Donderdag, 22 maart
2016
Lieve ik,
Al sinds 7 december zit ik ziek thuis. ‘Best al lang
eigenlijk, hè?’ Was de vraag van degene met wie ik een plan van aanpak invulde.
Ik weet niet hoe ze het bedoelde en dat maakt eigenlijk ook niet uit.
Ja, het is lang. Heel lang. Langer, dan ik eigenlijk gehoopt
had. Langer, dan ik eigenlijk gewild had. Maar, tot in tegenstelling wat
misschien veel mensen denken, kan ik er niet veel meer aan doen dan dat ik nu
doe.
Mísschíén veel mensen denken het, want ik weet het niet
zeker. Ik heb nooit echt gevraagd of mensen denken dat ik er zelf meer aan kan
doen. Al spreken sommige reacties voor zich en zijn er mensen die dit
letterlijk uitspreken. Ik kan en mag niet alles en iedereen over één kam
scheren. Misschien vul ik deze mening ook wel in voor veel mensen en denk ik
dat zij zo denken.
Ik heb namelijk geleerd dat het moeilijk is om serieus over
te komen, als ik zelf even niet geloof dat het niet goed met mij gaat. Ik heb
gezien dat ik soms niet serieus genomen kan worden, doordat mijn masker dikker
is dan ik mij ooit voorstelde. En, als ik dan eens een redelijke dag heb, of
wat betere dagen, reageer ik zo blij en enthousiast, dat zelfs ik mezelf dingen
af ga vragen.
Ik kan wel zeggen, dat het mij allemaal niets doet en dat
sommige blikken of vragen mij niet raken, maar dat is niet waar. Het gevoel
niet serieus genomen te worden vind ik verschrikkelijk en het idee dat ik mij
aanstel nog veel erger. Ik kan het niet uitstaan dat ik soms het idee heb ‘lekker’
thuis te zitten, terwijl ik ‘gewoon’ zou moeten werken.
Alle aannames die in mijn hoofd rond spoken, maken mij gek.
En dat, terwijl ik weet dat ze eigenlijk bij mij vandaan komen. Zoals ik eerder
ooit beschreef weerspiegelen anderen wat je zelf laat zien. Dat wil niet zeggen
dat zij werkelijk zo denken, maar dat ik het zo zie, omdat ik zo denk.
Ik denk zelf niet dat ik mij aanstel, dat ik wel normaal kan
werken, of mezelf niet serieus neem. Ik wéét namelijk dat, dat niet zo is. Maar,
misschien, staan mijn gevoel en mijn verstand in dat opzicht nog niet helemaal
op één lijn. Ik zou namelijk, soms, zo graag weer even normaal willen zijn.
Liefs, Deborah
Reacties
Een reactie posten