Door de jaren heen heb ik wel eens klachten gehad. Meestal was het niets, hier deed ik dan ook niets mee. Soms hielden de klachten dusdanig lang aan dat ik er last van had. Dan keek ik het nog even aan, maar ging ik als het echt moest eens naar de huisarts. Wel stel ik die bezoeken graag zo lang mogelijk uit. Ik voel mij niet zo op mijn gemak bij de dokter, ik vergeet de klachten waarvoor ik kom en ik ben altijd bang dat ik mij aanstel.
Vooral dat laatste is een probleem, denk ik. Sterker nog, ik denk dat dát het grootste probleem van al mijn ziek-zijn is, bij welke klacht ook. Díé angst zorgt er voor dat ik al mijn klachten bagatelliseer, het stelt allemaal toch niets voor. Het zorgt er voor dat ik pas ergens over begin zodra ik er echt niet meer omheen kan. Wat ik dan uiteindelijk weer af doe met de woorden: 'Och, het is niets.'
Altijd check ik eerst of ik zelf iets kan veranderen in mijn levensstijl, om mijn gestel te verbeteren. Gezonder eten, water drinken, sporten, minder stress, mediteren, energetische behandelingen, praten, structuur, liefde en nog zo veel meer. Ook controleer ik waar de klachten eventueel vandaan kunnen komen, spiritueel en energetisch gezien. Dat, terwijl ik aan patiënten en anderen die ik begeleid altijd aangeef dat ze bij klachten zichzelf serieus moeten nemen en naar de dokter moeten gaan.
Zo zie je maar weer, zeggen is iets anders dan doen. Want dan zit ik daar, met een bek vol tanden. Waarvoor kom ik ook alweer? Ik heb nu, op dit moment, geen klachten, toch? Wat nou als ik alles verzin? Zie ik het wel goed? Wat nou als ze mij weer niet serieus neemt? Wat nou als blijkt dat er niets is? Zal ze mij dit keer wel onderzoeken? Ik heb nu toch wel bewijs genoeg? Het is geen depressie, geen up, maar wat is het dan wel?
Volgens dokter Google en mijn verpleegkundig brein kan het alles zijn, maar daar hebben we nu even helemaal niets aan. Het gaat er niet om wat dokter Google zegt, maar wat de onderzoeken uitwijzen. Als ze dit keer wel onderzoeken wilt uitvoeren ten minste. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik zomaar wordt weggestuurd, onder de noemer stress. Alleen, ik heb nu al een half jaar geen stress meer. Het zou dan uiteindelijk toch beter met mij moeten gaan? Of heb ik misschien onbewust nog wel stress? Maar waar dan? Mijn leven is rustig, mijn werk is rustig, mijn stemmingen zijn rustig en, hoewel het in deze blog misschien niet zo lijkt, is ook mijn hoofd rustig. Eigenlijk gaat alles gewoon goed nu, behalve die rare klachten...
Planken koorts vooraf aan en tijdens de doktersafspraak. Het gevoel te moeten presteren, maar waarvoor? Ik weet dat ik de klachten die ik heb niet zelf verzin, of veroorzaak. Ik heb geprobeerd het zelf op te wekken, maar ook dat lukt niet. Ik heb geprobeerd om er doorheen te gaan, zonder succes. Ik heb alles geprobeerd. Ik heb het genegeerd, ben het vergeten, heb er aandacht aan besteed, probeerde het weg te krijgen en het op te wekken, maar niets hielp. Ík doe het niet, het gebeurt gewoon. Alleen, wat nou als er uit de onderzoeken komt dat het niets is? Dat het dus niet waar is?
Ik heb geen zin meer in het spelletje om mezelf te moeten bewijzen. Dat heb ik wel genoeg gedaan de afgelopen twee jaar. Ergens neem ik mezelf serieus. Alle zichtbare en duidelijke klachten heb ik opgeschreven, met hulp, en ik heb filmpjes. Alleen de verwaarloosbare en kleine onzichtbare klachten staan er niet bij. Die stellen toch niets voor.
Het 'bewijs' heb ik, maar in hoeverre is het duidelijk genoeg? In hoeverre zal zij mij serieus nemen? In hoeverre is het echt? Zal ze nu wel onderzoeken laten doen?
Ik ben bang, dat is wel duidelijk. Bang voor de huisarts, bang voor eventueel onderzoek en bang voor de uitslag. Ik ben ook bang dat ze mij weer niet serieus neemt of dat het uiteindelijk toch niets blijkt te zijn. Dat alsnog blijkt dat ik mij aan stel. Het liefst vermijd ik dit allemaal, maar juist dat brengt mij waar ik nu sta.
Fuck mijn leven, op dit moment van schrijven, even.
Liefs, Deborah.
Reacties
Een reactie posten