Eindelijk rust en vertrouwen.

Woensdag, 13 juli 2016

Lieve ik,

Hoewel ik in mijn vorige artikel over de GGZ flink uithaalde naar de zorg die ik gekregen heb, kan ik na vandaag eindelijk mijn woorden terug nemen. Of, nou ja, ik zal ze niet terugnemen, want niets is gelogen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik, dankzij mijn eigen inzet, eindelijk eens serieus genomen werd.

Na het zoveelste gesprek, waarin ik wederom niet het idee had dat ze mij écht begrepen, was ik het zat. Ik weet dat ik verbaal niet onwijs sterk ben in verschillende situaties. Ik kan alles goed verwoorden in rust, maar zodra ik ‘overruled’ word sla ik dicht. Daarbij kom ik redelijk voor mezelf op, maar als ik merk dat ik daar niet verder mee kom laat ik het.

Toch zat het mij dit keer niet lekker. Wéér dezelfde besluiten na het half nakomen van afspraken. Wéér geen argumenten en, sterker nog, zelfs geen antwoorden op de vragen die ik stelde. Ik was er klaar mee, hier moest maar eens verandering in komen. Het enige wat ik vroeg is om gehoord te worden, maar blijkbaar had ik één probleem: Sprekend kreeg ik ze niet aan het luisteren.

Als het één niet werkt, moet ik iets anders proberen en achter elke zwakte zit een kracht. Blijkbaar is spreken niet mijn sterkste punt. Daar waar het spreken bij mij stopt, helpt schrijven mij verder. Na even twijfelen besloot ik dan ook een brief te schrijven. Een brief waarin ik alles schreef; mijn gevoel, de oorzaak hiervan, mijn blik op de huidige situatie en een smeekbede om mijn casus voor één keer serieus te bekijken, zonder aannames en/of vooroordelen.

Door wat slechte ervaringen met brieven in het verleden, was ik wat huiverig om deze brief te versturen, maar wat ben ik blij dat ik het wel gedaan heb.

Er volgde een afspraak, met een gesprek waarin ik eindelijk gezien werd. Het was een gesprek waarin mijn verhaal gehoord werd en mijn klachten serieus genomen werden. Hoewel de precieze uitkomst onbelangrijk is, is er wel eindelijk een uitkomst waarin ik nu vertrouwen heb. Eindelijk een goede basis voor het vervolg.

Voor iedereen die iets als dit mee maakt heb ik maar één tip: Vertrouw op jezelf. Al die tijd bleef ik vechten om gezien te worden. Ook toen ik ging twijfelen aan mezelf, ook toen alles werd weggewuifd of afgedaan, maar juist omdat ik het niet vertrouwde. Het was niet leuk, maar het resultaat mag er wezen: Een gesprek, vertrouwen en daardoor, misschien wel het aller belangrijkste, rust.

Liefs, Deborah