Boris

Zondag, 7 augustus 2016

Lieve ik,

Ik ben twee avonden thuis geweest. Ik heb niets gedaan, gewoon gezeten. Ik had geen behoefte om weg te gaan en bleef geen uitwegen zoeken. Na 24 jaar gezocht te hebben, heb ik de rust nu eindelijk gevonden. Juist dat ene woord maakt het verschil: Het huis waar ik woonde, is mijn thuis geworden.

Jaren ben ik op zoek geweest en sinds kort begon ik met verzamelen. Het verzamelen van spullen en voorwerpen die in mijn thuis pasten. Van meubels tot planten, die ik stuk voor stuk een naam gegeven heb, het was het wel, maar toch ook niet. Net niet voldoende om me te kunnen hechten aan deze ene plek. Net niet genoeg om me te binden. Dus ik bleef onderweg, op zoek naar dat ene waar ik de rust uit kan halen die ik nooit gekend heb, naar het deel wat van mijn huisje mijn thuisje kan maken.

Op zoek naar rust kwam ik bij liefde uit en dan vooral het delen van liefde. Dat geeft mij rust, maar het hield mij ook buitenshuis. Een leeg huis houdt namelijk niets vast, dus ook enige liefde viel niet te delen.

Nu is het anders. Er is een verschil. Het is een klein verschil, maar net genoeg om van mijn huis mijn thuis te maken. Sinds gisteren woont namelijk Boris bij mij. Hij koos mij toen hij nog bij zijn moeder woonde, al was hij wel een beetje bang.

Vanmorgen was dat al een heel ander verhaal en toen we lekker aan het kroelen waren voelde ik het. Een warme deken van rust trok over mij heen.

Het is een teken van een keerpunt in mijn leven, dus ik heb een grote kans dat er nog veel van vroeger verwerkt gaat worden en alles wat nog in de lucht hing nu gaat landen. Maar voor nu geniet ik van de alomvattende, helende, onvoorwaardelijke liefde die ik kan delen met deze kat.

Liefs, Deborah