Gebroken Vleugel Meisje

Goed, ik was er een tijdje uit. Een tijdje lukte het schrijven niet en bleef mijn hoofd maar gaan. Een tijdje bleef ik mij af vragen, zorgen maken en mezelf verloochenen. Alles waar ik al die tijd naar toe werkte, waar ik over schreef en waarin ik had geleerd leek opeens vergeten. Zelfliefde, in het heden blijven en (zelf)vertrouwen. De rode draad in mijn leven, van al mijn lessen. Ik dacht dat ik al flink geleerd had, maar toch ging het even mis. Alsof ik van de basisschool naar de middelbare ging. Een nieuwe setting, een nieuwe probleem en andere invloeden. Alles was anders. Ik herkende dat het mij mee nam, maar ik bestreed de verkeerde dingen, de symptomen. Niet zo raar, als je bedenkt dat juist dat hetgeen was wat ik tot nu toe geleerd had. Ik zorgde ervoor niet in mijn depressie te raken en mijn structuur te behouden. Ik zorgde ervoor dat ik de realiteit bleef zien, of terug kon halen wanneer nodig. Ik bleef werken, ik bleef leven en ik deed wat ik kon om 'goed'

Door de jaren heen heb ik wel eens klachten gehad. Meestal was het niets, hier deed ik dan ook niets mee. Soms hielden de klachten dusdanig lang aan dat ik er last van had. Dan keek ik het nog even aan, maar ging ik als het echt moest eens naar de huisarts. Wel stel ik die bezoeken graag zo lang mogelijk uit. Ik voel mij niet zo op mijn gemak bij de dokter, ik vergeet de klachten waarvoor ik kom en ik ben altijd bang dat ik mij aanstel .  Vooral dat laatste is een probleem, denk ik. Sterker nog, ik denk dat dát het grootste probleem van al mijn ziek-zijn is, bij welke klacht ook. Díé angst zorgt er voor dat ik al mijn klachten bagatelliseer,  het stelt allemaal toch niets voor . Het zorgt er voor dat ik pas ergens over begin zodra ik er echt niet meer omheen kan. Wat ik dan uiteindelijk weer af doe met de woorden: ' Och, het is niets.'   Altijd check ik eerst of ik zelf iets kan veranderen in mijn levensstijl, om mijn gestel te verbeteren. Gezonder eten, water drin

"Stom kind" "Ach Jezus, wat zie er er weer uit vandaag." "Pfff, wat ben jij lelijk zeg." "Niemand vindt jou leuk." "Je kan ook helemaal niets hè." "Jij bent echt dom." "Je hoort hier niet te zijn, je bent niet goed genoeg." Deze opmerkingen en nog veel meer en erger, werden vroeger dagelijks tegen mij gezegd. Niet door anderen, maar door mezelf. Ik pestte mezelf, met mijn lage zelfbeeld en een flink minderwaardigheidscomplex. Zo vaagde ik onbewust iedereen uit mijn leven. Want ja, als ik mezelf niet in mijn eigen leven wil hebben, dan ben ik ook zeker niet goed genoeg om in andermans leven te zijn. Dat lage zelfbeeld heeft natuurlijk een oorzaak, maar het is een keuze om hierin te blijven hangen. Zelf koos ik voor verandering. Ik koos ervoor om mezelf niet meer te pesten. Ik koos ervoor om lief voor mezelf te zijn. De gedachten die ik had sprak ik tegen en ik zei -hardop- wat ik wel leuk en/of goed vo