Vergeving, liefde en angst.

Zondag, 20 november 2016

Het is de laatste tijd weer kaartjes tijd. Ik merkte het toen ik zelf weer mijn inzichtkaarten ging pakken en ook werden laatst op stal de orakel kaarten op tafel gelegd. Nog het meest duidelijk was het toen ik vandaag vanuit het niets een kaart voor mijn voeten geworpen kreeg.

Een vriendin was met een vriendin van haar kaartjes aan het trekken van een (ander) orakel. Zij vertelde dit even over de App en trok op dat moment ook, zomaar, een kaartje voor mij: Vergeving.

Bij de kaart zit een flinke uitleg, maar alleen de titel zegt genoeg. –Ik werk sowieso liever intuïtief.– Het is één van de thema’s die al een tijdje spelen in mijn leven. En hoe...

Ongeveer twee jaar geleden begon ik met vergeven. Ik begon met het vergeven van anderen. Niet voor de ander, maar voor mezelf. Loslaten wat er in het verleden is gebeurd. Niet om te vergeten, maar om niet meer te blijven hangen, en uiteindelijk verder te kunnen.

Het vergeven van anderen liep langzaam over in het vergeven van mijzelf. Ergens denk ik dat dit de meest belangrijke vorm van vergiffenis is, omdat je, voordat je jezelf kunt vergeven, eerst moet toegeven dat je fouten hebt gemaakt.

Ik moet zeggen dat ik daar beste stappen in heb gemaakt het afgelopen jaar. Want ja, hoe graag ik het soms ook zou willen, ik ben ook niet perfect. Dus in dit jaar heb ik veel onderwerpen en periodes onder de loep genomen en uiteindelijk vergeven.

Behalve situaties die direct spelen, zijn er nog weinig echt grote aspectien van mezelf die ik zou willen of kunnen vergeven. Weinig, maar wel een paar. Een daarvan is de liefde. Of beter gezegd: mijn angst voor de liefde.

Want ik zeg het vaak en het liefs zo hard mogelijk: “Ik ben niet op zoek naar een nieuwe liefde.” En dat is waar. Ik ben niet op zoek. Sterker nog, ik duw het keihard weg. Het liefst zo ver mogelijk en ik ren dan nog snel even de andere kant op. Ik ren zo ver als ik kan, weg van mezelf.

Al zou ik het helemaal niet erg vinden, een nieuwe liefde. Daarbij gun ik het mezelf dan weer wel om verliefd te worden. Ook heb ik best iets te bieden op verschillende vlakken, dus zal ik geen heel verkeerde partner zijn.

Alleen, ik ben bang. Bang om mezelf weer emotioneel te afhankelijk op te stellen. Bang om mezelf weer te verliezen. Ik ben bang weer een verkeerde te treffen. Ik ben bang opnieuw te instabiel te worden en ik ben bang het daarmee weer te verpesten. En als ik het dan verpest, ben ik bang weer het verdriet te hebben, zoals ik vorige keer had bij haar…

Maar nog het meeste ben ik bang, om door mijn angst, net de juiste mis te lopen en alleen achter te blijven. Al weet ik dat, juist dat, onzin is.

Onzin, dat is wat het is. Al die angsten zijn ergens op gebasseerd, maar verleden tijd en dus onzin geworden. Het is niet erg om bang te zijn, maar het is het ook niet waard om er in te blijven hangen.

Liefs, Deborah