Geluksmomentje van de week: De vrije val

Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is.

Vrijdag, 9 december 2016

Het was afgelopen zondag middag. Samen met een vriendin ging ik naar een indoor skihal, waar ik nog nooit geweest was. Helaas, want het is een erg mooie hal. Voor het eerst sinds twee jaar stond ik weer eens op de latten. De frisse wind, de koelte en de mooie sneeuw kwamen in mijn snuit en ik voelde het gelijk; dit heb ik gemist. 

Het was wel weer even spannend. Zo goed was ik niet in skiën… Zou ik het nog kunnen? De laatste ski-vakantie ging ik voor het eerst mee van zwart, maar dat is al zo lang geleden…

Tot mijn verbazing ging het allemaal best vlotjes. Even inkomen, maar na één afdaling gingen toch echt die ski’s met mij mee in plaats van andersom. Het is eigenlijk net als fietsen… Dat verleer je ook niet.

Vol in de veronderstelling dat er maar twee pistes waren, was ik onwijs verrast toen er nog één bleek te zijn. Één waarvan je het einde niet eens kon zien, zo hoog. Een die qua steilte –Is dat een woord?– ook nog eens iets roder was dan blauw. Mijn interesse was gewekt en de spanning steeg. Die wil ik proberen… Zou ik het nog kunnen?

Onderweg kwamen de waarschuwingsborden ons tegemoed: 'Niet voor beginners.' Ik stap de lift in. Mijn vriendin staat geduldig onderaan de piste wachten. Na een paar meter zie ik haar al niet meer. Het duurt nog een aantal minuten voor ik helemaal boven ben, maar dan is het zo ver… Oei, dat is net iets steiler dan verwacht…

Ach, niet aanstellen en gáán! Ik glij met een draai de piste op en met enige vaart ga ik omlaag. Als een pro ski ik soepeltjes, bocht voor bocht naar beneden. Oké, iets minder pro en wat houteriger, maar goed genoeg voor mij.

Gecontroleerd, maar redelijk soepel en met enige vaart liet ik me vallen, ik liet me helemaal gaan. Niemand in de weg, niets dat me tegen hield. Vijf minuten pure vrijheid. Vijf minuten pure geluk!

Het was een heerlijke en, bovenal, een onwijs gezellige middag.

Liefs, Deborah

Oh ja, nog even een mooi plaatje van de vorige vakantie: