon met luisteren. Naar mezelf, weliswaar. Wie ben ik eigenlijk? Wat voel ik? Wat wil ik? En, hoe sta ik er eigenlijk echt voor? Mijn conclusie was al gauw kwam dat mijn leven één grote flop was. Het ging helemaal niet zo goed als ik mij voordeed. Sterker nog, ik rende keihard weg voor wie ik eigenlijk was en hoe het echt met mij ging. 

Door naar mijzelf te luisteren leerde ik mijn werkelijke ik steeds beter kennen. Ik begon mijzelf te accepteren en uiteindelijk ben ik van mijzelf gaan houden. Automatisch projecteerde ik dit naar buiten. Ik werd oprecht geïnteresseerd in anderen en begon écht te luisteren. Ik accepteer iedereen nu beter zoals ze zijn en zelfs het houden van anderen is veel oprechter.

Gelukkiger worden met mijzelf zorgde ervoor dat ik gelukkiger werd in het leven. Ik zorg nu beter voor mezelf. Zo eet ik bijvoorbeeld veel gezonder. Ik bedenk nu dat ik dit schrijf, terwijl ik gisteravond twee moorkoppen, een zak m&m's en een doos slagroomsoesjes naar binnen heb gewerkt. Dat is niet erg gezond nee, maar voorheen deed ik dit 3 tot 5 keer per week en nu komt het nog sporadisch voor. Daarbij eet ik meer groenten, gewoon omdat ik daar trek in heb. 

Daarbij ben ik voordeliger uit en leef ik nu duurzamer. Ik geef minder geld uit aan nutteloze dingen en ik denk bewuster na over de dingen die ik koop. Vooral pure en duurzame producten heb ik gemerkt. Niet omdat het moet, maar omdat ik mij daar prettiger bij voel. Ik koop dan ook niet meer om me gelukkig te maken, maar echt wat ik nodig heb. Hierdoor houd ik zelfs geld over! Wat ik vervolgens weer kan uitgeven aan mijn lieve diertjes.

Al deze positieve veranderingen begonnen met mijn eerste prioriteit: mezelf. Ik nam de verantwoordelijkheid over mijn leven, ik keek eerlijk naar mezelf en gaf mezelf maar één regel: fouten maken mag.

Natuurlijk gaat leren met up's en down's en ben ik niet perfect. Wel kan ik dankzij de tijd die ik aan mijzelf besteed, veel meer pure aandacht aan een ander besteden. Gewoon, omdat ik dat belangrijk vind. Dus... Egoïstisch? Ik vind van niet.

Liefs, Deborah.