Een klein gedichtje

Hoe veel moeten er nog komen?

Hoe veel zullen er nog gaan?

Leef ik eeuwig in die dromen, 

Die dan plotseling vergaan?

Hoe veel zullen er nog komen? 

Hoe veel kunnen er nog gaan?

Van mijn leven in de wolken,

Naar oneindig in het donker staan.

Het wordt minder heftig en intens, 

Ik leer het kennen en bespelen, 

Maar ik blijf altijd dit mens. 

Leren zal ik, 

Strijden ook.

Maar hoe veel moeten er nog komen?

En kan ik dit mijn leven aan?

Liefs, Deborah

Note: 

Stemmingswisselingen. Schrijven is 'n manier om er mee om te gaan. Het is mijn manier om er mee om te gaan. Hoewel ik erg open in mijn schrijven kan zijn, plaats ik vaak pas achteraf. Het is dan enigszins bewerkt en aangepast. Toch, zal ik mij ook op deze momenten moeten accepteren, er aandacht aan besteden en mijn onvoorwaardelijke liefde sturen naar daar waar het nodig is. 

Ook de ruwe, onbewerkte ik mag er zijn. Het hoort bij mij en hoe meer ik dit ontken, des te zwaarder het wordt. Wat ik hier mee wil zeggen is: Dit gedicht is geen roep om hulp. Het is een cadeautje aan mezelf. 

Zoals ik gisteren in mijn blog beschreef ervaar ik mijn leven als ideaal. Daar is geen woord aan gelogen. Daarin schreef ik ook: mijn leven is niet perfect, net zoals dat ik niet perfect ben. Elk leven heeft zijn positieve en negatieve kanten. Op deze manier laat ik mezelf zijn zoals ik werkelijk ben: schrijvend, open, delend en kwetsbaar. 

Het voelt gelijk een stuk beter. 

Liefs, Deborah