Marionetje

Zondag, 10 juli 2016

Lieve ik,

Een gedichtje, het kwam vanmiddag zomaar in mijn hoofd, dus zocht ik het op. Op 5 maart 2007 schreef ik dit:

Marionetje.

Aan touwtjes vastgeknoopt.

Haar armen, haar benen

En zelfs haar hoofd.

De touwtjes bewegen.

Ze loopt een stukje verder.

Haar arm zwaait door de lucht.

Haar hoofd knikt

En ze denkt;

Waarom sla ik niet op de vlucht?

Ze probeert los te komen,

Maar zo lang ze vast zit,

Aan de touwtjes,

Kan zij nergen heen.

Ze zal altijd blijven bewegen,

Naar haar spelers been.

Ik wist dat ik ooit een gedicht schreef met dit onderwerp, maar toen ik het terug las was ik verbaasd over de inhoud. Vluchten heb ik gedaan, jaren lang. Daarna ben ik gaan vechten. Tegen alles, maar vooral ook tegen mezelf. Het putte mij uit en maakte mij gek. Vandaag bedacht ik me, dat ik eigenlijk al even ben gestopt met vechten. Een tijdje geleden heb ik ook besloten niet meer te vluchten, maar vertrouwen te hebben en mee te varen op de golven van mijn zijn.

Die keuze heeft mij rust gegeven. Rust en vertrouwen. Want, hoewel ik geloof in eigen keuze en deelname in het leven, geloof ik ook dat dingen en situaties moeten gaan zoals ze gaan. De grote lijnen zijn uitgestippeld, wat je doet met de dingen die je voorgeschoteld krijgt is eigen keuze. Vertrouwen in het leven, betekent vertrouwen dat het moet zijn zoals het is.

Liefs, Deborah