Acceptatie, een levensles

Donderdag, 4 augustus 2016

Lieve jij,

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen, er is iets dat mij enigszins verdrietig maakt. Het doet mij zo veel pijn, dat jij mij niet kunt laten zijn zoals ik ben, mij niet accepteert zoals ik ben. Het doet pijn en het frustreert, vooral omdat dit onderwerp, deze les, mij al jaren achtervolgd.

De les ‘persoonlijke acceptatie en geaccepteerd worden’. Ik vraag me af waarom je toch elke keer weer op mijn pad komt. Maar op zich is dat best logisch, want soort zoekt soort. Dat is een of andere regel in het universum waardoor wij, mensen, kunnen leren van elkaar.

Ondertussen ben ik, denk ik, bij les vier. Van (onbewust wanhopig) vragen om geaccepteerd te worden (les 1), besefte ik dat ik eerst mijzelf moest accepteren (les 2), voor ik kan zien dat anderen mij werkelijk zien. Ergens is dat logisch, want je gelooft pas in iets zodra je het zelf gezien hebt. De persoonlijke acceptatie heb ik nu gehad. Gelukkig ben ik daar niet blijven hangen, maar ben ik verder gegaan. Ik accepteer nu namelijk niet alleen mijzelf zoals ik ben, maar ook de personen om mij heen laat ik zijn wie ze zijn (les 3). Tot zo ver dat gaat, want dat ik anderen accepteer hoeft niet te betekenen dat zij mij accepteren.

Dus nu denk ik, lieve jij, dat dit het onderwerp is wat mijn vierde les omvat. Het bewaken van die grenzen, het bewaken van míjn grenzen. En ik moet zeggen dat je het mij erg moeilijk maakt. Want hoe kan ik personen, die nog midden in les 1 zitten, laten zien dat ik ze accepteer, terwijl zij het zelf niet zien? Sterker nog: Wat kan ik doen tegen hun (wanhopige) acties om geaccepteerd te worden, als die compleet over mijn grenzen gaan?

En, lieve jij, wat kan ik doen aan iemand die alleen zichzelf accepteert? Iemand die bij les 2 is blijven hangen en anderen compleet negeert? Of zal dat toch iemand zijn in les 1, die zich eindelijk door een ander geaccepteerd voelt en daar blijft hangen door de ander zijn grenzen niet te zien?

Lieve jij, weglopen is geen optie, al ligt die keuze het meest voor de hand. Voor nu zal ik mijn grenzen blijven benoemen, de ander accepteren en ook hun grenzen bewaken. Ik accepteer dat de les er is en ook ik mag hem, net als ieder ander, aan het leren zijn.

Liefs, Deborah