“Ja, ja, mevrouwtje
Droog, daar betrap ik je dan toch stiekem even op. Dat, terwijl je heel goed
weet wat je eigenlijk zou moeten doen.”
Toch wel leuk dat ze zich, na zeven jaar therapie, veilig
genoeg voelt om mij op deze manier te benaderen. Verassend genoeg reageer ik er
rustiger op dan dat ik waarschijnlijk bij een ander had gedaan. Of dit komt
omdat zij de psycholoog is zou ik niet weten, ik denk het niet. Ze heeft gewoon
gelijk.
Rust, reinheid en regelmaat. Ik schreef er al over in mijn
laatste blog, waarin ik de regelmaat benoemde. Nu is het puntje rust aan de
beurt. Na het verliezen van de regelmaat, verloor ik ook de rust. Een logisch
gevolg is het verdwijnen van de reinheid, maar door mijn ongeplande
ziekenhuisbezoek, ben ik daar gelukkig bij geholpen.
Juist nu ik rust nodig heb, is het er niet. Er is een
disbalans in al mijn hersenknoppen nu mijn lichaam uit moet rusten en mijn
hoofd op volle toeren draait.
Ik wil, ik wil, ik wil, ik wil! Ik ga, ik ga, ik ga, ik ga…
NIET! De pijn in mijn rug houd mij tegen. Ergens is dat goed. Ik heb geen kans
om te erg door te gaan in deze onrust. Daarentegen is het wel intens
frustrerend.
Ik lig op de bank, maar voel me opgejaagd. De rust die je kan zien als je naast me zou staan: Optisch bedrog. Ik kan op dit moment alleen
bedenken dat mijn psycholoog, met haar tweede opmerking, weer gelijk heeft:
“Een dag heeft voor
jou maar twee dagdelen. Op jouw leeftijd is dat eigenlijk een heel saai leven.”
Liefs, Deborah
Reacties
Een reactie posten