Wat vind ik daar eigenlijk van?

Laatst kreeg ik een Tindermatch. Prima meid om te zien en we hadden enigszins gezamenlijke interesses. -Voor zo ver je dat kunt bepalen vanaf die App.- 

Vrijwel direct vroeg ze naar mijn blog en ik vertelde daar eerlijk over. Haar reactie was ongeveer als volgt: 'We kunnen beter verder swipen, want ik ben niet op zoek naar een labiel iemand.'

Na deze zin begon mijn hoofd iets te borrelen. Niet extreem, niet boos, of overstuur, maar eigenlijk alleen nadenkend over de vraag: 'Wat vind ik daar eigenlijk van?'

Of ik labiel ben, of niet, daar mag iedereen een eigen mening over hebben. Mijn enige stabiliteit is het gegeven dat ik nooit helemaal stabiel zal zijn, dus in dat geval moet ik haar gelijk geven. Aan de andere kant heb ik ondertussen een behoorlijk stabiele basis opgebouwd, die elke dag stabieler wordt. Hierdoor kan ik goed met alles en iedereen omgaan. In dat geval zou ik zeggen dat die 'labiliteit' nog best mee valt. 

Maar goed, uiteindelijk ben ik degene die met mezelf verder moet, niet de ander. Dit was dan ook niet het punt waar mijn gedachten over dwaalden.

Mijn gedachten gingen over het (voor)oordeel. Dit meisje bepaalde iemand te kennen, zonder dat ze weet wie ik ben. -En wat überhaupt de reden is waarom ik op Tinder zit, niet iedereen is op zoek naar een relatie daar.-  Het gaat om het vooroordeel over de stempel, over het menselijke deel van een persoon, over het verhaal van een persoon. Dit oordeel laat mij weer even de realiteit zien dat het niet voor iedereen normaal is, dat mensen ook gewoon mensen kunnen zijn  

Deze opmerking was de tweede confrontatie die week. Ook Gordon Heuckeroth (van Geer en Goor) stelde in het eisen pakket van zijn huwelijksadvertentie dat hij op zoek was naar iemand zonder psychische klachten. Ook dit viel mij op, waardoor mijn gedachten twee woorden vormden: 'Hoe dan?'

Hoe kun je nou van iemand zeggen dat er geen psychische klachten spelen, of gaan spelen? Hoeveel mensen zitten er wel niet in de ontkenning en/of zien het zelf niet in? Hoeveel mensen lopen op dit moment langzaam tegen psychische klachten aan? Iedereen maakt kans op een (acute) psychische inzinking. Kijk naar alle burn-outs. 

Ik ken genoeg mensen die stabieler dan stabiel over komen, maar die toch in een burn-out zijn gekomen. En in die burn-out, hebben zij dan weer extreem onverwachte en rare dingen gedaan. En daarbij, wie zegt dat lichamelijke klachten minder erg zijn dan psychische klachten? Wie zegt überhaupt dat mensen met klachten minder geweldig zullen zijn? Wie heeft er eigenlijk helemaal geen klachten?

Ik weet dat 'psychisch ziek zijn' een stempel heeft. Maar wie heeft er tegenwoordig geen stempel? Deze wereld houdt er nou eenmaal van om iedereen in hokjes te plaatsen. En dan nog, jouw geluk is afhankelijk van jezelf, niet van de ander. 

Ja, ook ik heb hier zo mijn oordelen over. Die moesten er even uit. Hoe denk jij hier over?

Liefs, Deborah