Dier natuurlijk?

Dinsdag, 6 september 2016

Lieve ik,

Dit weekend waren we naar de dierentuin. Een klein park, ergens in Brabant. Hartstikke gezellig, ik was in goed gezelschap en er was veel te zien. De dieren waren kalm en rustig. De verblijven waren niet extreem groot, maar toch zagen de dieren er vrijwel allemaal gelukkig uit.

Na een wandeling, op deze zonnige dag, bedacht ik mij dat ze het eigenlijk ook best wel goed hebben. Oké, je dient als dier in de dierentuin als attractie, maar ondanks dat er naar je gekeken wordt en de ruimte die je hebt beperkt is, krijg je elke dag eten, hoef je niet bang te zijn, heb je ruimte voor jezelf én met soortgenoten, hoef je niets anders te doen dan in het nu te leven, te luieren, te eten en soms, vrijwillig, een paar opdrachten uit te voeren.

Direct daarop volgde een kritische gedachtenstroom uit een vraagstuk die mij al maanden achtervolgt, met betrekking tot de dieren waar ik zorg voor draag. Want in de opinie waar ik naar neig te leven, horen dieren zo natuurlijk mogelijk te leven. Dat zou dus betekenen dat deze dieren eigenlijk niet gelukkig horen te zijn, dat mijn gevoel hier niet klopt en dat hetgeen wat ik zie niet juist is. Want ja, een dier in een verblijf plaatsen is nou eenmaal niet natuurlijk.

Ik vind het raar. Ik twijfel en ik vraag mij af wat dan werkelijk het beste is. Kunnen wij als mensen wel bepalen in welke omstandigheden een dier gelukkig is? Wij mensen, die zelf de wereld hebben aangepast omdat natuurlijk leven toch niet ideaal voor ons is? Terwijl wij toch eigenlijk, van origine, ook dieren zijn. Mogen wij überhaupt bepalen dat een dier gelukkig is? En valt het gelukkig zijn wel te linken aan een ‘zo natuurlijk mogelijke’ huisvesting?

Begrijp mij niet verkeerd, want ik wil alleen gelukkige dieren en ik stop niet met zoeken tot ik dat, voor de dieren waar ik zorg over draag, bereikt heb. Maar is dit geluk dan wel te vinden in het natuurlijke? Ik bedoel, waarom leven wij dan niet natuurlijk? Wij mensen, die gericht zijn op prestaties, moeten draaien in de maatschappij, verplicht zijn om te werken en in een huis te wonen met een gemiddelde hoeveelheid mensen per m². Wij geven elkaar het idee dat we vrij zijn om te gaan en te staan waar we willen, maar even serieus, in hoeverre is deze illusie echt? En maakt die illusie ons dan wel echt gelukkig?

Lang geleden was er een tijd waarin wij ons aanpasten aan de dieren, later werd dit een tijd waarin wij domineerden. Laat dit dan nu een tijd worden waarin we samen leven en werken. Veilig voor ons en voor hun. Waarin we beiden gelukkig kunnen zijn, ook samen. Natuurlijk of niet, naar eigen inzichten.

Want er is één vaardigheid die wij mensen het best van dieren kunnen leren: Leven in het nu. En het nu waarin we met zijn allen leven, daar is weinig natuurlijks meer aan.

Liefs, Deborah.