"Stom kind"
"Ach Jezus, wat zie er er weer uit vandaag."
"Pfff, wat ben jij lelijk zeg."
"Niemand vindt jou leuk."
"Je kan ook helemaal niets hè."
"Jij bent echt dom."
"Je hoort hier niet te zijn, je bent niet goed genoeg."
Deze opmerkingen en nog veel meer en erger, werden vroeger dagelijks tegen mij gezegd. Niet door anderen, maar door mezelf. Ik pestte mezelf, met mijn lage zelfbeeld en een flink minderwaardigheidscomplex. Zo vaagde ik onbewust iedereen uit mijn leven.
Want ja, als ik mezelf niet in mijn eigen leven wil hebben, dan ben ik ook zeker niet goed genoeg om in andermans leven te zijn.
Dat lage zelfbeeld heeft natuurlijk een oorzaak, maar het is een keuze om hierin te blijven hangen. Zelf koos ik voor verandering. Ik koos ervoor om mezelf niet meer te pesten. Ik koos ervoor om lief voor mezelf te zijn. De gedachten die ik had sprak ik tegen en ik zei -hardop- wat ik wel leuk en/of goed vond aan mezelf. Ik gaf mezelf complimenten en was trots op mezelf om de kleine dingen die ik deed.
Het begon met het hardop zeggen om het zeggen, ik voelde het nog niet. Maar ik bleef aardig. Ik werd er ook steeds beter in en toen kwam het langzaam aanwaaien. Stapje voor stapje begon ik er in te geloven. Niet veel later voelde ik het ook. Ik was het waard om mens te zijn.
Nu ben ik, behalve soms verlegen, niet meer onzeker. In mijn depressie wil mijn hoofd mij nog wel eens pesten, maar ik geloof het niet meer. Ik voel dat het niet waar is.
In dingen blijven hangen is een keuze, net zoals van jezelf houden een keuze is. Als iets maar vaak genoeg herhaald wordt, ga je het vanzelf geloven. Dat sta je toch niet toe?
Liefs, Deborah
"Ach Jezus, wat zie er er weer uit vandaag."
"Pfff, wat ben jij lelijk zeg."
"Niemand vindt jou leuk."
"Je kan ook helemaal niets hè."
"Jij bent echt dom."
"Je hoort hier niet te zijn, je bent niet goed genoeg."
Deze opmerkingen en nog veel meer en erger, werden vroeger dagelijks tegen mij gezegd. Niet door anderen, maar door mezelf. Ik pestte mezelf, met mijn lage zelfbeeld en een flink minderwaardigheidscomplex. Zo vaagde ik onbewust iedereen uit mijn leven.
Want ja, als ik mezelf niet in mijn eigen leven wil hebben, dan ben ik ook zeker niet goed genoeg om in andermans leven te zijn.
Dat lage zelfbeeld heeft natuurlijk een oorzaak, maar het is een keuze om hierin te blijven hangen. Zelf koos ik voor verandering. Ik koos ervoor om mezelf niet meer te pesten. Ik koos ervoor om lief voor mezelf te zijn. De gedachten die ik had sprak ik tegen en ik zei -hardop- wat ik wel leuk en/of goed vond aan mezelf. Ik gaf mezelf complimenten en was trots op mezelf om de kleine dingen die ik deed.
Het begon met het hardop zeggen om het zeggen, ik voelde het nog niet. Maar ik bleef aardig. Ik werd er ook steeds beter in en toen kwam het langzaam aanwaaien. Stapje voor stapje begon ik er in te geloven. Niet veel later voelde ik het ook. Ik was het waard om mens te zijn.
Nu ben ik, behalve soms verlegen, niet meer onzeker. In mijn depressie wil mijn hoofd mij nog wel eens pesten, maar ik geloof het niet meer. Ik voel dat het niet waar is.
In dingen blijven hangen is een keuze, net zoals van jezelf houden een keuze is. Als iets maar vaak genoeg herhaald wordt, ga je het vanzelf geloven. Dat sta je toch niet toe?
Liefs, Deborah
Reacties
Een reactie posten