Dinsdag, 2 augustus
2016
Lieve ik,
De titel van deze brief klinkt niet zo aardig, dat weet ik. Hoewel ik altijd probeer zo aardig mogelijk te zijn, lukt dat soms gewoon even niet. Want ja, elk mens is wel eens niet zo aardig en ik ben nou eenmaal ook maar een mens.
Net als elk mens heb ik wel eens last van een dipje en voel
ik me soms weer een periode wat beter. Daar is dan ook niets mis
mee, want daar heeft iedereen last van. Het wordt pas lastig als de dipjes wat
dieper worden, langer zijn of vaker voorkomen dan bij de meeste mensen.
Op de een of andere manier mag dit niet, bestaat dit niet, of zijn anderen geneigd dit zo snel mogelijk op te lossen. Ze vragen (oprecht) hoe het gaat en al voor je uitgesproken bent komen die welbekende, goed bedoelde woorden: ‘Weet je wat jij zou moeten doen?...’ Met een ontzettend lief en goed bedoeld advies er achter aan, bijna uitgesproken in één ademteug.
Het is onwijs lief en goed bedoeld, daar ben ik van overtuigd. Helaas komt het niet zo over. Sterker nog, ik word er soms ontzettend gefrustreerd van en ik geloof nog velen met mij. Want, hoe kan een ander weten wat er bij mij speelt? Hoe kan een ander weten wat voor mij werkt? En waarom gaan ze er van uit dat ik niet al duizend verschillende dingen heb geprobeerd? Waarvan de meesten wel iets verlichten, maar geen één echt iets oplost?
Daarbij lijkt het alsof men na het gegeven advies denkt: ‘Mooi, het advies is gegeven, als ze dat uitvoert gaat ze zich beter voelen, dus kunnen we nu over op een ander onderwerp.’
Met andere woorden: 'Ik
laat je niet uitspreken, ik ben niet geïnteresseerd en, sterker nog, snel
een ander onderwerp anders weet ik misschien niet meer wat ik er mee moet.'
En dat geloof ik, dat je niet meer weet wat je er mee moet en dat die onkunde, die zwakte misschien wel heel eng is. Het is ook gewoon ongelofelijk eng om over dingen te spreken waar je het fijne niet van weet, helemaal als het over een van de meest confronterende dingen gaat, namelijk gevoelens. Vaak wordt er dan gezegd: ‘Oh ja, ik heb ook wel eens niet zo lekker in mijn vel gezeten.’ Nog zo een dooddoener, want daarmee zeg je eigenlijk: 'Ik sta niet open voor jouw verhaal.'
Maar, lieve, lieve mensen, ook degene met een dieper dipje,
depressie, of hoe je het dan ook wilt noemen, zijn mensen. Ook die mensen
willen gezien en gehoord worden. Dus als het dan eens niet zo lekker gaat, vraag er gewoon eens naar. Vraag hoe het met diegene gaat en
blijf eerlijk, oprecht. Geef geen advies, maar luister en vraag door. Probeer
het te begrijpen. Stel je kwetsbaar op, door te laten zien dat je even niet
weet wat je er mee moet, zij stellen zich immers ook kwetsbaar op door je te
laten weten hoe het nou echt gaat. Het is daarbij ook echt niet erg als je
gewoon even niets zegt en alleen aanwezig bent.
Je zult al snel merken, dat al dat enge, helemaal niet zo eng is. En weet je, misschien zijn de dipjes wel iets dieper, maar neemt degene met het dipje dit al niet meer zo zwaar als dat het lijkt.
Als na dat gesprek blijkt dat je toch nog advies wilt geven,
zorg er dan voor dat het een advies is waar mensen iets aan hebben.
Liefs, Deborah
Reacties
Een reactie posten