Wie ben jij dan?

Gras, bunkers, zon, vrijheid en rust. Het is weer zo ver. Mijn favoriete periode voor de paardjes is aangebroken: De landperiode.

Op de een of andere manier doet het mij altijd goed. Weer of geen weer, vrijwel dagelijks zit ik even in de kudde op een van de bunkers. Het rustige geknabbel, de nieuwsgierige koppies, de kwetterende vogels, of juist (soms) de onrust in de groep, het zorgt er altijd voor dat ik mezelf weer vind.

Op zich niet raar, tussen een van de meest bijzondere dieren die er bestaan. Met hun aardse zuiverheid en hun gevoeligheid zijn het bijzondere spirituele spiegels met een helende werking. Altijd zullen ze proberen het beste van de kudde te maken, door de zwakkeren sterker te maken.

Het is fijn om weer een periode te kunnen gedijen op deze energie, het onbaatzuchtige en oordeelloze van de dieren. Het houdt mij geaard en bij mezelf. Juist nu, in een periode waar oneerlijkheid in de vorm van vooroordelen, oordelen en veroordeling opnieuw weer steeds vaker centraal komt te staan.

Ik merk dat ik mij er tegenwoordig beter voor af kan sluiten, het van mij af kan laten vloeien en het langs mij heen kan laten gaan. Ondertussen heb ik geleerd al deze oordelen niet meer persoonlijk op te vatten en mijzelf hiermee af te rekenen. Toch betekent dat niet dat het mij niets doet.

Zelfs al gaat het niet over mij, ik vind het oneerlijk. De wereld wordt er niet mooier op als je blijft benadrukken dat de ander niet ‘perfect’ of ‘goed genoeg’ is, dat iemand ‘normaal’ moet doen, of ‘eindelijk’ doet wat hij of zij moet doen. Want, waar is dan nog de unieke ik? Waar blijft dan het moois van het individu die voor je staat?

Jij wilt toch ook gewoon zijn zoals je bent? 

Liefs, Deborah