Ik had het nooit. Dat stemmetje wat maar blijft zeggen wat ik allemaal verkeerd doe. Dat stemmetje dat maar blijft herhalen dat ik een nietsnut ben. Ik had het nooit, of ten minste niet bewust.
Sinds een week valt 'ie me op. Hij vertelt me de dingen die ik niet goed doe. Hij maakt me belachelijk en bespot me.
"Doe dat maar lekker, dat is toch niet goed voor je! Lekker ongezond!" "Ja joh, kon je het weer niet laten? Nou ik hoop dat 'ie smaakte want je voelt je er in ieder geval niet beter door." "Weet je wat? Neem er lekker nog wat! Of een beter idee! Rijd er even voor naar de supermarkt!" "Heb je het weer niet gedaan, hè? Stom van je!"
Het zijn een aantal voorbeelden die dagelijks de revue passeren. Een nieuwe voorloper op een depressie? Het kan.
Het is een stemmetje vanuit mij, dus ergens wil ik mezelf iets vertellen. Iets dat ik wil. En dat klopt, want ik wil verandering. Ik wil datgene loslaten wat me nog tegenhoud om helemaal mezelf te kunnen zijn. Ik wil afsluiten en opnieuw beginnen. Ik wil slechte gewoontes stoppen, door ze te accepteren.
Ik wil leven. Ik wil mij.
En dat kan, want ik leef mij.
Dus ben ik vrijdag, gisteren en vandaag begonnen met het zetten van de eerste stappen voor het afsluiten. De meditatiekamer en het balkon af maken, afspraken gepland, vriendschappen die weer gaan, werk dat meer duidelijkheid geeft en zo kan ik nog even door. Onbewust ben ik al lekker bezig, nu de laatste delen nog even bewust aanpakken. Het is tijd. Tijd voor een nieuw begin.
Liefs, Deborah
Reacties
Een reactie posten